Η ημερομηνία εκλογής Προέδρου στο ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει και το διακύβευμα που αναπτύσσεται γύρω από τα πρόσωπα, εστιάζει σε δυο διαφορετικές προσεγγίσεις:

• Η μια σχετίζεται με τη διαχείριση του υπάρχοντος Πολιτικού φορέα με εσωκομματικούς όρους και αναδιανομή ρόλων σε πρόσωπα.
• Η άλλη εμπεριέχει ως μείζον ζήτημα τη «νέα αρχή», δηλαδή την Επανίδρυση του Πολιτικού φορέα, με όρους κοινωνίας πια. Αυτή είναι μια πρόκληση εξαιρετικά ελκυστική.

Θυμίζω στο σημείο αυτό, κείμενα συμβολής που έχουμε συνυπογράψει προκειμένου οι υποψήφιοι να καταστήσουν διακριτές τις θέσεις τους, σε θέματα ιδεολογίας, γραμμής, προγράμματος και οργανωτικής πολιτικής.

Τι πιστεύω προσωπικά:

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ πρέπει να παραμείνει κόμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης! Να μη διολισθήσει ούτε σε κόμμα διαμαρτυρίας ούτε σε συμπλήρωμα κάποιας… πλαδαρής δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, ένα μοντέλο που στην Ευρώπη έχει ήδη καταρρεύσει κι έχει αποδειχθεί ότι οδηγεί σε συρρίκνωση.

Απαιτούνται όμως, δεσμεύσεις για ένα κόμμα πολιτικά αυτόνομο και οργανωτικά αυτοτελές προκειμένου τα πρόσωπα να μην «εγκλωβίζονται» σε προνομιακές σχέσεις για ίδιον όφελος, με τις συστημικές δυνάμεις της μιντιοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μετά το αποτέλεσμα των εκλογών βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Αλλά και ο προοδευτικός χώρος έχει ανάγκη σύνθεσης και υπέρβασης ώστε να παραμείνει κορμός της προοδευτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης. Σύνθεσης και υπέρβασης όλων των ιστορικών ρευμάτων της αριστεράς με ρεαλιστικές εναλλακτικές προτάσεις για το αύριο.

Στις νέες εξελίξεις οι υποψήφιοι/ες Προέδροι δεν καλούνται να υπερασπίζονται απλώς τις κατακτήσεις του χθες, αλλά να ανοίξουν το δρόμο, στις νέες αντιθέσεις που έχουν γεννηθεί. Σε έναν κόσμο πολυπολικό, στην κλιματική κρίση, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην τεχνική νοημοσύνη, στη ρομποτική αλλά και στην κρίση αξιών που διαπερνά τις σύγχρονες κοινωνίες…

Χρειαζόμαστε λοιπόν, προγραμματικές θέσεις που θα έχουν «γωνίες» και δεν θα υπηρετούν «όλους και κανέναν».

Για παράδειγμα, η πρόταση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και για τις ενδοπεριφερειακές ανισότητες, μπορεί και πρέπει να καταστεί διακριτή στη σύγχρονη ατζέντα της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Στην εποχή των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών ανακατατάξεων, ο ΣΥΡΙΖΑ –  ΠΣ, καλείται να «διαβάσει» την ανάγκη για ένα σύγχρονο πατριωτισμό που υπερασπίζεται το status των συνόρων στη Βαλκανική και τη Μεσόγειο. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική καθιστώντας την Ελλάδα γέφυρα φιλίας, ειρήνης και ανάπτυξης κι όχι άνευ όρων δεδομένο σύμμαχο των υπερδυνάμεων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιλογή μας για τη νέα ηγεσία νομίζω πως πρέπει να συμβολίσει ένα νέο ξεκίνημα παντού. Μπορεί και πρέπει να γίνει μια οργανωτική δομή που θα υπερβαίνει τις σημερινές γραφειοκρατικές ισορροπίες και θα αναδείξει ένα κόμμα το οποίο θα βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τα στρώματα και τις τάξεις της κοινωνίας που θέλουμε να εκπροσωπούμε.

Και μια πρόταση:

Δεδομένου ότι ο/η Πρόεδρος θα είναι υποψήφιος πρωθυπουργός, το νέο σύνθετο περιβάλλον που «τρέχει», επιβάλλει την ανάγκη ύπαρξης ισχυρού γραμματέα, εκλεγμένου με ευρεία νομιμοποιητική βάση για να αναλάβει την ουσιαστική επανίδρυση του κόμματος. Θα υποχωρήσει έτσι, η λογική των εσωκομματικών ισορροπιών με τη σημερινή μορφή των τάσεων, που καθηλώνουν σε «εξουσιοδοτικές» γραφειοκρατίες και θα ανοίξει ο δρόμος του κόμματος των ενεργών μελών .