«Ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα: χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει πρόβλημα».
Ιωσήφ Στάλιν

Ads

«Τελικά τι θέλουν, να μας πεθάνουν;» Η κραυγή απόγνωσης του 75χρονου γείτονά μου, του Κυρ Χρήστου, που του κόβουν κι άλλο τη σύνταξη, αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου. «Θα φύγω Σουηδία!» μου λέει μες τα νεύρα του ο άνεργος ανιψιός μου, που απολύθηκε εδώ και μήνες από φαντάρος κι ακόμη να βρει δουλειά. «Δεν αντέχω άλλο, θα αυτοκτονήσω», ακούω να μου λέει μέσα στην απόγνωση του ένας φίλος μου επιχειρηματίας που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Θα έχετε ακούσει ίσως κι εσείς παρόμοιες κραυγές αγωνίας. Παντού γύρω μας τα δυσοίωνα μηνύματα απελπισίας πολλαπλασιάζονται.

Έπειτα από μια πενταετία συνεχόμενης ύφεσης, μείωσης του βιοτικού επιπέδου και ιλιγγιώδους αύξησης της ανεργίας η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει πλέον στα όρια της ή μάλλον καλύτερα κοντεύει να τα ξεπεράσει. Το «λίπος», όπου βέβαια υπήρχε, «κάηκε» προ πολλού. Η ρευστότητα εξαφανίστηκε. Το ίδιο και οι καλές δουλειές, καθώς οι λίγες που απέμειναν είναι μόνο κακοπληρωμένες. Τα κοινωνικά ασανσέρ κόλλησαν και πάνε αποκλειστικά προς τα κάτω. Η μεσαία τάξη μετατίθεται με «συνοπτικές διαδικασίες» στην τάξη των νεόπτωχων. Βαδίζουμε πλέον σε αχαρτογράφητα ύδατα, παλεύοντας με υπαρκτά και ανύπαρκτα τέρατα. Ορατότης μηδέν. Άλλωστε η ΔΕΗ πρόλαβε και μας έκοψε το ρεύμα γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε το χαράτσι…

Το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης χρέους, μοιάζει να εξελίσσεται, σε ένα ατέλειωτο «μαρτύριο του Σίσυφου», τόσο για τον ελληνικό λαό και την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Η ελληνική οικονομία έχει εισέλθει σε μια «θανατηφόρα δίνη» (Spiral of Death), σ’ έναν φαύλο κύκλο αργού θανάτου, όπου τα νέα μέτρα αυξάνουν την οικονομική ύφεση και η ύφεση με τη σειρά της οδηγεί σε περιορισμό των δημοσίων εσόδων και στην ανάγκη νέων φοροεισπρακτικών μέτρων. Η οικονομία συρρικνώνεται, τα ελλείμματα μειώνονται αργά, το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνει, επιχειρήσεις κλείνουν, απολύονται εργαζόμενοι, φόροι αυξάνονται, κοινωνικές δαπάνες μειώνονται, δημόσια περιουσία ξεπουλιέται, κι όμως η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας δεν έχει φύγει ακόμη από τον ορίζοντα. 

Η απαισιοδοξία αλλά και η κατάθλιψη γίνονται κανόνας. Αυξάνουν τα περιστατικά αυτοκτονιών καθώς και εγκληματικών πράξεων για λίγα Ευρώ. Οι μετανάστες, ως μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα, στοχοποιούνται και πάλι εκ μέρους της ακροδεξιάς. Η μία κοινωνική ομάδα επιτίθεται στην άλλη κατηγορώντας την ως «προνομιούχα», ενεργοποιώντας έτσι το φαινόμενο του «κοινωνικού κανιβαλισμού». Όμως η βία είναι ένα αυτεπίστροφο όπλο που γεννά πάντα βία. Οι αντοχές και η αλληλεγγύη της ελληνικής κοινωνίας δοκιμάζονται σκληρά. Όλοι αναρωτιούνται ποιος φταίει και αν υπάρχει διέξοδος από την Κρίση, έστω ένα φως στο βάθος του τούνελ, κατηγορώντας ταυτόχρονα το ελληνικό πολιτικό σύστημα για την κατάντια της χώρας. Όλοι αισθάνονται μια κόπωση λόγω μακροχρόνιας ύφεσης. Αισθάνονται ασφυξία, λες και τους λείπει το οξυγόνο.

Ωστόσο οι μαθητευόμενοι «μάγοι» της Τρόικας δεν αισθάνονται το παραμικρό, εκεί πάνω στο Έβερεστ των τεχνοκρατικών τους ψευδαισθήσεων, όπου τους δροσίζει η αύρα των Αγορών. «Πιέστε τους μέχρι τελικής πτώσης», είναι το σύνθημα τους, αρκεί να υποκύψουν και να ακολουθήσουν με θρησκευτική ευλάβεια τη «συνταγή σωτηρίας» που τους επιβάλλουμε –«για το καλό τους» εννοείται. Κυνικός αλλά ειλικρινής, ο «αόρατος Φλαμανδός» της Τρόικα Σερβάς Ντερούζ, δεν κρύβει τον απώτερο στόχο των σχεδίων «διάσωσης»: «Οι Έλληνες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα έτσι ώστε να αγοράζουν δυσκολότερα τα πολλά εισαγόμενα προϊόντα και παράλληλα η εργασία τους να είναι τόσο φθηνή ώστε τα αγαθά που παράγουν να εξάγονται εύκολα». Τέλεια! Μου θυμίζει αυτό που έλεγε ο Χότζα για τον (πεθαμένο) γάιδαρό του: «Τώρα που έμαθε να μην τρώει, ψόφησε!»

Στο μεταξύ, για να προχωρήσει το νέο «σχέδιο διάσωσης», οι δανειστές μας επιβάλλουν στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό το «μαρτύριο της σταγόνας» με τριμηνιαίες δόσεις, περιοδικές τεχνικές «εκθέσεις προόδου», και διαρκείς αναβολές αποφάσεων, ώστε να κρατούν διαρκώς την ένταση της πίεσης. Οποιαδήποτε χαλάρωση από την προσπάθεια εφαρμογής του Σχεδίου θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα που τιμωρείται με άτακτη χρεοκοπία. Μιλούν συνεχώς για δημοσιονομική εξυγίανση και αυστηρή λιτότητα, για απαρέγκλιτη τήρηση του προγράμματος σταθερότητας και περικοπές των δαπανών, προκειμένου να διασωθεί η ελληνική οικονομία από την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Ναι, για να διασωθεί η Οικονομία… Μόνο που σε λίγο δεν θα έχουμε Οικονομία παρά μόνον τα ερείπια της καθώς και μια στρατιά ζωντανών-νεκρών χρεοκοπημένων Ελλήνων που θα σαπίζουν κολλημένοι στα λασπόνερα της κρίσης.

Οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, τα πρωτογενή πλεονάσματα και η μείωση του χρέους –η ευημερία των αριθμών γενικότερα– δεν θα έχει καμία σημασία σε μια κοινωνία που θα έχει χάσει τη χαρά της ζωής, την ελευθερία, ακόμη και την αξιοπρέπεια της. Σε μια κοινωνία που χωρίς αισιοδοξία θα έχει πάθει ανοξία. Ή μήπως καλύτερα ασφυξία;

Ο Γιώργος Στάμκος ([email protected]) είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και δημιουργός του εναλλακτικού περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)