Περίπου το 1/3 των πολιτών της Ελλάδας αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας, λέει η ΕΛΣΤΑΤ. Ας μην σκεφτούμε όμως το «1/3» ως έναν απλό αριθμό. Οι αριθμοί είναι «απρόσωποι» και εμείς οι άνθρωποι πειθόμαστε περισσότερο από ανθρώπινες ιστορίες, το λένε οι καθηγητές Michael Gazzaniga και Daniel Kahneman στα βιβλία τους «Άνθρωπος» και «Σκέψη, αργή και γρήγορη», αντίστοιχα.

Πίσω στο θέμα μας. Εμείς οι άνθρωποι, πειθόμαστε από βιώματα ανθρώπων οι οποίοι πράγματι εάν χάσουν τη δουλειά τους δεν θα έχουν να πληρώσουν το νοίκι και θα δυσκολευτούν πολύ να βοηθήσουν οικονομικά τα παιδιά τους ενώ αυτά σπουδάζουν. Οι άνθρωποι αυτοί, το «1/3» , δεν είναι αριθμός. Είναι άνθρωποι που πιθανώς κάθε μέρα να δουλεύουν σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας, είναι άνθρωποι που θα κάνουν «τον μαλάκα» άπειρες φορές για να μην απολυθούν.

Και το θέμα είναι το εξής:  Ανεβαίνουν οι τιμές στο ρεύμα, στο ψωμί, στον καφέ, παντού. Και την «πληρώνει» κυρίως αυτό το 1/3. Όπως την πλήρωσε και με την πανδημία, γιατί προφανώς ο κορονοϊός «διαχωρίζει» πλούσιους και φτωχούς, άσχετα από το τι λένε διάφοροι φαντασμένοι (Το ινστιτούτο Brookings το έλεγε από τον Μάρτη του 2020). Οι τιμές στο ρεύμα λοιπόν, αυξάνονται λόγω μιας σειράς παραγόντων:

Α) Η απόφαση της ΕΕ για «πράσινη μετάβαση» που θα έρθει μέσα από τη μείωση κατανάλωσης ρυπογόνων καυσίμων όπως είναι ο άνθρακας, ο λιγνίτης, το πετρέλαιο, οδήγησε στην αύξηση της τιμής της ενέργειας που προέρχεται από τέτοιες πηγές. Β) Η ζήτηση για φυσικό αέριο ήταν τεράστια, ειδικά από την άνοιξη του 2021 και έπειτα και Γ) οι κυβερνήσεις για ακόμη μια φορά, ήταν ανέτοιμες και απροετοίμαστες για όλα όσα θα συνέβαιναν. Η εκμετάλλευση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας είναι εξαιρετικά μικρή (παρά το γεγονός πώς αποτελούν την φτηνότερη πηγή ενέργειας, και αναμένεται να παραμείνει μικρή ακόμα και μέσα στην επόμενη δεκαετία, καθώς, οι μεγάλες εταιρείες της Ενέργειας εκμεταλλεύονται την προνομιακή θέση που έχουν δίπλα σε πολιτικούς των ευρωπαϊκών χωρών για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα τους, σε βάρος του περιβάλλοντος και της «τσέπης» των ευρωπαίων πολιτών.

Συγκεκριμένα, το καταφέρνουν αυτό, προωθώντας την χρήση του υδρογόνου για τις ενεργειακές ανάγκες της ΕΕ. Το θέμα όμως είναι πώς, ακολουθούν τη συγκεκριμένη στρατηγική, γνωρίζοντας πώς για να παραχθεί το υδρογόνο, χρειάζονται επαρκή ενεργειακά αποθέματα, τα οποία, μέχρι στιγμής, δεν μπορούν να διατεθούν μέσω ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Έτσι, βρήκαν μια άλλη λύση για να καλυφθούν οι ενεργειακές ανάγκες: Το «μπλέ υδρόγονο», που παράγεται από ορυκτά καύσιμα, των οποίων την χρήση θέλει να μειώσει η ΕΕ (όπως προαναφέρθηκε). Τι να περιμένεις όμως από την ΕΕ, η οποία λόγω της Energy Charter Treaty, θα πρέπει να δώσει αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων στις μεγάλες εταιρείες Ενέργειας, στην περίπτωση που θελήσει να ανακόψει τις δραστηριότητες τους, για χάρη του περιβάλλοντος. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, έχουμε και την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θεώρησε πώς η σωστή στιγμή να ιδιωτικοποιήσει την ΔΕΗ και να δώσει τον έλεγχο της σε ιδιωτικά συμφέροντα, ήταν μέσα σε αυτή την κρίση. Βέβαια, για τη ΝΔ του Μητσοτάκη, οι Έλληνες «αποταμιεύουν χρήματα μέσα στην πανδημία» και η συντριπτική πλειοψηφία τους έχει περιουσία 150.000 ευρώ και άνω, επομένως δεν αξίζει να σταθούμε περαιτέρω.

Φυσικά, πρέπει να προσθέσουμε και σε όλα αυτά, ότι, εδώ και δεκαετίες, τα όσα συμβαίνουν στην πραγματική οικονομία, με άλλα λόγια, όσα βλέπουν οι καταναλωτές στο τιμολόγιο της ΔΕΗ και το κόστος ζωής τους, επηρεάζονται άμεσα και έμμεσα σε τεράστιο βαθμό από τις επενδύσεις των «παικτών» ανά τα χρηματιστήρια της υφηλίου. Άρα ψάχνοντας για «ένοχους», για αυτούς δηλαδή που γεμίζουν με ακόμη περισσότερο άγχος και πίεση τις ζωές των φτωχών οικογενειών, δεν μπορούμε να μείνουμε στην ΕΕ, στον Κ. Μητσοτάκη ή στο εάν οι ποσότητες του ρωσικού φυσικού αερίου ήταν μικρότερες από τις δέουσες λόγω γεωπολιτικών λόγων. (Και) για τη σημερινή αύξηση του κόστους ζωής η ευθύνη σχετίζεται με το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε ιδιώτες να βγάζουν περισσότερα χρήματα από την αγορά ενέργειας, ενώ εκατομμύρια άνθρωποι (στην Ελλάδα μόνο), το διπλοσκέφτονται πριν ανοίξουν το καλοριφέρ, μια μέρα του χειμώνα που «εντάξει, δεν έχει και τόσο κρύο». 

Την ώρα που, οι απλοί πολίτες πρέπει να πίνουν τον καφέ τους με χάρτινο καλαμάκι (δε βολεύει), οι (μόλις) 20 εταιρείες που είναι υπεύθυνες για το 55% των πλαστικών απορριμμάτων του πλανήτη, μπορούν και συνεχίζουν τις καταστροφικές τους πρακτικές, λέγοντας ψέματα, απλά και μόνο επειδή έχουν «καλές άκρες» σε πολιτικούς και τραπεζικούς κύκλους. Και έτσι, ακόμη και σημαντικές ενέργειες, όπως αυτές του Σάντσεθ στην Ισπανία αναφορικά με την αύξηση των τιμών στο ρεύμα, μοιάζουν με μια ακόμη τρύπα στο νερό, μέσα στον ωκεανό αυτού του άδικου, άνισου και απάνθρωπου συστήματος.