«Ποτέ δεν ξέρεις,η ζωή κανει κύκλους…» ακούμε πολλές φορές, ιδιαίτερα όταν έρχεται κάποιος να εκφράσει κρυφές ελπίδες ή ευρύτερα προσδοκίες πως κάτι θα επαναληφθεί στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον. Πόσο δε μάλλον στην εγχώρια πολιτική ζωή, όπου υπάρχει μια αίσθηση πως τίποτα και κανένας δεν πάει χαμένος, ακόμη κι αν έχει αποδειχτεί καταστροφικός. Κάτι τέτοιο μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας διάφορους εκπροσώπους του πολιτικού-μιντιακού συστήματος (στην προσπάθεια τους να κατεβάσουν καμιά ιδέα μπας και ξεφορτωθούν την κυβέρνηση Τσίπρα) να περιγράφουν τη νεκρανάσταση του πειράματος Παπαδήμου.

Η πλάκα είναι ότι κανείς τους δεν το δηλώνει ξεκάθαρα, με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη εμπειρία είναι για την ελληνική κοινωνία πολύ πρόσφατη κι οι αναμνήσεις της τόσο τραυματικές. Έτσι, ψελλίζουν διάφορα περί «απώλειας της δεδηλωμένης» για την κυβέρνηση, για «μετάβαση σε άλλα σχήματα με άλλο πρωθυπουργό», ενώ κάποιοι φτάνουν στο σημείο συγκρίνουν την τρέχουσα περίοδο με εκείνη της πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου. Το σενάριο απλό: «δεν ψηφίζουν τη συμφωνία οι βουλευτές που πρόσκεινται στην Αριστερή Πλατφόρμα, ίσως και κάποιοι ακόμη, όλοι αυτοί διαγράφονται,  η κυβέρνηση πέφτει και σε ό,τι απομείνει κοινοβουλευτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ κολλάμε τους συνήθεις Σαμαρά, Βενιζέλο, αλλά και τον Θεοδωράκη για να φανεί ανανεωμένο το σχήμα, βρίσκουμε κι έναν «βολικό» τραπεζίτη για πρωθυπουργό, και στη συνέχεια αυτό το συνοθύλευμα που θα προκύψει, υπερψηφίζει μνημόνια, μήπως και καλμάρουμε τον Σόιμπλε».

Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για απελπισία του εν λόγω πολιτικού προσωπικού, αλλά και των οικονομικών κύκλων που το έθρεφε, αλλά τρεφόταν παράλληλα  από αυτό.Τα πράγματα δυστυχώς δεν είναι τόσο απλά. Πρώτον, γιατί αποτελεί μια ακόμη ξεκάθαρη, κυνική απόδειξη πως το σχέδιο παράκαμψης της λαϊκής βούλησης είναι σε πλήρη εξέλιξη. Δεύτερον, γιατί συντελείται σε αγαστή συνεργασία με σημαντικό κομμάτι των εταίρων της χώρας, που φροντίζουν να καταδείξουν με τη στάση τους, πόσο «επιβλαβές» θα ήταν να μακροημερεύσει η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Τρίτον και πιο ανυσηχητικό, το γεγονός ότι το γνωστό μότο «Η λαϊκή εντολή που έλαβε η κυβέρνηση δεν ήταν για ρήξη» έχει αρχίσει εσχάτως να υιοθετείται ακόμη κι από στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Μιας θεώρησης τόσο μονοσήμαντης που καθίσται επικίνδυνη, καθώς αφήνει ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο υιοθέτησης μνημονίου, προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίτημα του λαού για «παραμονή στο ευρώ».

Μην έχουμε αμφιβολίες πάντως. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνουν πολλές εκκλήσεις «εθνικής συναίνεσης» στο όνομα της λαϊκής βούλησης, θα ακούσουμε πάρα πολλά για «εθνικά επικίνδυνες» αλλά και για «εθνικά συνετές» οδούς. Σε τόσο οριακές καταστάσεις όμως,  λύση δε δίνεται με λογιστικές ασκήσεις επι χάρτου πίσω από κλειστές αίθουσες. Σε τελική ανάλυση, καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας σε συνθήκες αδιεξόδου, η μόνη δημοκρατική στην πραγματικότητα διέξοδος – όσο κι αν τρομάζει πολλούς – δε μπορει παρά να συμπεριλαμβάνει και να λογοδοτεί στο λαικό παράγοντα και όχι στα δελτία των 8.