Πέρσι ήρθε σε μια εκδήλωση στην Αθήνα ένας άνθρωπος και μου είπε ότι είναι καθηγητής και θα ήθελε να φέρει τους μαθητές του στη Βολισσό με την ευκαιρία της 3ημερης εκδρομής τους και να μιλήσουμε περί φυσικής υπόστασης, καλλιέργειας, σπόρων κλπ. Βεβαίως δέχτηκα και όταν έφτασε η ώρα, τους ανέμενα με πολύ χαρά.

Μόλις έφθασαν τα δύο πούλμαν στο χωριό και σταμάτησαν εκεί που τους είχα πει για να κατευθυνθούμε περπατώντας στο χτήμα, κατέβηκαν δυο καθηγητές πρώτοι πρώτοι και μου δήλωσαν ορθά κοφτά ότι τα παιδιά είναι κουρασμένα και πεινάνε και ότι δεν είναι η ώρα κατάλληλη για να πάμε στα χωράφια αλλά προτιμούν να πάμε στην ταβέρνα να τα πούμε εκεί!

Για να μην τους προσβάλω και επειδή ο καθηγητής που μου το είχε ζητήσει ήταν κι αυτός μαζί και με παρακάλεσε, πήγα μαζί τους στην ταβέρνα. Εκεί, μόλις φτάσαμε, μια καθηγήτρια με πλησίασε και με ρώτησε με ύφος κάπως απαξιωτικό και πλήρες περιεργείας “τι είστε εσείς και ήρθαμε να σας βρούμε;”!!

Κατόπιν του φαγητού, τα παιδιά ήθελαν καφέ, όπως μου δήλωσαν οι καθηγητές τους και ζήτησαν να πάμε στην καφετέρια στο λιμανάκι του χωριού και να τους μιλήσω εκεί! Πήγα λοιπόν και εκεί, οπότε βρέθηκα σε λίγο να στέκω εμπρός σε καμιά δεκαριά παιδιά, αφού όλα τα υπόλοιπα είχαν διασκορπιστεί στις δύο καφετέριες και στο λιμάνι και να μιλάω ως τελείως άσχετος για ζητήματα που δεν ενδιέφεραν κανέναν, πλην του καθηγητή που μου είχε ζητήσει να έρθουν, ο οποίος τραβούσε και βίντεο! Για να μας μείνει αξέχαστη αυτή η ηλιθιότητα!

Χτες λοιπόν, μετά την περσινή εμπειρία το χειρίστηκα τελείως αλλιώς.

Μόλις έφτασαν στο χωριό τα πούλμαν με τους μαθητές, μου τηλεφώνησε η διευθύντρια του σχολείου και μου είπε με ύφος διεκπεραίωσης ότι το πρόγραμμά τους έχει παραβιαστεί διότι δυο παιδιά πήγαν στο νοσοκομείο (ο ένας πονούσε στο νύχι και ο άλλος έριχνε πέτρες στη θάλασσα και νόμισε ότι εξαρθρώθηκε ο ώμος του, όπως με πληροφόρησε κατόπιν άλλος καθηγητής απελπισμένος) και ότι είναι πεινασμένοι και μου ζήτησε “ελάτε να μας βρείτε εδώ που έχουμε σταματήσει να τους πείτε αυτά που θέλετε”!!!!

Της είπα λοιπόν ότι δεν χρειάζεται να χάνουμε τον χρόνο μας και εγώ και αυτοί, να ενημερώσει τα παιδιά ότι αν κάποια, έστω και 5, έστω και 1, θέλουν μετά το γεύμα να τους κάνω μια μικρή ξενάγηση στο χτήμα και να μιλήσουμε για τη φύση, τα φυτά, τους σπόρους κλπ, θα είμαι στη διάθεσή τους. Φυσικά η διευθύντρια δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο και τα παιδιά κάθισαν στην πλατεία του χωριού και έφαγαν παγωτά και πατατάκια.

Αυτές είναι οι μέχρι στιγμής εμπειρίες μου από μαθητικές εκδρομές, από μαθητές και από εκπαιδευτικούς. Στο εξής θα θέτω όρο εξαρχής για επίσκεψη ολιγομελών ομάδων μαθητών και όσων καθηγητών έχουν συνειδητοποιήσει τον εαυτό τους ως πλάσμα της φύσης και τον ρόλο τους ως δασκάλων.

Πηγή: yiannismakridakis.gr