Παρακολούθησα και εγώ τις (ακόμα) δύο προκλητικές τηλεοπτικές παρεμβάσεις του γνωστού ποινικολόγου Αλέξη Κούγια, με αφορμή αυτή τη φορά την ανάληψη υπερασπιστικών καθηκόντων στην υπόθεση του καταγγελόμενου βιασμού της 19χρονης εντός του αστυνομικού τμήματος της Ομόνοιας από δύο αστυνομικούς. Και οι δύο συνεντεύξεις δόθηκαν στην εκπομπή «Κοινωνία ώρα Mega» που παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι Ιορδάνης Χασαπόπουλος και Ανθή Βούλγαρη.

Στην πρώτη από αυτές, στις 18 Οκτωβρίου, έφτασε να ισχυριστεί ότι όχι μόνο δεν βιάστηκε η καταγγέλλουσα αλλά αντίθετα διεκδίκησε να της συμβεί ό,τι εκ των υστέρων καταγγέλλει, με στόχο να εκπληρώσει «μια φαντασίωσή της». Το σημείο χυδαιότητας στο οποίο μπορεί να φτάσει ο γνωστός ποινικολόγος είναι γνωστό. Και ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά που του επιτρέπεται από παρουσιαστές και παρουσιάστριες να το κάνει ανεμπόδιστα.

Αυτό του το χαρακτηριστικό συνδυάζεται συχνά με την παραποίηση της πραγματικότητας και των στοιχείων. Και θα μπορούσαμε καλόπιστα προς τους εκάστοτε δημοσιογράφους να πούμε ότι ίσως είναι δύσκολο να το διαπιστώσει το άτομο που λαμβάνει τη συνέντευξη, αν δεν γνωρίζει τα πραγματικά δεδομένα της κάθε υπόθεσης. Αυτό που ακολούθησε όμως — και μάλιστα επαναλήφθηκε και στην επόμενη συνέντευξη στις 19 Οκτωβρίου — αφήνει αρκετά ερωτηματικά και για τους ίδιους τους δημοσιογράφους.

Αφού λοιπόν τον άφησαν να υποστηρίζει ότι ο καταγγελόμενος βιασμός δεν ήταν βιασμός αλλά «ικανοποίηση μιας φαντασίωσης», συνέχισε ισχυριζόμενος ότι «η φαντασίωση» δεν πραγματοποιήθηκε μέσα σε αστυνομικό τμήμα καθώς: 

«Υπάρχει μια ιδιορρυθμία. Έμεινε η εντύπωση συνολικά ότι έγινε κάτι στο αστυνομικό τμήμα μέσα. Πρέπει να σας πω ότι σε αυτό το μέρος — είμαι βέβαιος ότι το γνωρίζετε από το ρεπορτάζ —,υπάρχει μεν αστυνομικό τμήμα αλλά αυτό εδρεύει στον 2ο και 3ο όροφο. Το ισόγειο και ο πρώτος όροφος στο παρελθόν ήταν αστυνομικό τμήμα, πλέον δεν είναι αστυνομικό τμήμα και έχουν μείνει κάποια υπόλοιπα εγκαταστάσεων, όπου στο ισόγειο ήταν τα αποδυτήρια».

Ο απίθανος αυτός ισχυρισμός επαναλαμβάνεται και την επόμενη ημέρα όπου πλέον βρίσκεται στο στούντιο του σταθμού:

«Αυτό το αστυνομικό τμήμα είναι λίγο περίεργο. Είναι ένα αστυνομικό τμήμα που εδρεύει σε μια παλιά πολυκατοικία. Στο παρελθόν όλη η πολυκατοικία ήταν αστυνομικό τμήμα. Επειδή αγρίεψαν τα πράγματα στην περιοχή εκείνη, το ισόγειο και ο πρώτος όροφος εγκατελήφθησαν κι έχουν μείνει εκεί στο ισόγειο εγκαταλελειμμένα — μπορεί να μπει ο καθένας δηλαδή στα αποδυτήρια. Δεν υπάρχει φρουρός απ’ έξω για να καταλάβετε».

Η μόνη ένσταση της παρουσιάστριας μετά από αυτή την απίθανη περιγραφή ήταν ότι ο καταγγελόμενος βιασμός έγινε σε κάθε περίπτωση εν ώρα καθήκοντος, για να λάβει την απάντηση από τον ποινικολόγο ότι δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούν στο πειθαρχικό παράπτωμα — το οποίο για όσες και όσους ερευνούμε την ατιμωρησία της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, υποψιαζόμαστε βάσιμα ότι μάλλον θα μείνει ατιμώρητο.

Ο ισχυρισμός του ποινικολόγου μετατράπηκε άμεσα σε τίτλο και τις δυο φορές.

«Το υπόγειο που βρέθηκαν με την κοπέλα οι αστυνομικοί δεν ανήκει στο αστυνομικό τμήμα», έγραψαν στο σούπερ.

Από την δίκη Λιγνάδη που παρακολουθούσα με το Παρατηρητήριο Lignadis Trial Watch, θυμάμαι ουκ ολίγες φορές τον Αλέξη Κούγια να διαστρέφει την πραγματικότητα. Τον θυμάμαι να απευθύνεται στην έδρα και να λέει ότι είναι τέτοιος ο καημός των μηνυτών για αυτό που ισχυρίζονται ότι υπέστησαν, ώστε δεν είναι καν παρόντες στην διαδικασία.

Κοίταζες πίσω και έβλεπες τρεις από αυτούς μέσα. Ότι ο ΣΕΗ και ο πρόεδρός του Σπύρος Μπιμπίλας είναι αρχισκευωροί και «να, δείτε τον κυρία πρόεδρε, εδώ είναι» και έδειχνε προς το κάθισμα που καθόμουν και φυσικά ο Μπιμπίλας δεν ήταν καν στην αίθουσα.

Ότι ο βουλευτής του ΜΕΡΑ25 Κλέωνας Γρηγοριάδης ήταν πελάτης του σε οικογενειακή διαμάχη, κι όταν εκείνος διαβάζοντας τα πρακτικά αντέδρασε, ο γνωστός ποινικολόγος αναγκάστηκε να βγάλει ανακοίνωση για να πει ότι έμπλεξε τους ηθοποιούς, ότι ήταν άλλος αυτός στον οποίο αναφερόταν κι ότι μπέρδεψε τον «Κλέωνα» με τον «Αίαντα» γιατί «και τα δύο έχουν ιστορική προέλευση»…

Τα παραδείγματα, για να μην πολυλογώ, είναι πολλά. Δεν χρειάζεται όμως να τον έχεις δει «επί το έργον» για να αναρωτηθείς ως δημοσιογράφος πώς στην ευχή μπορεί να στέκει ο ισχυρισμός ότι ένα αστυνομικό τμήμα ξεκινάει από τον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας και ότι στο ισόγειο δεν υπάρχει καν φρουρός.

Παρ’ όλα αυτά, η φράση «μπορεί να μπει ο καθένας στα αποδυτήρια, δεν υπάρχει φρουρός απ’ έξω» με προκάλεσε και αποφάσισα να δοκιμάσω να μπω στο διαβόητο αυτό τμήμα — έχοντας πρώτα ειδοποιήσει τους συνεργάτες μου και δικηγόρο γιατί ασφαλώς αισθανόμουν φόβο.

Στην είσοδο, λοιπόν, υπάρχει αστυνομικό κουβούκλιο. Απ’ έξω ήταν διάφοροι ειδικοί φρουροί. Επιχείρησα να μπω χωρίς να μιλήσω σε κανέναν και ασφαλώς με σταμάτησε ο φρουρός. Υποκρίθηκα πως δεν τον άκουσα όμως ένας από τους ειδικούς φρουρούς κινήθηκε προς το μέρος μου, φράζοντάς μου στην πραγματικότητα τον δρόμο. Στράφηκα προς τον φρουρό, απαντώντας ότι θέλω να μιλήσω στον αξιωματικό υπηρεσίας. Μπήκα.

Στο ισόγειο, που κατά τον γνωστό ποινικολόγο «δεν είναι πλέον αστυνομικό τμήμα» και στο οποίο βρίσκονται κατά τον ίδιο τα αποδυτήρια «στα οποία μπορεί να μπει ο καθένας», στην πραγματικότητα βρίσκεται το γραφείο ενδοοικογενειακής βίας, το οποίο όπως με ενημέρωσαν λειτουργεί όλο το 24ωρο. Στο δε υπόγειο, υπάρχει μια μπλε κορδέλα που απαγορεύει να κατέβεις τις σκάλες.

Ο πρώτος που «στο παρελθόν ήταν αστυνομικό τμήμα, πλέον δεν είναι αστυνομικό τμήμα και έχουν μείνει κάποια υπόλοιπα εγκαταστάσεων» έχει κρατητήρια, τα οποία δεν χρησιμοποιούνται πια και στα οποία προφανώς δεν μπορείς να εισέλθεις αν δεν έχεις κλειδιά. Στον δεύτερο είναι ο αξιωματικός υπηρεσίας και από τον τρίτο ξεκινάει η ασφάλεια.

Στο δια ταύτα, γνωρίζω ότι δεν κομίζω γλαύκα «αποκαλύπτοντας» ότι ο Αλέξης Κούγιας για ακόμα μια φορά παραποιεί την πραγματικότητα. Γνωρίζω επίσης ότι δεν αποκαλύπτω τίποτα νέο για τον ρόλο των δημοσιογράφων των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης τόσο σε αυτή όσο και σε άλλες υποθέσεις του παρελθόντος — και σίγουρα και του μέλλοντος.

Γνωρίζω επίσης ότι για την συστηματική ατιμωρησία των αστυνομικών που καταγγέλλονται για βία και αυθαιρεσία, ευθύνονται και τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα αλλά κυρίως η ίδια η δικαιοσύνη και ασφαλώς τα ΜΜΕ. Όσο μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα μας ωστόσο, ας υπάρχει κάπου καταγραμμένη η πραγματικότητα.