Η δυσκολία πρόσβασης της ισραηλινής υπουργού Ενέργειας του Ισραήλ, Καρίν Ελχαράρ, την πρώτη μέρα, στις εργασίες της Παγκόσμιας Συνόδου του ΟΗΕ για το κλίμα, ανέδειξε μια πραγματικότητα που μας αφορά. Ότι αν σε σύγχρονες πόλεις όπως η Γλασκώβη, χρειάζεται 24 ώρες για την υλοποίηση του αυτονόητου, της συμμετοχής σε μια διεθνή διάσκεψη ενός ατόμου, και μάλιστα υπουργού, με κινητικά προβλήματα, τι να πούμε για τις  ελληνικές πόλεις που πόρρω απέχουν από το να χαρακτηριστούν ως φιλικές προς τους συνανθρώπους μας με αναπηρία;

Να διαπιστώσουμε ότι οι επί χρόνια δεσμεύσεις σε ευρωπαϊκές πολιτικές για τα δικαιώματα των ανάπηρων συμπολιτών μας, παρέμειναν δυστυχώς στα χαρτιά. Με αποτέλεσμα, μετά τα μνημόνια και η επιτροπεία των “θεσμών” να χρησιμεύσουν ως εύκολο άλλοθι για τις ολιγωρίες μας. Με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει και να συνεχίζουμε να είμαστε μια κοινωνία που χρησιμοποιεί τις ανάγκες των συμπολιτών μας με αναπηρία για “φιλανθρωπία των γιορτών”.

Μαζί με τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες στους δρόμους και τα διακοσμητικά λαγουδάκια, μας κατακλύζουν τηλεοπτικά σποτ, καλώντας μας να γίνουμε φιλάνθρωποι και κάνοντας τους συμπολίτες μας με αναπηρία “ορατούς”. Μια κατάσταση που όμως έχει σύντομη ημερομηνία λήξεως. Κάτι που δεν σημαίνει ότι οι συνάνθρωποι μας εξαφανίζονται. Παραμένουν δίπλα μας αόρατοι, να προσπαθούν να κυκλοφορήσουν σε αφιλόξενα πεζοδρόμια, ανύπαρκτες διαβάσεις, να ψωνίσουν σε μαγαζιά, να χρησιμοποιήσουν μέσα μαζικής μεταφοράς, να κάνουν διακοπές, να πάνε στο θέατρο ή τον κινηματογράφο…

Παραμένοντας θύματα αποκλεισμού, αδιαφορίας, ρατσιστικών συμπεριφορών. Η ισότιμη συμμετοχή και πρόσβαση των συμπολιτών μας σε όλες τις υπηρεσίες δεν είναι πολυτέλεια. Είναι θέμα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι πάντα στο στόχαστρο της ακροδεξιάς ήσαν και είναι τα άτομα με αναπηρία.

Σε λίγες μέρες, στις 3 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των ανθρώπων με Αναπηρία. Μία ημέρα μόνο απέναντι στις 364 που οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας παραμένουν στιγματισμένοι, απομονωμένοι από τα στοιχειώδη, εγκαταλελειμμένοι από μια Πολιτεία που κινείται, όταν κινείται, με αργούς ρυθμούς εκεί που επιβάλλονται έμπρακτη αλλαγή νοοτροπίας όλων και υλοποίηση δραστικών αποφάσεων από όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης, κεντρικής κυβέρνησης και Τοπικής αυτοδιοίκησης. Στην Περιφέρεια Αττικής  η Διοίκηση της Δύναμης Ζωής, την περίοδο 2014 – 19, είχαμε πάρει σειρά σοβαρών πρωτοβουλιών.

Όπως την εγκατάσταση 35 μηχανισμών seatrack για την απρόσκοπτη πρόσβαση των συμπολιτών μας με αναπηρία στις παραλίες μας. Τη στήριξη καθολικά προσβάσιμων πρωτοβουλιών, όπως το “Art for All” σε συνεργασία με την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών. Τον διορισμό Εντεταλμένης Περιφερειακής Συμβούλου για Θέματα Αναπηρίας, της Βιβής Τσαβαλιά, με προβλήματα όρασης, Γενική Γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών, που από τα 18 της δραστηριοποιείται στο αναπηρικό κίνημα, κ.α..

Πρωτοβουλίες που δυστυχώς δεν συνεχίστηκαν, σηματοδοτώντας την επιστροφή στην εποχή της “φιλανθρωπίας”. Εκείνης της πολιτικής που δεν δίνει λύσεις αλλά συσκοτίζει μια αλήθεια: ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των συμπολιτών μας με αναπηρία σε προσβάσιμες και φιλικές πόλεις, είναι αγώνας καθημερινός και μας αφορά όλες και όλους. Για να συνυπάρξουμε, να συνδημιουργήσουμε, να εξελιχθούμε μαζί.

ΥΓ: Θυμάμαι τον Δεκέμβριο του 2016, σε συνεργασία με την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, την εκδήλωση σινεμά για όλες και όλους, τα 912 λεπτά προσβάσιμης κινηματογραφικής εμπειρίας. Την ταινία “Μικρά Αγγλία” του Π. Βούλγαρη, την πρώτη, στα ελληνικά χρονικά, καθολικά προσβάσιμη ταινία…