Μόλις ανακλήθηκε μια ακόμη τερατώδης ιδέα αυτής της κυβέρνησης. Μετά το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Γονιμότητας, το οποίο προωθήθηκε πολιτικά ως μέρος της αντιμετώπισης του δημογραφικού ζητήματος, και το σποτ που αναρωτιόταν «τι έκανα τόσα χρόνια και δεν έκανα παιδιά;» που ενοχοποιούσε τη γυναίκα για τις επιλογές της, τώρα άλλη μια «απροσεξία», αυτή τη φορά από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και το Υπουργείο Παιδείας, εκθέτει τον «εμπεριστατωμένο» και «επιστημονικό» τρόπο, με τον οποίο η «παιδαγωγική» ηγεσία επιλέγει και προτείνει το διδακτικό υλικό, στην προκειμένη περίπτωση το πρόγραμμα της Ελληνικής Εταιρίας Προγεννητικής Αγωγής.

Υποτίθεται ότι το ΙΕΠ και το Υπουργείο θα είχαν ερευνήσει τον φορέα υλοποίησης του προγράμματος ή έστω θα είχαν δει το βίντεο που προτείνεται για διδασκαλία στα σχολεία. Ο Πρόεδρος, όμως, του ΙΕΠ αντ’ αυτού μισή ώρα πριν την ανάκληση του προγράμματος απάντησε στα δημοσιεύματα με περίσσιο θράσος ότι, η έγκριση του ΙΕΠ δεν συνεπάγεται και υιοθέτηση των απόψεων του διδακτικού υλικού, ούτε της ιστοσελίδας του φορέα!

Το δε Υπουργείο εξ ονόματος του γενικού γραμματέα αποποιείται τις ευθύνες του δείχνοντας ως μόνο υπεύθυνο για την επιλογή διδακτικού υλικού το ΙΕΠ και έτσι το γνωστό σε όλους παιχνίδι της μετάθεσης των ευθυνών ξεκινά για άλλη μια φορά! Παρόλα αυτά, δεν ξεχνά να μας επισημάνει και η πολιτική ηγεσία του υπουργείου ότι «η έγκριση τέτοιων προγραμμάτων δεν σημαίνει και υιοθέτηση απόψεων»!

Είναι γνωστό τοις πάσι και εμείς οι εκπαιδευτικοί συνεχώς το επισημαίνουμε στους μαθητές μας ότι για να εκτιμήσουμε μια πληροφορία πρέπει να ανατρέξουμε στην πηγή της, την οποία πρέπει να εξετάσουμε κριτικά και εξονυχιστικά ως προς τον φορέα της, και το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που καθορίζει τις προθέσεις του και τη στάση του. Αυτά να υποθέσουμε είναι «ψιλά γράμματα» για το ΙΕΠ, όπου ο πρόεδρος ανακοινώνει σε δυο αράδες ότι ανακαλεί το πρόγραμμα της «Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής», χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς καμία μεταμέλεια. Έτσι απλά, ανερυθρίαστα και αλαζονικά, όπως είθισται να κάνει αυτή η κυβέρνηση με όλα τα λάθη της.

Ήταν όμως ένα λάθος; Μια απροσεξία; Μια παραδρομή; Ή μήπως ήταν μια συνειδητή επιλογή, η οποία για καλή μας τύχη εντοπίστηκε από τον λαό, αυτόν που εκείνοι επιμένουν να υποτιμούν σε κάθε λόγο και κουβέντα τους; Αν δεν υπήρχε η άμεση κατακραυγή του λαού που αυτοί οι «άριστοι» έχουν χωρίσει σε δικηγόρους και ψυκτικούς, θα είχαν αποσύρει άραγε αυτό το μεσαιωνικό τερατούργημα;

Μάλλον όχι, αφού το βίντεο και οι αρχές της εν λόγω Εταιρείας βρωμάνε ηθικολογία και συντηρητισμό, κοινωνικό ρατσισμό και σεξισμό, ευγονική και ακροδεξιά οδηγώντας σε αταβιστικά, επικίνδυνα συμπεράσματα.

Κάποιες μόνο από τις ιδέες που εκφράζονται στο βίντεο είναι ότι η αγωγή του παιδιού ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψής του ή μάλλον από τη στιγμή της γέννησης που δεν είναι άλλη από τη στιγμή σύλληψής του ως ιδέα στο μυαλό της μητέρας (!) και αυτό η «επιστήμη» της προγεννητικής αγωγής το θεμελιώνει πάνω σε παραδοσιακές δοξασίες της Ανατολικής Αφρικής. Η θεωρία συνεχίζει ενοχοποιώντας τη γυναίκα ως εκείνη που θα ορίσει από τη στάση της ακόμη και πριν τη σύλληψη του παιδιού την ευτυχία του, τα προβλήματά του, τις δυνατότητές του, ακόμα και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις (!).

Ταυτόχρονα, έχουμε την απόλυτη υποδούλωση της γυναίκας σε ένα «σχέδιο» θεολογικών διαστάσεων, αφού «το σχέδιο υπάρχει στη σύλληψη» και η «γυναίκα απλά υλοποιεί το σχέδιο» για την παραγωγή «σωστών» ανθρώπων, στερώντας της κάθε έννοια ελευθερίας και δικαιώματος αυτοκαθορισμού. Ακροδεξιές ιδέες που αντηχούν τα προγράμματα ευγονικής του Γ’ Ράιχ αναπαράγονται στο βίντεο, όταν μας τονίζει ότι «ο σπόρος έχει δύναμη και ο τρόπος της σποράς επίσης» και ότι η επιλογή του γενετικού υλικού εξαρτάται από «τον τρόπο ζωής του ζεύγους και από την ποιότητα της αγάπης του» και ότι «έξυπνοι γονείς γεννούν έξυπνα παιδιά»!

Η δε γυναίκα παρουσιάζεται και ενοχοποιείται ως η μόνη υπεύθυνη αποδίδοντας ακόμη και την εγκληματικότητα στις «αρνητικές σκέψεις της μητέρας μέσα στη μήτρα». Κίβδηλες ιδεολογίες βιολογικού ντετερμινισμού και κοινωνικού δαρβινισμού βασισμένες πάνω σε μυθολογικές και φαντασιακές αιτιάσεις αναγορεύονται σε επιστήμη με την άδεια του ανώτερου παιδαγωγικού ιδρύματος της χώρας του ΙΕΠ, και εισάγονται στην εκπαίδευση της νέας γενιάς. Επιχειρείται δηλαδή άμεσα η εδραίωση φασιστικών ιδεών μέσα από την εκπαίδευση.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμηθούμε τα 14 σημεία που κατά τον Ουμπέρτο Έκο  χαρακτηρίζουν τον φασισμό και να δούμε πώς ενσαρκώνονται αυτά στις ιδέες της Εταιρείας που μόλις αναφέρθηκαν. Μεταξύ των σημείων αυτών διαβάζουμε τη λατρεία της παράδοσης, την απόρριψη του μοντερνισμού και τον ενστερνισμό ενός ανορθολογικού, μυθολογικού τρόπου σκέψης, τον φόβο του διαφορετικού, του «αποκλίνοντα», την εμμονή σε ένα σενάριο, σε ένα σχέδιο, την απέχθεια για τους αδύναμους και την έμφαση σε ένα ηρωικό πρότυπο, τον σωβινισμό, και τους νεολογισμούς.

Είναι φανερό, λοιπόν, τι σημαίνει όλη αυτή η εμμονή στην αγωγή του «αγέννητου παιδιού», στη διαμόρφωση ενός νέου «υπεράνθρωπου» και στην υποδούλωση του ατόμου σε αυτόν τον στόχο, καθώς και την εργαλειοποίηση της γυναίκας μέσα από την προσπάθεια καταπάτησης του νομικά κατοχυρωμένου δικαιώματος αυτοκαθορισμού της.

Μια ανάσα εξάλλου απέχουν οι θεωρίες αυτές από την προσπάθεια απαγόρευσης και ποινικοποίησης των αμβλώσεων που βλέπουμε να επανέρχεται σε πολλές χώρες, όπως πρόσφατα στην Πολωνία, γυρνώντας την κοινωνία μας δεκαετίες πριν, όταν το φεμινιστικό κίνημα μαχόταν για να αναγνωριστεί στη γυναίκα το δικαίωμα επιλογής τερματισμού της εγκυμοσύνης. Στην Ελλάδα το δικαίωμα αυτό κατοχυρώθηκε νομικά μόλις το 1986, αλλά βλέπουμε ξεκάθαρα ότι και αυτό υποσκάπτεται από την τωρινή κυβέρνηση, όπως τόσα άλλα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα.

Και υπάρχει κι ένα ακόμα εύλογο, σημαντικό ερώτημα που μας απασχολεί ιδιαίτερα ως εκπαιδευτικούς. Η κυβέρνηση αυτή και συγκεκριμένα το Υπουργείο Παιδείας ήταν έτοιμοι να βάλουν μέσα στα σχολεία μας εκπαιδευτικό υλικό από μια ΜΚΟ που προβάλλει αποκρυφιστικές, ανορθολογικές δοξασίες και ακροδεξιές ιδεολογίες βιολογικής υπεροχής. Είτε το αποδώσουμε αυτό σε αβλεψία είτε σε συνειδητή επιλογή αναρωτιόμαστε πραγματικά τι σημαίνει αυτό για την καταλληλότητα εκείνων που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις, καθώς και για την πλήρη απουσία ευθιξίας και λογοδοσίας εκ μέρους τους.

Κρίνοντας δε από το υλικό που πρότεινε για διδασκαλία, αναρωτιόμαστε επίσης για τις γενικότερες ιδεολογικές στοχεύσεις και κριτήρια της εκπαιδευτικής ηγεσίας, η οποία σχεδιάζει την εκπαιδευτική πολιτική και τα προγράμματα, και διατυμπανίζει μάλιστα την «ανάγκη» της αξιολόγησης. Με ποιο άραγε δικαίωμα και με ποια κριτήρια σκοπεύουν να αξιολογήσουν τους εκπαιδευτικούς αυτοί που δεν αξιολογούν ποτέ τον εαυτό τους, αυτοί που έχουν μετατρέψει την προχειρότητα, την ανευθυνότητα και τον αυταρχισμό σε κανονικότητα, αυτοί που επιχειρούν να μετατρέψουν τα σχολεία σε πεδία φρονηματισμού και κατήχησης;

Τελικά, όπως φαίνεται, το πρόγραμμα μπορεί να ανακλήθηκε, αλλά όχι εκείνοι που το ενέκριναν, κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Πηγή: selidodeiktis.edu.gr