«Σε μια χώρα όπου οι αξιωματούχοι λίγο νοιάζονται για τα δικαιώματα των πολιτών, δεν υπήρχε τίποτε το ασυνήθιστο στον εξευτελισμό ενός νεαρού που προσπαθούσε να πουλήσει φρούτα για να υποστηρίξει την οικογένεια του…», έγραφε πριν ένα περίπου χρόνο η Γιασμίν Ράιν στο Αλ Τζαζίρα…

Ads

 

Μόνο που τη φορά αυτή ο εξευτελισμός του Μοχάμεντ Μπουαζίζι θα άναβε μια φωτιά που δεν θα τύλιγε στις φλόγες της μόνο τον ίδιο τον απελπισμένο 26χρονο, μα θα ξαπλωνόταν πέρα από τα σύνορα της Τυνησίας και του αραβικού κόσμου, θα περνούσε στην απέναντι όχθη της Μεσογείου και από εκεί στη βορειότερη Ευρώπη και πέρα από τον Ατλαντικό… Μια πυρκαγιά που θα έκαιγε για να εξαγνίσει και να δώσει την ελπίδα πως θα μπορούσε να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του ένας καλύτερος κόσμος.

Ένα περίπου χρόνο αργότερα τα καθεστώς του Μπεν Άλι, του Μουμπάρακ και του Καντάφι έχουν καταρρεύσει. Το καθεστώς του Άσαντ σείεται συθέμελα και το καθεστώς Πούτιν δεν αισθάνεται και πολύ καλά. Ένα χρόνο αργότερα οι απελπισμένοι του αραβικού κόσμου εμπνέουν τους αγανακτισμένους της Ευρώπης και τους καταληψίες της Νέας Υόρκης.
 
Και αυτή η επανάσταση δεν έχει προφανή αρχηγό άλλον από τον καθημερινό άνθρωπο. Τον κάθε Μπουαζίζι που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα κόσμο όπου οι λίγοι μεγάλοι τρώνε τους πολλούς μικρούς.

Ads

Μα φέτος οι μικροί και ανώνυμοι δεν μπορούν παρά να αναγνωριστούν. Το βραβείο Ζαχάρωφ του Ευρωκοινοβουλίου απονέμεται σε πέντε ακτιβιστές της Αραβικής Άνοιξης αναγνωρίζοντας έτσι, σύμφωνα με τον Γιέρζι Μπούζεκ «τις προσπάθειες όλων εκείνων που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια, τις βασικές ελευθερίες και την πολιτική αλλαγή στον αραβικό κόσμο».

Και το περιοδικό TIME στα 80 χρόνια παράδοσης ανάδειξης «προσώπου της χρονιάς» επιλέγει τον «διαδηλωτή». Τον ανώνυμο που κτίζει την ιστορία που συνήθως καπηλεύονται εκείνοι με τα… ονόματα. Εξώφυλλο ένας διαδηλωτής με κρυμμένο το πρόσωπο… όπως είναι συνήθως οι διαδηλωτές… στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία, το Μαρόκο, το Ιράν, την Ελλάδα, τη Μαδρίτη, το Λονδίνο, τη Ρώμη, τη Μόσχα, τη Νέα Υόρκη…

Ο ανώνυμοι που και πιο παλιά «τη δεκαετία του 1960 διαδήλωναν για τη φυλετική ισότητα και ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη δεκαετία του 1970, ξεσηκώνονταν στο Ιράν και την Πορτογαλία, τη δεκαετία του 1980 φώναζαν ενάντια στα πυρηνικά όπλα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και στην Ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης και της Γάζας,  ενάντια στην κομμουνιστική τυραννία στην πλατεία Τιαναναμέν και στην Ανατολική Ευρώπη»… όπως υπενθυμίζει στην κύρια ιστορία του περιοδικού ο Κερτ Άντερσεν.  

[email protected]