(Τι ζητάμε ;
… μια ευκαιρία  στον  …  ““«παράδεισο»” ”…)

Μια αριστερά που δεν θα κάθεται στο θρόνο του «ιδανικού μέλλοντος» αφ υψηλού καθυβρίζοντας και προσβάλλοντας  τον «διαφορετικό αριστερό».

Μια αριστερά που δεν εγκαταλείπει το λαό  στο παρόν γιατί ο «βλαξ» δεν πείστηκε ακόμη  για  το απώτερο μέλλον που του επιφυλάσσει .

Μια αριστερά που δεν ενστερνίζεται μονόδρομους  παρά μόνο τακτικής …

Μια αριστερά που δεν θα αγνοεί το πόνο που θα φέρει  όταν  παίρνει ένα ρίσκο  η ηγεσία της  ( ενίοτε εκ του ασφαλούς).

Μια αριστερά όπου το «στοιχειώδες άμεσο μέλλον» του λαού είναι πάνω από το πολιτικό μέλλον των «κορυφαίων» στελεχών  της.

Μια αριστερά που γνωρίζει καλά τον αντίπαλο / κεφάλαιο. Δεν σοκάρεται, δεν αιφνιδιάζεται.

Μια αριστερά «οπλισμένη» , σε κάθε φάση για το χειρότερο.

Μια αριστερά που έχει στέρεες εναλλακτικές :σχέδιο Β και  σχέδιο Γ  και  Δ και Ε …

Μια αριστερά για την οποία το  κόμμα είναι η πραγματική της συνείδηση
… και άρα το αφουγκράζεται ( πχ στο 5-μηνο της διαπραγματεύσεις).

Μια αριστερά που δεν θα αποδέχεται το κομματικό  «δυο  σε ένα», χωρίς  βαθειά διάδραση,  αφού θα το βρει βίαια μπροστά της με μαθηματική ακρίβεια.

Μια αριστερά που είναι ενωμένη τη στιγμή μιας μεγάλης ήττας για να αναστοχαστεί και να ανασυνθέσει.

Μια αριστερά που προσβλέπει στην κατάργηση των τάξεων …
… αλλά απομειώνει , στο παρόν,  τον δια- ανθρώπινο ανταγωνισμό  πηγή τόσων  κοινωνικών δεινών.

Μια αριστερά στην οποία είναι αδιανόητα τα μαχαιρώματα στην φάση των αναμετρήσεων εκλογικών και άλλων …

Μια αριστερά χωρίς «φυλές» και «φύλαρχους»

Μια αριστερά χωρίς μονιμότητες

Μια αριστερά όπου θα εξοβελίζονται αυτόματα  η  άμετρη φιλοδοξία,  οι αμέτρητοι εκκολαπτόμενοι «αρχηγοί», οι νάρκισσοι, οι ελαφρείς.

Μια αριστερά άλλου πολιτισμικού κώδικα

Μια αριστερά για την οποία «στο κόμμα  ζεις στο παρόν και  σχετίζεται  ….. όπως  ΘΑ ΖΕΙΣ στην κοινωνία που επαγγέλλεσαι»:  ΑΠΛΑ και  κυρίως ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΑ.

Μια αριστερά  (στοιχειωδώς) διαφορετικού ανθρωπότυπου

Μια αριστερά ελευθερίας δια της (βαθειάς) δημοκρατίας.

Πριν «πάρουμε τα μέσα παραγωγής» ας δούμε με θάρρος και παρρησία την αρνητική εκδοχή της ανθρώπινης δεινότητας όπως την ορίζει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη: «… ΟΥΔΕΝ ΔΕΙΝΟΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΕΛΕΙ».