Θα μπορούσαμε να αποκαλύψουμε το Γουοτεργκέιτ σήμερα; ήταν ο τίτλος του άρθρου του Λέοναρντ Ντάουνι του νεώτερου την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008 στην Washington Post. Could We Uncover Watergate Today? Λίγες μέρες πριν, στις 18 Δεκεμβρίου 2008, ο Μαρκ Φελτ, ο υπ. αριθμ. 2 αξιωματούχος του FBI και “inside information provider” του Μπομπ Γούντγουορντ, είχε αφήσει για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο…

Από το www.syspeirosi.wordpress.com

Και στα καθ’ ημάς:

Μπορούμε να αποκαλύψουμε την αλήθεια στην εποχή των μπλογκς, των εγχώριων και διεθνών «τρωκτικών», των διαπλεκόμενων δημοσιογράφων και της κακοφωνίας των κατευθυνόμενων πληροφοριών; Των ατιμώρητων «υποκλοπών» και του ΔΝΤ; Την εποχή της κατακερματισμένης «αριστεράς»; Στην εποχή των «αδελφικών μαχαιρωμάτων»; Στην εποχή της «Siemens»; Τώρα που οι κοσμικοί δεξιώνονται προσκεκλημένους στο θωρηκτό «Αβέρωφ»; Στην εποχή της «ανελληνίστου» Ελλάδος, όπως θα έλεγε και ο δάσκαλός μου Στέφανος Κουμανούδης ο νεότερος; Τον θυμάμαι να μας διδάσκει ότι Έλληνες εισίν οι της παιδείας της ημετέρας μετέχοντες… Στην εποχή της ανυπαρξίας κινήματος; Τώρα που σφυροκοπούμε πάντα στο ίδιο αμόνι;

Κρίσιμη εβδομάδα διανύουμε, η επέτειος της διάρρηξης στο Watergate ήταν χθες (17 Ιουνίου), η τρόικα μας επισκέπτεται, η αριστερά προχωρά σε -απαραίτητα ίσως- αλλά καθόλου «βελούδινα» διαζύγια και καλό θα μας κάνει λίγη «ιστορία»…

Α. Η Διάρρηξη

Λίγοι ίσως θυμούνται τον Frank Willis, η παρέμβασή του ωστόσο ήταν καθοριστική: Το βράδυ της 17ης Ιουνίου 1972 περιπολούσε στο Οικοδομικό Συγκρότημα Watergate στην Ουάσιγκτον, όταν παρατήρησε ότι οι κλειδαριές σε ένα από τα κτήρια ήταν καλυμμένες με ταινία. Δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και απλά αφαίρεσε την ταινία. Σε μια ώρα όμως παρατήρησε ότι κάποιος είχε καλύψει και πάλι τις κλειδαριές: ο Φρανκ κάλεσε την αστυνομία.

Πέντε άτομα συλλαμβάνονται στο κτήριο στο οποίο στεγαζόταν η Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών (Democratic National Committee), ο Βιργίλιο Γκονζάλες, ο Μπέρναρντ Μπέικερ, ο Τζέιμς Γ. Μακόρντ , ο Εβγκένιο Μαρτίνεζ και ο Φρανκ Στέρτζις, με την κατηγορία για διάρρηξη και παγίδευση των «τηλεφώνων και των λοιπών επικοινωνιών».

Β. Οι δημοσιογράφοι και η εφημερίδα

Την επόμενη ημέρα, Κυριακή 18 Ιουνίου 1972, η Washington Post έχει την είδηση στο πρωτοσέλιδό της, στο κάτω μέρος, σύντομα όμως το Watergate θα γίνει η πρώτη είδηση. Το θέμα αναλαμβάνουν να διερευνήσουν δυο νεαροί ρεπόρτερ: ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπέρνστιν.

Οι δυο νεαροί δημοσιογράφοι μένουν εμβρόντητοι: Ένας από τους «διαρρήκτες», ο Τζέιμς Μακόρντ, είναι στο payroll της Επιτροπής για την Επανεκλογή του Νίξον. Οι αποκαλύψεις της έρευνας είναι καταιγιστικές και οδηγούν κατευθείαν στο Ρίτσαρντ Νίξον. Είναι όλοι Άνθρωποι του Προέδρου, All The President’s Men, εξού και το ομώνυμο βιβλίο των Γούντγουορντ και Μπέρνστιν (1974) και η ταινία του Άλαν Πάκιουλα (1976). Στην ταινία ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ έπαιξε τον Γούντγουορντ, ο Ντάστιν Χόφμαν τον Μπέρνστιν και ο Φρανκ Γουίλις τον εαυτό του.

Ένα απίστευτο κουβάρι ξετυλίγεται δικαστικοί, εισαγγελείς, CIA, FBI, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και επαγγελματίες διαρρήκτες… εμπλέκονται και διαπλέκονται στην ιστορία που θα αποκαλυφθεί μέσω της “Ποστ” και θα αλλάξει για πάντα την αμερικανική πραγματικότητα και τα τεκταινόμενα στην Ουάσιγκτον.

Γ. Μαρκ Φελτ: «Το Βαθύ Λαρύγγι»

Χρειάστηκε να περάσουν 33 ολόκληρα χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι ο υπ αρ. 2 αξιωματούχος του FBI , o Μαρκ Φελτ, ήταν το «Βαθύ Λαρύγγι» -παρατσούκλι που του δόθηκε από τον τίτλο της πορνογραφικής ταινίας του 1972- ο οποίος παρέσχε στον Μπομπ Γούοντγουορντ τις εμπιστευτικές πληροφορίες που βοήθησαν τους δυο νεαρούς δημοσιογράφους να θεμελιώσουν την έρευνά τους. O Nίξον υποψιαζόταν από την αρχή τον Φελτ – ο ίδιος όμως το αρνιόταν. Το παραδέχθηκε ο ίδιος τo 2005, στο περιοδικό Vanity Fair. Ο Γούντγουορντ είχε τηρήσει τον λόγο του. Δεν μίλησε παρά μόνο αφού ο ίδιος ο Φελτ αποκάλυψε την αλήθεια.

Μετά την έρευνα δυο επίσημων επιτροπών, τις εργασίες των οποίων κάλυπταν ζωντανά εθνικής και τοπικής εμβέλειας κανάλια, τα στοιχεία είναι αδιάσειστα, το μέτωπο σιωπής σπάει και ο σύμβουλος του Νίξον, Τζον Ντιν, αποκαλύπτει στην Επιτροπή Γουοτεργκέιτ ότι ο πρόεδρος γνώριζε την επιχείρηση συγκάλυψης του σκανδάλου.

Οι μαγνητοταινίες με τις ηχογραφημένες συνομιλίες παίζουν καθοριστικό ρόλο. Τον Αύγουστο του 1974 ο πρόεδρος Νίξον, υπό το βάρος σειράς αποκαλύψεων και την εντεινόμενη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης, παραιτείται. Βασικοί συνεργάτες του φυλακίζονται. Θα μπορούσαμε να αποκαλύψουμε το Γουοτεργκέιτ σήμερα; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό.