Όταν ο Tom Tyler αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια έρευνα με τίτλο «The mass media and judgments of risk: Distinguishing impact on personal and societal level judgments», τη δεκαετία του 1980 σχετικά με την επίδραση της πληροφόρησης των ΜΜΕ στη συμπεριφορά μας και στον τρόπο που βλέπουμε τον Κόσμο γύρω μας, κατέληξε σε ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα: Τα Μέσα ασκούν έναν «απρόσωπο αντίκτυπο».

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει η συγκεκριμένη φράση, ας πάρουμε ένα παράδειγμα:

Έστω ότι ο Γιάννης λοιπόν, παρακολουθεί ένα κανάλι το οποίο δείχνει συνεχώς ειδήσεις για εγκλήματα που συμβαίνουν στον Κοσμο.

Ο Γιάννης, ΔΕΝ θα επηρεαστεί στην προσωπική του ζωή και στην καθημερινότητα του, από αυτά που βλέπει. Δηλαδή, ενδεχομένως να συνεχίσει να ζει τη ζωή του ακριβώς με τον ίδιον τρόπο και ας έχει δει στις ειδήσεις, επανειλημμένα, περιστατικά εγκλημάτων.

Αυτό όμως που θα αλλάξει (και εδώ είναι η δύναμη των ΜΜΕ), είναι το πώς ο Γιάννης θα βλέπει τον Κόσμο μετά από όλες αυτές τις πληροφορίες. Με το να βλέπει ο Γιάννης συνεχόμενα εγκλήματα , ΕΝΔΈΧΕΤΑΙ να υιοθετήσει μια στάση για τα όσα συμβαίνουν «εκεί έξω». Όχι για το πώς θα συμπεριφερθεί, καθημερινά, στην προσωπική του ζωή, αλλά για το πώς πιστεύει ότι είναι ο Κόσμος.

Άλλη μια επισήμανση είναι σημαντική σε αυτό το σημείο:

Το γεγονός ότι βλέπουμε δεκάδες φορές μια είδηση ΔΕΝ σημαίνει ότι θα επηρεαστούμε. Το εάν θα επηρεαστούμε σχετίζεται κυρίως με το εάν η είδηση αυτή μας ενδιαφέρει και εάν, συμβαδίζει με αυτά που ήδη πιστεύουμε.

Αφού λοιπόν τα είπαμε αυτά, προχωράμε στο κυρίως θέμα: Κορονοϊός και διαχείριση της πανδημίας από τη Νέα Δημοκρατία.

Την Παρασκευή το βράδυ, στην εκπομπή «Αντιθέσεις» του Κρήτη TV, διακεκριμένοι καθηγητές πανεπιστημίων της Ελλάδας και του εξωτερικού, μεταξύ άλλων ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας, ο Γιάννης Ιωαννίδης και η Αθήνα Λινού, μίλησαν για το όσα έχουν γίνει λάθος τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, στο δεύτερο κύμα της πανδημίας.

Ειπώθηκαν λοιπόν τα εξής (σχεδόν από όλους τους ειδικούς):

Δεν είναι δυνατόν να μην έχει υπάρξει σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να τρέχουμε συνεχώς πίσω από την πανδημία και να κινούμαστε σε μια λογική πως «εάν θέλετε να κλείσετε τον Δήμο σας σε lockdown, πείτε στον ΕΟΔΥ να έρθει να κάνει τεστ, σε μια εβδομάδα θα έχει κλείσει», όπως έλεγε ο κ. Ιωαννίδης.

• Δεν είναι δυνατόν να μη συνταγογραφούνται τα τεστ κορονοϊού.
• Δεν είναι δυνατόν να μην ενισχύεται η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (και γενικότερα το ΕΣΥ, με ουσιαστικό τρόπο).
• Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε με γενικευμένα και οριζόντια μέτρα, σε σχέση με τοπικά και στοχευμένα.

Οι συγκεκριμένες παρατηρήσεις είναι αδιαμφισβήτητες, εκτός εάν κανείς…

Πληροφορείται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για το τι συμβαίνει με την πανδημία. Σε αυτή την περίπτωση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο ΕΟΔΥ, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα καλύτερο και κινούνται μόνο στα περιθώρια που τους επιτρέπει η πανδημία.

Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, δεν ενδιαφερόμαστε που ο σύγχρονος τρόπος ζωής και κυρίως η αποψίλωση των δασών, φέρνει και θα φέρνει πανδημίες.

Ούτε φυσικά ενδιαφερόμαστε για το ότι «τόσο η AstraZeneca όσο και η Pfizer, με τις οποίες η Κομισιόν υπέγραψε συμβόλαια προμήθειας εμβολίων, είναι ανάμεσα στις έξι πρώτες φαρμακευτικές σε έξοδα λόμπινγκ στην ΕΕ», όπως δηλώνε ο διδάκτωρ Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, κ. Γιώργος Βασσάλος στον «Ημεροδρόμο». 

Ενδιαφερόμαστε μόνο για το ότι , η κυβέρνηση, έκανε το καλύτερο δυνατό και ότι για όλα τα δεινά, φταίνε ποιοι;

Μαντέψτε και κερδίστε, μια θέση στο τραπέζι του Χριστόδουλου Στεφανάδη στην Ικαρία!

Βέβαια, πέρα από τα «πρόχειρα και σύντομα γεύματα» του πρωθυπουργού, πρέπει να πούμε ότι, το να υπάρχει διαφοροποίηση στις πηγές πληροφόρησης που επιλέγει ο καθείς, είναι κάτι που συμβαίνει και δεν είναι παράλογο.

Το παράλογο όμως είναι, τα κυρίαρχα ΜΜΕ να χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση για να μην ενδιαφέρονται για την συνολική ουσία και αντιμετώπιση του ζητήματος, επηρεάζοντας με αυτόν τον τρόπο το πώς ο Γιάννης, που συναντήσαμε πριν , θα σχηματίσει μια εικόνα για την αντιμετώπιση της πανδημίας.

Όλα αυτά λοιπόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα, εάν κάποιος ερχόταν από το μέλλον και παρατηρούσε τα όσα γίνονται σήμερα στην Ελλάδα (και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης).

Γίνονται όμως εξαιρετικά επικίνδυνα, όταν κανείς, τα βλέπει να συμβαίνουν στη χώρα που ζει.