Σε όλη την Αγγλία, τη Σκωτία και την Ουαλία απεργίες κατά της κυβέρνησης και των σιδηροδρομικών εταιρειών για τους χαμηλούς μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και τις απολύσεις. Μετά από χρόνια παλινδρόμησης, η Εργασία και τα συνδικάτα επιστρέφουν.

Αμέσως μετά την κηδεία της αγαπημένης βασίλισσας Ελισάβετ και αφότου ανέλαβε καθήκοντα η κυβέρνηση της λιγότερο αγαπητής «iron lady», Liz Truss, το μεγαλύτερο εργατικό κίνημα των τελευταίων τριάντα ετών παρέλυσε το Ηνωμένο Βασίλειο.

Πρόκειται για την πρόσφατη απεργία των τελευταίων μηνών της μεγάλης περιόδου των σιδηροδρομικών απεργιών. Τον Ιούνιο, η Network Rail -μια εταιρεία που διαχειρίζεται τους σιδηροδρόμους- είχε ανακοινώσει 2.500 απολύσεις στον τομέα της συντήρησης.

Είναι «ζήτημα ασφάλειας», είχε απαντήσει το συνδικάτο, «θέλουν να μας διχάσουν, θέλουν να διχάσουν τους εργαζόμενους». Έτσι, ο Myck Lynch, ο ηγέτης του RMT, του εθνικού συνδικάτου των εργαζομένων στον τομέα σιδηροδρόμων, ναυτιλίας και μεταφορών, έχει γίνει το σύμβολο μιας αντίστασης που υπερβαίνει κατά πολύ την άμεση εργασιακή διαμάχη και ίσως ακόμη και τα σύνορα της ίδιας της χώρας.

Ο Mick Lynch, καταγόμενος από ιρλανδέζικη καθολική οικογένεια, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Ακόμη και στον τρόπο που εμφανίζεται -πάντα χωρίς γραβάτα- επιδεικνύει σεβασμό στην τάξη που εκπροσωπεί, μια εργατική τάξη ταπεινωμένη από δεκαετίες θατσερισμού, που τώρα βλέπει να ανάβει μια φλόγα αντεπίθεσης που φαινόταν αδιανόητη μέχρι πριν από λίγους μήνες.

Με την εμφανέστατα μη οξφορδιανή προφορά του, με σύντομες προτάσεις και σαφή πολιτικά μηνύματα, ο Linch είναι ψύχραιμος και συγκροτημένος, ακόμη και όταν αντικρούει με βρετανικό χιούμορ τις προσπάθειες γελοιοποίησής του από ολόκληρο τον βρετανικό Τύπο, συμπεριλαμβανομένου -ασυνήθιστο αυτό- του BBC.

«Το μήνυμά μας είναι αυτό: η εργατική τάξη επέστρεψε!», με αυτόν τον τρόπο κλείνει τις ομιλίες, όπως αυτή στην εκδήλωση για την έναρξη της εκστρατείας «Enough Is Enough!». Μια εκστρατεία που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, με τις διαδηλώσεις να γίνονται όλο και πιο πολυπληθείς. Ο Mick Lynch και το συνδικάτο του θέτουν πέντε στόχους:

1. Πραγματική αύξηση μισθού.
2. Μείωση στους λογαριασμούς ενέργειας.
3. Τερματισμός της επισιτιστικής φτώχειας.
4. Αξιοπρεπής στέγη για όλους.
5. Φορολόγηση των πλουσίων.

Στην Αγγλία που ασφυκτιά από το κόστος ζωής, τους παγωμένους μισθούς, την εξάλειψη του κοινωνικού κράτους και τη γενική επιδείνωση των τελευταίων δύο ετών, ο Lynch ζητεί την επαναφορά στο Δημόσιο των βασικών υπηρεσιών, καταγγέλλει το σύστημα υπεργολαβιών που αυξάνει το κόστος και παρακάμπτει τα συνδικάτα και ζητεί δημόσιες κατοικίες στην ιδιοκτησία και τη διαχείριση των δήμων για να τερματιστεί η στεγαστική κρίση.

Στον Τύπο που προσπαθεί να τον απαξιώσει ως λαϊκιστή απαντά: «Είμαστε ένα συνδικάτο. Ξέρετε τι είναι το συνδικάτο; Πρόκειται για το κατά πόσον οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους θα δεχθούν μια πραγματική μείωση μισθών για τα επόμενα δύο χρόνια, καθώς και την απώλεια του ενός τρίτου των θέσεων εργασίας συντηρητών πρώτης γραμμής και των μισών προγραμματισμένων εργασιών συντήρησης. Προφανώς δεν μπορούν να το δεχτούν».

Και τι κάνουμε λοιπόν; «Σε αυτές τις περιπτώσεις απεργούμε», αυτό λέει ο Lynch.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητα για το Εργατικό Κόμμα, το οποίο από αυτά ακριβώς ξεκίνησε. Ήταν το 1893, όταν το πρώτο Ανεξάρτητο Εργατικό Κόμμα δημιουργήθηκε από τα πρώτα Trade Unions, τα εργατικά συνδικάτα, με επικεφαλής έναν πρώην ανθρακωρύχο, τον Keir Hardie. Αλλά από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι.

Οι θέσεις των σημερινών Εργατικών, με επικεφαλής τον μετριοπαθή Heir Starmer, δεν είναι πλέον εκείνες -σχεδόν θατσερικού τύπου- του καταστροφικού Tony Blair, αλλά ούτε και υποστηρικτικές προς τα συνδικάτα: «Δίκαια τα αιτήματα», είπε ο Starmer, «αλλά επιζήμιες οι απεργίες», και απέλυσε έναν από τους σκιώδεις υπουργούς του που είχε εμφανιστεί στις απεργιακές γραμμές των σιδηροδρομικών.

«Θα διώξουμε τους Συντηρητικούς. Το κίνημα στην κοινωνία μεγαλώνει και θα πιέσουμε τους Εργατικούς να επιστρέψουν στο πλευρό των εργαζόμενων», απάντησε ο Lynch. Πράγματι, μια εθνική δημοσκόπηση έδειξε ότι μόνο το 18% των πολιτών αντιτίθεται στο δικαίωμα των σιδηροδρομικών στην απεργία.

Η εποχή των απεργιών, των πικετοφοριών και των διαδηλώσεων που εγκαινίασε το συνδικάτο άνοιξε το δρόμο για άλλες συλλογικές διαμαρτυρίες στις οποίες συμμετείχε ένας αυξανόμενος αριθμός εργαζομένων: από τους υπαλλήλους του τοπικού συστήματος Υγείας μέχρι τις καθαρίστριες, από τις δημόσιες υπηρεσίες μέχρι τους λιμενεργάτες που έκλεισαν το Felixstove, το μεγαλύτερο λιμάνι της Αγγλίας, για μια εβδομάδα.

Τα συστατικά είναι όλα εκεί. Υπάρχει μια κλασική συνδικαλιστική διαμάχη, αυτή των σιδηροδρομικών. Υπάρχει μια χώρα με όλο και περισσότερους φτωχούς. Υπάρχουν βασικές δημόσιες υπηρεσίες, οι οποίες ιδιωτικοποιήθηκαν ανελέητα και είναι πλέον απρόσιτες για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Σήμερα για να πας από το Λονδίνο στην Οξφόρδη πληρώνεις 50 λίρες και αν παίρνεις το τρένο σε ώρες αιχμής πληρώνεις πολύ περισσότερα. Υπάρχει μια Αριστερά που δεν ενεργεί πλέον ως Αριστερά, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό στα συμφέροντα των εργοδοτών και στους παραδοσιακούς πολιτικούς εκπροσώπους τους, τους Tories. Όμως, εδώ και τρεις μήνες στην Αγγλία υπάρχει κάποιοι που συνενώνουν αυτούς τους αγώνες και έχουν την αλληλεγγύη του κόσμου.

Για την ώρα, στην Αγγλία…

Πηγή: isiciliani.it / Η Όλγα Νάσση, Ελληνοϊταλίδα ήταν υποψήφια της αριστεράς στην Ιταλία, στις περιφερικές της Σικελίας το 2012 και στις ευρωεκλογές το 2014.