Συνέπεσαν, δυστυχώς, για τα μη κρατικά (μάλλον για τα κρατικά) το νομοσχέδιο με το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision.

Σε αντιδιαστολή με την υιοθέτηση των μη κρατικών, η συζήτηση για το Ζάρι έχει φουντώσει αναγκάζοντας τον πρωινό πνευματικό κόσμο να πάρει θέση. Είναι συμβατό με τις προσδοκίες που είχαμε για την θέση που θα καταλάβει η Ελλάδα, όταν επιλέγαμε την Μαρίνα Σάττι; Είναι αυτοκριτικό το video, trollιά ή απλά ντροπή;

Οι πορείες άδειασαν από κόσμο και τα accounts στα σόσιαλ γέμισαν αναρτήσεις. Τις πταίει;

Προφανώς, η πολιτική είναι βαρετή και αναπαράγει τα ίδια στερεότυπα. Ποιον ευνοεί αυτό; Την συντηρητική παράταξη που για δεκαετίες είχε στο παλμαρέ της τα μη κρατικά, αλλά αδυνατούσε να τα νομοθετήσει. Η προοδευτική παράταξη πέρα από την δημοσκοπική της αδυναμία, όλα τα κόμματα αν προστεθούν το αποτέλεσμα πάλι δεν είναι ικανοποιητικό, δεν μπορεί να παράξει πολιτική με αιχμές. Δεν μπορεί να συνεπάρει. Αρκείται σε μια μάχη οπισθοχώρησης.

Στην Ευρώπη αυτό έχει γίνει εμφανές από το 2000, όταν η μόνη διεκδίκηση του εργατικού κινήματος και των σοσιαλιστών και της αριστεράς ήταν το 35ωρο. Δεν έχει καταφέρει να αναδείξει ένα άλλο υπόδειγμα το οποίο είναι ριζοσπαστικό και ρεαλιστικό ταυτόχρονα. Άγεται μεταξύ ρεαλισμού σε επίπεδο να ταυτίζεται με την συντηρητική παράταξη και να γίνεται άχρηστη, καθώς πάντα το πρωτότυπο κερδίζει, και στον υπερρεαλισμό που δεν πείθει κανέναν ότι θέλει να κυβερνήσει.

Το «δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους» ακούγεται σαν τα pop κομμάτια που πηγαίνουν στην Eurovision χιλιοειπωμένα και χιλιοτραγουδισμένα. Από ανθρώπους που αντί για γκλίτερ, βάζουν ζιβάγκο.

Η δημόσια δωρεάν παιδεία δεν υπάρχει όσο τα 2-3 χρόνια του λυκείου με τον ξέφρενο ανταγωνισμό σε οδηγούν στα φροντιστήρια και μετά ακολουθεί ενδεχομένως η μετακόμιση σε άλλη πόλη με διπλά έξοδα και ένα πτυχίο που δεν σου ταιριάζει και δεν ήταν επιλογή σου.

Η παιδεία πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων από το νηπιαγωγείο. Τα ζευγάρια να βοηθηθούν στο να είναι παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας και να έχουν παιδιά. Να μην τρέχουν σε άπειρες δραστηριότητες για να μην μείνει πίσω το παιδί εξαντλώντας το ίδιο και αυτούς. Να απομυθοποιηθεί το πτυχίο του πανεπιστημίου. Στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο το πτυχίο έχει πια φιλολογική αξία, στην αγορά μετράει αν μπορείς να πιάσεις ψάρια και όχι να ξέρεις τα είδη αυτών. Η μαζική πλειοψηφία δεν τελειώνει τις σπουδές τους ή δεν απασχολούνται στο αντικείμενο που σπούδασαν. Οι πιστοποιήσεις έχουν μεγαλύτερη αξία. Απλά στην κοινωνία μας αν δεν έχεις τελειώσει πανεπιστήμιο, νιώθεις ότι υπολείπεσαι. Σε μια κοινωνία χωρίς πυξίδα, τα κριτήρια επιτυχίας είναι ατομικά. Πτυχία, λεφτά, οικόπεδα, σπίτια.

Στο τέλος όμως όλοι δυο μέτρα γη θα πάρουμε. Δεν δομούμε για τις μελλοντικές γενιές αλλά για τις ενοχές μας.

Το τραγούδι της Σάττι είναι συμβατό με την ίδια. Δημιουργεί και εκπροσωπεί ένα genre νέο. Καταφέρνει και προκαλεί. Αν πέσει θα είναι με τους όρους της. Ρισκάρει να χάσει, στο ζάρι υπάρχει ο άσος υπάρχει και το εξάρι. Μακάρι και η κεντροαριστερά να είχε την αυτοπεποίθηση να κάνει το ίδιο. Αν δεν πας για την νίκη, σίγουρα θα χάσεις.

ΥΓ Η συζήτηση για τα μη κρατικά είναι αποπροσανατολιστική, γιατί εμφανίζονται ως το νεωτερικό. Η συζήτηση είναι για δίδακτρα ή δωρεάν, όπου το δωρεάν είναι το πιο σύγχρονο. Τα δίδακτρα τα πιστεύουν όσοι πιστεύουν ότι έπεσε το επίπεδο της εκπαίδευσης όταν μπήκαν οι λαϊκοί. “Η Αριστερά είναι σάρκα από την σάρκα του λαού” Αλ. Τσίπρας.