Αγαπητέ Στέλιο, διάβασα την εύστοχη δήλωσή σου στον Guardian και μου προξένησε ορισμένες σκέψεις.

Θα θυμάσαι πιθανώς ότι στις εκλογές του 2012, είχες στηρίξει την υποψηφιότητά μου με την τότε ΔΗΜΑΡ, που δήλωνε ότι η λιτότητα έπρεπε να τερματιστεί για να μείνει «η οικονομία ζωντανή και η κοινωνία όρθια».

Μόλις είχα διαγραφεί από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, και σε μια εκδήλωση υποστήριξης, όπου είπες καλά λόγια για μένα, έκλεισες με αυτό το ερώτημα: «Ο Οδυσσέας σωστά πράττει, αλλά μου κάνει εντύπωση ότι άργησε». Συνειρμικά το άρθρο σου μου έφερε αυτή την σκέψη: «Μήπως τώρα έχουν αργήσει κάποιοι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ;». Ας το διατυπώσω εκλογικευμένα.

Γράφεις «ο ΣΥΡΙΖΑ πέθανε σήμερα». Έχεις δίκιο. Αλλά πρέπει να συμπληρώσουμε ότι είναι ο νιοστός θάνατός του. Από το ΚΚΕ εσ., την ΕΑΡ, τις διάφορες εκδοχές «Συνασπισμού» (της Αριστεράς και της Προόδου, της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας) μέχρι εκείνο της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς», αυτός ο φορέας συνέχεια πεθαίνει και αφήνει την θέση του σε κάποιο άβαταρ.

Διαβάστε επίσης: Στέλιος Κούλογλου / Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από ροκ σε ποπ 

Μέχρι το 2012 αυτό αποτελούσε την φθίνουσα πορεία της λεγόμενης «ανανεωτικής Αριστεράς», η οποία πάντα κέρδιζε τη συμπάθεια πολλών, αλλά έπειθε πολύ λίγους. Το 2012, με την σειρά του, πέθανε (σταδιακά) ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, που όλες μαζί θα γέμιζαν ένα λεωφορείο, σύμφωνα με το δηκτικό αστείο.

Το νέο άβαταρ ήταν το «κόμμα-Τσίπρα», του «πρώτη φορά Αριστερά» και του «Ελπίδα έρχεται». Με πρόγραμμα ριζοσπαστικό, αλλά και ρεαλιστικό. Ας ομολογήσουμε ότι αυτή η εκδοχή μας κέρδισε. Είχαμε σοβαρούς και αντικειμενικούς λόγους να την πιστέψουμε. Δεν θα «καταργούσαμε χρέος και μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο», αλλά δεν θα δεχόμασταν πια άλλη παράλογη και καταστροφική λιτότητα.

Στην εκλογική εκστρατεία του Ιανουαρίου 2015, θυμάμαι στις γειτονιές, άνθρωποι να μας εκμυστηρεύονται: «εγώ είμαι νεοδημοκράτης, αλλά τώρα ψηφίζω Τσίπρα!». Μετά την νίκη, πρώτη φορά στην ιστορία μας, είδαμε αυθόρμητες διαδηλώσεις στήριξης σε κυβέρνηση !

Η συνέχεια είναι γνωστή. Το «Όχι» έγινε σταδιακά «Ναι» περίπου σε όλα. Φτάσαμε ο υπουργός Οικονομικών, εκπρόσωπος της «αριστερής πτέρυγας» του ΣΥΡΙΖΑ να καταθέτει νόμο που εκχωρεί την δικαιοδοσία μισθών και συντάξεων στο ΔΝΤ, δεσμευόμενος ο ίδιος να δημοσιεύσει τις όποιες αποφάσεις του στο ΦΕΚ. Οι πελατειακές σχέσεις, ο κυβερνητισμός, η παντοδύναμη ασυδοσία των τραπεζών, ο έλεγχος των ΜΜΕ από τα οικονομικά κέντρα, δεν καταπολεμήθηκαν, αλλά αναπαράχθηκαν.

Ήταν και αυτό ένας ακόμα θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ. Γεννιέται βέβαια το ερώτημα, αν ένα κόμμα, που πεθαίνει τόσο συχνά… υπάρχει πραγματικά ως κόμμα.

Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη φαίνεται απρόσμενη, αλλά είναι απόλυτα λογική. Παραδόξως, ο δρόμος της επιτυχίας του στρώθηκε από τους κύριους σημερινούς επικριτές του. Αυτοί που τώρα καταγγέλλουν ιεροσυλία, είναι αυτοί που δημιούργησαν τις αντικειμενικές και ψυχολογικές συνθήκες που οδήγησαν στην θριαμβευτική επικράτησή του.

Διότι αυτοί άδειασαν τον ΣΥΡΙΖΑ του «Ελπίδα έρχεται», από κάθε πολιτικό περιεχόμενο. Αντί να οργανώσουν την κοινωνική βάση που τους έφερε τότε στη κυβέρνηση, κατασκεύασαν μηχανισμούς, με σκοπό να πάρουν την θέση του ετοιμοθάνατου ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν πέθανε τελείως, διότι αυτό είχε κάποιες ιστορικές και λαϊκές ρίζες. Έθεταν (και συνεχίζουν να θέτουν) ως αποκλειστικό και υπέρτατο στόχο «να κερδίσουμε στις επόμενες εκλογές τον Μητσοτάκη, που φταίει για τα πάντα».

Αγαπητέ Στέλιο, αυτό τον εκτροχιασμό, τον χαρακτηρίζεις στο τελευταίο άρθρο σου «ολέθρια λάθη που οδήγησαν στην ιστορική ήττα της Αριστεράς». «Λάθη» μπορούμε σίγουρα να χαρακτηρίσουμε την Βάρκιζα και το Λιτόχωρο. Τραγικά μάλιστα.

Όταν όμως, εν καιρό ειρήνης και με πλήρως δημοκρατικό τρόπο, ο λαός λέει «Όχι», και στη συνέχεια η ηγεσία του κόμματος, αθόρυβα,  συνθηκολογεί άνευ όρων και χωρίς καμία μάχη, ούτε καν για την τιμή των όπλων, μήπως η λέξη «λάθος» αποκρύπτει την πραγματική φύση της πράξης;

Μήπως επίσης, η επίκληση της όντως συντριπτικής ευθύνης του επικεφαλής, λειτουργεί σαν παραβάν των υπολοίπων στελεχών; Ο Αλέξης Τσίπρας είχε αρχηγική συμπεριφορά. Δικτάτορας δεν ήταν.

Επανέρχομαι στην καθυστέρηση που μου είχες προσάψει το 2012. Με την πάροδο του χρόνου, σκέφτομαι ότι μάλλον είχες δίκιο. Πιθανώς διότι ο χαρακτήρας μου είναι επίμονος. Ήθελα να δώσω τον αγώνα «εκ των έσω» μέχρι τέλους. Κατανοώ συνεπώς ότι αντίστοιχες καταστάσεις μπορεί να βιώνουν σήμερα ορισμένοι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ψήφισαν Κασσελάκη, θα ήθελα να τους παρηγορήσω, επισημαίνοντας ότι ο  Στέφανος θα δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ το πρόσωπο που αντιστοιχεί καλύτερα στο τελευταίο του άβαταρ. Και αυτό είναι καλό για όλους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δικαίωμα να πεθαίνει και να ανασταίνεται με άλλη μορφή, όσο θέλει. Ήταν κάποτε μια ετερογενής μικρή μάζωξη ομάδων, έγινε φορέας της μαζικής επιθυμίας κοινωνικής ανάκαμψης, εξελίχθηκε σε δεύτερο πόλο για μια ηπιότερη διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού. Δικαίωμά του. Αρκεί να μην μας παραμυθιάζει με αριστερές κορώνες.

Ο Κασσελάκης δεν θα το κάνει (και να το προσπαθούσε, όλο το είναι του τον διαψεύδει, δεν θα πείσει κανέναν). Τέλος, και το πιο σημαντικό για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εκπληρώσει τον ιερό σκοπό του: να νικήσει τον Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές!

Όσον αφορά το κόμμα της Αριστεράς που οραματιζόμαστε, ας συμφωνήσουμε ότι παραμένει υπό εφεύρεση.