Όταν η κόρη μου με εύσχημο τρόπο με ανάγκασε να πάρω άδεια, για να παρακολουθήσω την σχολική γιορτή που θα συμμετείχε, δυσανασχέτησα. Το θεωρούσα χάσιμο χρόνου. Περίμενα κλασσικά μια δόση εθνικής κλάψας, κανείς δεν μας βοήθησε για 400 χρόνια, αρκετό μελό, μια χούφτα ήρωες τα έβαλαν με το θεριό, και αρκετή μυθολογία, μαρμαρωμένος βασιλιάς, η επιστροφή, κρυφό σχολείο κτλ

Η σχολική γιορτή είχε δυο τάξεις που συμμετείχαν. Η γιορτή ξεκίνησε με την εισαγωγή της διευθύντριας αναφέροντας τον φόβο της ότι θα καταργηθούν και ότι δεν είναι γιορτές μίσους, αλλά εθνικής μνήμης. Το πρώτο μέρος δεν την δικαίωσε. Επάρατοι Τούρκοι, καημένοι Έλληνες, βλάχικοι χοροί που άνοιγαν την όρεξη για γουρουνοπούλα και προβατίνα και άλλα εθνικά ωφέλιμα…

Περίμενα το δεύτερο μέρος να συγκινηθώ ως γονιός και τίποτα άλλο. Η έκπληξη ήταν όταν η παράσταση μας τοποθέτησε στην Εθνική πινακοθήκη, με τους πίνακες να ζωντανεύουν και να διηγούνται τα κατορθώματα των ηρώων και πως πέθαναν στην αφάνεια και στην ανυποληψία. Η αφήγηση είχε ως αφετηρία τον Διαφωτισμό, τον Ρήγα Φεραίο με το κάλεσμα για απελευθέρωση όλων των βαλκανικών λαών και την σημασία των σχολείων και βιβλίων. Οι γυναίκες που πρωτοστάτησαν στον αγώνα ήταν στην πρώτη γραμμή. Δεν εστιάσαμε στο θυμικό, αλλά στα γεγονότα. Σύγχρονη ματιά.

Το πρόβλημα δεν είναι οι γιορτές, αλλά ποιος επιλέγει το αφήγημα. Η εθνική υπερηφάνεια είναι θέμα αισθητικής, αξιών και καλλιέργειας και όχι μίσους. Τα εθνικά σύμβολα, τον εθνικό ύμνο και την σημαία δεν μπορούμε να τα παραδώσουμε στους φασίστες. Η ακροδεξιά ταυτίζεται με αξίες που δεν αντιπροσωπεύει. Εθνική υπερηφάνεια δεν μας γέμισαν ποτέ οι δωσίλογοι. Ο ορισμός της υπερηφάνειας καθορίζει και το μέλλον μας. Την συλλογική μας αντίληψη απέναντι στον ατομισμό, τις αξίες απέναντι στον πλουτισμό και την εθνική υπερηφάνεια απέναντι στο μίσος για κάθε τι διαφορετικό.

Υ. Γ. Η επίθεση στην Μόσχα, απλά μας υπενθυμίζει ότι ζούμε σε εποχή παρόμοια του Μεσοπολέμου. Θα απαντήσουμε με θάνατο στον θάνατο, το πρώτο σκληρό μήνυμα του Medvedev …