Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε

τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους κίτρινους

τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα

τραγουδάω το αίμα που σ’ όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι κόκκινο.

Τάσος Λειβαδίτης, «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο», Ποίηση, Κέδρος

Η επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας στη διαμόρφωση συλλογικών νοοτροπιών οφείλει πολλά στους προσανατολισμούς και στις κατευθύνσεις τής παρ’ ημίν εκπαιδευτικής πολιτικής. Στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ανατραφήκαμε με τις «αντεθνικές» θεωρίες του Φαλμεράιερ σε συνδυασμό με την απαραίτητη δόση Κ. Παπαρρηγόπουλου, ήτοι την απάντηση που έδωσε ο εθνικός μας ιστορικός περί της συνέχειας του Ελληνισμού και της φυλετικής ενότητας των κατοίκων του ελλαδικού χώρου στη διαδρομή της Ιστορίας. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου ιστοριογραφικού μοντέλου ταυτίστηκε με εθνική προδοσία ή στην επιεικέστερη εκδοχή της, ως προερχόμενη από ήσσονος αξίας ιστορικούς.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ που υιοθετήθηκε από επίσημους και μη φορείς από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα και εντεύθεν στα ζητήματα της ενίσχυσης της εθνικής ταυτότητας συνηγόρησε στη φυλετική καθαρότητα. Ελάσσονες εργασίες από κύκλο λογίων και υπό την άμεση επιρροή του Σπυρίδωνα Λάμπρου, δημοσιευμένες σε περιοδικά (Παρνασσός, Νέος Ελληνομνήμων, κ.ά.), αφιερώθηκαν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδοθεί η προέλευση αρβανίτικων ή και σλαβικών τοπωνυμίων σε παραφθορές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Προστέθηκε η πολιτική του κράτους, το οποίο σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα επιμελημένα συνέβαλε στην αποκάθαρση των τοπωνυμικών κατάλοιπων. Ως άνθη εφύτρωσαν τα διάφορα Νεοχώρια, οι Δροσιές, οι Ανοιξες σε όλη την ελληνική επικράτεια, υποκατάστατα ενός κόσμου που έπρεπε να περάσει στη λήθη, σύγχρονα σύμβολα του νεοελληνικού ευπρεπισμού της εθνικής μας οντότητας.

ΦΡΟΝΤΙΣΑΜΕ λοιπόν να απεκδυθούμε την αρβανίτικη καταγωγή ορισμένων, να εκβάλουμε σλαβικές λέξεις από το λεξιλόγιο, να εξαφανίσουμε τους τουρκικούς μιναρέδες ακόμη και από γκραβούρες. Οι τρισχιλιετείς ακραιφνείς ρίζες με την άπλετη συνεισφορά αναπόδεικτων συναλληλιών της ορθόδοξης Εκκλησίας αναδύθηκαν για να αποκαθάρουν τις προσμίξεις, για να εμπεδωθεί η συνέχεια του περιούσιου λαού. Ετσι θητεύσαμε στον ελληνοχριστιανισμό, με συνέπειες την οίηση στα εθνικά ιδεώδη, τη ρητορική του ηθικού πλεονεκτήματος, την πλειοδοσία του φυλετικού ταλέντου, την αίσθηση του αδικημένου από ξένες συνωμοσίες.

ΠΩΣ να ανεχθούμε τον ξένο μετανάστη; Η αποτελεσματική εκπαίδευση μας υπέδειξε να ταυτίζουμε την εγκληματικότητα με τον ξένο, να αποδίδουμε τη ζοφερή ανεργία στον μετανάστη και την υποβάθμιση της καθημερινότητας στην παρουσία του.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία της 11/02/2010