Όπου με τις εξισώσεις του αγαπητού Δημήτρη Παπαχρήστου, 38+1 = 2012.   Όπου η κεφαλή του Νίκου Σβορώνου κάνει παρέα με την Πύλη του Πολυτεχνείου και δέχεται πλήθος στεφάνων και γαριφάλων. Όπου πέφτουν και μερικές μπούφλες, ανάλογα με το ποιος καταθέτει στέφανον. 

Ads

Όπου το καλό, είναι ότι δημιούργησε μια σχολική αργία. Τι το ωφελιμότερο από το να κερδίζεις μια μέρα μακράν των μαθημάτων στο ελληνικό σχολείο;

Όπου, ήδη από τα πρώτα χρόνια τα απόντα, στα γεγονότα, κόμματα ενσωμάτωσαν πολιτικά μια ομάδα καταληψιών «ειδικού βάρους» με αποτέλεσμα να αποριζοσπαστικοποιηθούν οι βασικές ιδέες της φοιτητικής εξέγερσης.

Όπου μερικοί δεν μπορούσαν να φανταστούν διακυβερνήσεις δίχως τη συμμετοχή των ανωτέρω «ειδικού βάρους» που εργάστηκαν για τον εαυτό τους.

Ads

Όπου εξαιτίας των ανωτέρω, «ειδικού βάρους», κακώς έχει σταλεί με ευκολία στο πουργκατόριο συλλήβδην η, ούτως πως, ονομαζόμενη ηρωική «γενιά του Πολυτεχνείου». 

Όπου μετά το 1981, το Πολυτεχνείο κατάντησε μια μνήμη-κουρελού. Κάθε μπάλωμα είναι ικανοποιητικό για να επιβραδύνει το ύπουλο ξέφτισμα.

Όπου αποτελεί ιστορική ειρωνεία ότι για τα χρόνια μετά το 2000, η σοσιαλιστική τακτική αναλώθηκε από την τάχα ορθή αντίληψη της πραγματικότητας εκ μέρους των πεφωτισμένων συντηρητικών και των ευρωπαϊστών σοσιαλιστών.

Όπου το Πολυτεχνείο έγινε γεγονός διαρκείας, η σκιά του οποίου υπήρξε μεγαλύτερη από το μέγεθος της ουσίας και του πνεύματός του –όπως συμβαίνει με όλες οι σκιές στην αυγή μιας νέας εποχής.

Όπου, στο τέλος, το Πολυτεχνείο εντάχθηκε στη θάλλουσα  εθνορομαντική θαυματοποιία των εξεγερμένων Ελλήνων, μακρυγιαννικού μάλιστα τύπου – ήτοι των νέων Ελλήνων.

Όπου ο Σβορώνος, πριν σαράντα χρόνια έγραφε για «Το Ελληνικό Έθνος»: Κανένας πλέον σοβαρός μελετητής δεν ικανοποιείται με τις ρομαντικές αντιλήψεις που παρουσίαζαν το έθνος ως κάποια υπερβατή οντότητα δεδομένη από τα πριν, εκτός τόπου και χρόνου, έκφραση μιας φυλής ή, το πολύ, ενός συνόλου συγγενικών φύλων, ή ενός μεταφυσικού “λαϊκού πνεύματος”, μιας “ψυχής”. Ούτε αρκείται στη διαπίστωση ότι το βασικό χαρακτηριστικό της εθνικής ενότητας είναι η κοινή βούληση των ατόμων που το απαρτίζουν. Η δημιουργία αυτής της κοινής βούλησης υπακούει σε κάποια ιστορική νομοτέλεια και βρίσκεται σε στενή εξάρτηση με τους κοινωνικούς παράγοντες που κινούν την ιστορία.

Όπου, μετά τα ανωτέρω του Σβορώνου, το σύνθημα «οι παράτες για το ένδοξο και ηρωικό παρελθόν γίνονται για να κρύψουν την κατάντια του παρόντος», φαίνεται αρκετά στρωτό.
Όπου τα αιτήματα, μετά 39 χρόνια, μένουν τα ίδια κι απαράλλαχτα.

Όπου αν ζούσε σήμερα ο Σβορώνος που, με την αριστερή ελληνική αγωνία του, έφερε την ενηλικίωση της ελληνικής ιστοριογραφίας, θα έπαιρνε το κεφάλι του και θα έφευγε από κει μέσα.   

Αλλά ποιος θυμάται, σήμερα, τον Σβορώνο;