Παίρνοντας την σκυτάλη από το διπλό Αφιέρωμα, όπου παρουσιάσαμε αναλυτικά τις είκοσι (20) καλύτερες ταινίες του 2016, (Μέρος ‘Α και Μέρος ‘Β), αλλά και τα πέντε (5) αγαπημένα animations που θα θυμόμαστε από τη χρονιά που φεύγει, σήμερα ολοκληρώνουμε την κινηματογραφική ανασκόπηση του έτους, παρουσιάζοντας τα δώδεκα (12) καλύτερα ντοκιμαντέρ.

*Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, στη λίστα μας συμμετέχουν μόνο όσα ντοκιμαντέρ έλαβαν διανομή στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες από την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου του 2016, έως και την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου του 2016, τα οποία παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά:

«Που να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή» (Where to Invade Next – 2015) του Μάικλ Μουρ
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 10 Μαρτίου

Έχοντας πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Τορόντο και με παρουσία στην 66η Μπερλινάλε, το νέο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, «Που να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή», ήρθε και στις ελληνικές Κινηματογραφικές Αίθουσες. Ο πάντα προκλητικός Αμερικανός σκηνοθέτης, βραβευμένος με Όσκαρ για τον «Ακήρυχτο Πόλεμο» και με Χρυσό Φοίνικα για το «Farenheit 9/11», επιστρέφει με μια ακόμη ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα πολιτική ταινία, η οποία μας προτρέπει να δούμε τα πράγματα αλλιώς…

«Στην πραγματικότητα το πρότζεκτ ξεκίνησε όταν ήμουν 19 χρονών. Είχα μόλις φύγει από το πανεπιστήμιο, αγόρασα μια κάρτα Eurail και πέρασα δύο μήνες ταξιδεύοντας την Ευρώπη. Ήμουν στη Σουηδία και έσπασα το δάχτυλο του ποδιού μου, και κάποιος με έστειλε σε μια κλινική. Όταν πήγα να πληρώσω το λογαριασμό, μου είπαν ότι δεν υπήρχε χρέωση. Και αυτό δεν το καταλάβαινα. Σοβαρά, δεν είχα ποτέ ξανακούσει κάτι τέτοιο. Και έτσι μου εξήγησαν πώς δουλεύει το σύστημα υγείας. Γενικά, όπου κι αν πήγαινα στην Ευρώπη, μάθαινα τέτοια πράγματα και σκεφτόμουν: «Αυτό είναι τόσο καλή ιδέα! Γιατί δεν το κάνουμε κι εμείς;».» – Μάικλ Μουρ

Διαβάστε επίσης:
Ο Μάικλ Μουρ συμβουλεύει: «Που να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή»

«Ταξί στην Τεχεράνη» (Taxi Tehran – 2015) του Τζαφάρ Παναχί
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 10 Μαρτίου

Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, παλαιών αρχών και αντισυμβατικοί, πωλητές παράνομων βίντεο, αλλά και υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλοι τους είναι συνεπιβάτες ενός άπειρου οδηγού ταξί που ακούει στο όνομα Mr. Panahi. Η ταινία είναι χωρισμένη σε άτυπα κεφάλαια και εξερευνά τον ρόλο του βίντεο και της καταγραφής της εικόνας στην Ιρανική κοινωνία. Ο σκηνοθέτης, με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει, σκιαγραφεί ένα αριστοτεχνικό πορτρέτο ενός πολύπλοκου κόσμου. Η ταινία τιμήθηκε με την Χρυσή Άρκτο της 65ης Μπερλινάλε.

Το φιλμ γυρίστηκε στην Τεχεράνη, με κρυφές κάμερες που καταγράφουν τις διαδρομές που διασχίζει ο σκηνοθέτης οδηγώντας διάφορους ανθρώπους σε διαφορετικούς προορισμούς. Συγκινητικό και αστείο, κατατοπιστικό για την κατάσταση στο Ιράν και ευρηματικό από τη φύση του, το «Ταξί» είναι μία απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία. Κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί εκφράζουν τη δική τους άποψη για τον κόσμο, ενώ ο περίεργος και ευγενικός οδηγός – σκηνοθέτης, τους παίρνει μια άτυπη συνέντευξη. Η κάμερα του Παναχί, που είναι τοποθετημένη στο ταμπλό του κινούμενου κινηματογραφικού του στούντιο, αιχμαλωτίζει αυτή την εμπνευσμένη όψη της ιρανικής κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα επαναπροσδιορίζει τα όρια ανάμεσα στην κωμωδία, το δράμα και το σινεμά.

«Είμαι κινηματογραφιστής. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο πέρα από ταινίες. Το σινεμά είναι η έκφραση μου και το νόημα της ζωής μου. Τίποτα δεν μπορεί να με εμποδίσει από το να κάνω ταινίες. Γιατί όταν απομονώνομαι τότε συνδέομαι με τον εσωτερικό μου κόσμο. Και σε αυτόν τον προσωπικό χώρο, παρ’ όλους τους περιορισμούς, η αναγκαιότητα να δημιουργήσω γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Το σινεμά ως τέχνη αναδεικνύεται ως η κύρια ενασχόληση μου. Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσω να κάνω ταινίες υπό οποιεσδήποτε συνθήκες για να αποτίσω φόρο τιμής και να αισθάνομαι ζωντανός.» – Τζαφάρ Παναχί

Διαβάστε επίσης:
Αφιέρωμα στον Τζαφάρ Παναχί: Η ελευθερία της έκφρασης στον Κινηματογράφο

«Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία» (Next Station: Utopia – 2015) του Απόστολου Καρακάση
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 24 Μαρτίου

Η λειτουργία του εργοστασίου κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ. με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί ένα εγχείρημα που εμπνέει ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο. Ενώ η πρώην διευθύντρια του εργοστασίου έκπληκτη παρακολουθεί την οικογενειακή επιχείρηση να μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης, μια ουτοπία ισότητας στα ερείπια της πιο διαλυμένης ευρωπαϊκής οικονομίας, λαμβάνει χώρα. Για τους εργάτες, η αυτοδιαχείριση εξελίσσεται σε μια περιπέτεια επιβίωσης γεμάτη συγκρούσεις. Σύντομα, θα συνειδητοποιήσουν ότι για να τα καταφέρουν, θα πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι. Το ντοκιμαντέρ «Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία» ξετυλίγει το νήμα ενός περιπετειώδους εγχειρήματος που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και μαζί ένα μοναδικό ντοκουμέντο των ταραγμένων καιρών μας.

Το νέο ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση – Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης για τον «Εθνικό Κήπο» (2009) – «Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία», σε παραγωγή του Μάρκου Γκαστίν και της Ελένης Χανδρινού, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό τμήμα του κορυφαίου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Άμστερνταμ τον περασμένο Νοέμβριο. Στη συνέχεια προβλήθηκε με επιτυχία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεργέστης, ενώ η ελληνική του πρεμιέρα έγινε στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα (11-20 Μαρτίου), στο Τμήμα Όψεις του Κόσμου, όπου και δικαίως κέρδισε τις εντυπώσεις.

«Η ταινία σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός αγώνα εκ των έσω, μια πολύπλευρη και βαθιά ανθρώπινη ματιά σε κάποιους ήρωες της καθημερινότητας που έχουν το παράτολμο θάρρος να αγωνίζονται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ένας από τους πιο εμπνευσμένους και ανυποχώρητους αγώνες στον κόσμο που εκτυλίσσεται στη Βόρεια Ελλάδα. Δείτε την ταινία! Κι έπειτα ακολουθήστε τη συνέχειά της στην πραγματική ζωή, καθώς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. συνεχίζουν να οικοδομούν μια συναρπαστική εναλλακτική στη βαναυσότητα της επιχειρηματικότητας όπως την ξέρουμε.» – Avi Lewis (σκηνοθέτης),  Naomi Klein (συγγραφέας)

Διαβάστε επίσης:
Στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. – «Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία»

«Ludlow, οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα» (2016)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 7 Απριλίου

Οι Έλληνες ανθρακωρύχοι, ξεριζωμένοι από τον τόπο τους από την σκληρή πραγματικότητα μιας χρεωκοπημένης Ελλάδας και με τις ψεύτικες υποσχέσεις των δουλεμπόρων της εποχής, είχαν καταλήξει στο μακρινό Κολοράντο να δουλεύουν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στα ορυχεία του Ροκφέλερ και του συναφιού του. Οι εταιρείες είχαν στη δούλεψή τους ιδιωτικούς στρατούς από εγκληματικά στοιχεία και τον πολιτειακό στρατό (εθνοφρουρά ή πολιτοφυλακή) που είχε σαν μοναδικό καθήκον την καταστολή απεργιών. Η Ένωση Ανθρακωρύχων είχε μόνο τους απεργούς. Η βία που από την αρχή χαρακτήρισε αυτή την ταξική αναμέτρηση, κορυφώθηκε με τη Σφαγή του Λάντλοου στις 20 Απριλίου του 14 – τη δολοφονία 20 γυναικόπαιδων και την εν ψυχρώ εκτέλεση από την εθνοφρουρά τριών συνδικαλιστών μεταξύ των οποίων και ο Κρητικός Λούης Τίκας, ηγέτης των Ελλήνων απεργών.

Το αξιόλογο ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού αφηγείται την ιστορία της σύγκρουσης του 1913-14 μεταξύ της Ένωσης Ανθρακωρύχων Αμερικής (United Mine Workers of America) και των εταιρειών άνθρακα κάτω από την ηγεσία του Ροκφέλερ. Μια ιστορία ξεχασμένη, φυλαγμένη ωστόσο στη μνήμη των παιδιών και των εγγονών τους που μας την μεταφέρουν με συγκίνηση, γεμάτοι υπερηφάνεια για τους δικούς τους και θυμό για τις αδικίες που αντιμετώπισαν. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε και στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, όπου και τιμήθηκε με το Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων «Ανθρώπινες Αξίες».

Διαβάστε επίσης:
Λάντλοου: Οι Έλληνες στους πολέμους του Άνθρακα

«Φωτιά στη Θάλασσα» (Fuocoammare – 2016) του Τζιανφράνκο Ρόζι
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 14 Απριλίου

Το ντοκιμαντέρ βασίζεται στην ιστορία του 12χρονου Σαμουέλε, που ζει σ’ ένα νησί στη μέση της θάλασσας. Πηγαίνει στο σχολείο, του αρέσει να ρίχνει με τη σφεντόνα του και να κυνηγά. Προτιμά να παίζει στη γη, παρότι τα πάντα γύρω του αναφέρονται στη θάλασσα και στους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που επιχειρούν να τη διασχίσουν, για να φτάσουν στο νησί του. Αλλά το τελευταίο δεν είναι ένα οποιοδήποτε νησί· το όνομά του είναι Λαμπεντούζα και αποτελεί ένα συμβολικό σύνορο της Ευρώπης, το οποίο διασχίζουν χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία είκοσι χρόνια, σε αναζήτηση ελευθερίας.

Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ «Φωτιά στη Θάλασσα» (Fuocoammare) – το οποίο κατέκτησε την Χρυσή Άρκτο του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου – πραγματεύεται την προσφυγική κρίση την ώρα που συμβαίνει, σ’ ένα φιλμ που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Διαβάστε επίσης:
Φωτιά στη Θάλασσα: Μπορεί μια ταινία να αλλάξει τον κόσμο;

«Το Τελευταίο μας Ταγκό» (Our Last Tango / Un tango más – 2015) του Χέρμαν Κραλ
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 28 Απριλίου

Η Μαρία Νιέβες Ρέχο (80 ετών) και ο Χουάν Κάρλος Κόπες (83 ετών) συναντήθηκαν όταν ήταν 14 και 17 και χόρευαν μαζί για σχεδόν πενήντα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια αγαπούσαν και μισούσαν ο ένας τον άλλο και βιώσαν διάφορους οδυνηρούς χωρισμούς, αλλά πάντα τα ξανάβρισκαν. Κανένας άλλος άντρας δεν χόρευε σαν τον Χουάν και καμία άλλη γυναίκα σαν τη Μαρία! Κάποια στιγμή, εκείνος την άφησε για μια γυναίκα 20 χρόνια νεώτερη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Τώρα, στο τέλος της ζωής τους, ο Χουάν και η Μαρία θέλουν να μιλήσουν ανοιχτά για την αγάπη, το μίσος και το πάθος τους. Διηγούνται την ιστορία τους σε μια ομάδα νέων χορευτών και χορογράφων του ταγκό από το Μπουένος Άιρες, που μετατρέπουν τις πιο ωραίες, τις πιο συγκινητικές και δραματικές στιγμές της ζωής τους σε απίστευτες χορογραφίες ταγκό.

Ανεξάρτητα από το αν αγαπάτε, τον χορό και συγκεκριμένα το τανγκό, το ντοκιμαντέρ του Χέρμαν Κραλ, είναι πολλά περισσότερα από ένα ακόμα μουσικό ή βιογραφικό ντοκιμαντέρ. Με την ειλικρίνεια του, αλλά και με την έξυπνη ανάπλαση των γεγονότων και της εποχής, το «Τελευταίο μας Ταγκό», μαγεύει και συμπαρασέρνει μαζί του τον θεατή, σ’ έναν δικό του μοναδικό ρυθμό και κόσμο. Από τις αξιόλογες δημιουργίες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον Μάρτιο, στο 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Μία ιστορία αγάπης και πάθους, ανάμεσα στους δύο πιο διάσημους χορευτές στην ιστορία του τάνγκο, σε παραγωγή του Βιμ Βέντερς.

«This Is Not A Coup» (Just another day in the EU – 2016) του Άρη Χατζηστεφάνου
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 12 Μαίου

Δύο χρόνια μετά το αξιόλογο και πάντα επίκαιρο ντοκιμαντέρ «Φασισμός Α.Ε.», ο Άρης Χατζηστεφάνου επιστρέφει δυναμικά με τη νέα του δημιουργία «This is Not a Coup» και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε μία σειρά δύσκολων ερωτημάτων: Ποιες τράπεζες επέβαλαν τη δημιουργία του ευρώ; Ποιος διέταξε την ανατροπή εκλεγμένων πρωθυπουργών και πώς οδηγηθήκαμε στο κλείσιμο των τραπεζών; Μπορεί να μεταρρυθμιστεί ένα σύστημα που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης;

Οι δημιουργοί των ντοκιμαντέρ «Debtocracy», «Catastroika» και «Fascism Inc», παρακολουθούν τις «πραξικοπηματικές» παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) σε χώρες, όπως η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος και η Ελλάδα και συνομιλούν με πρώην αρχηγούς κρατών και πολιτικούς που καθόρισαν τις εξελίξεις μπροστά, αλλά και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας.

Το «This is Not a Coup» αποτελεί ένα σύγχρονο ντοκουμέντο. Μία προσεγμένη παραγωγή σε κάθε της λεπτομέρεια, που μας ταξιδεύει στην Ευρώπη αναζητώντας απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Το ντοκιμαντέρ δεν χαρίζει εύκολες λύσεις, αλλά προσφέρει πληροφορίες και θέτει προβληματισμούς προς σκέψη και συζήτηση από και προς τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Πόσο ανεξάρτητη είναι τελικά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ); Ποιος την ελέγχει και ποιον εξυπηρετεί; Πως ο ELA (Emergency Liquidity Assistance), από μηχανισμός στήριξης και βοήθειας εξελίχθηκε σε όπλο εκβιασμού δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων; Καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, το «This is Not a Coup» θέτει τις βάσεις ενός γόνιμου διαλόγου.

Διαβάστε επίσης:
Το νέο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου: «This is Not a Coup»

«Νοσταλγώντας το Φως» (Nostalgia for the Light / Nostalgia de la luz – 2010) του Πατρίσιο Γκουζμάν
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου

Στη Χιλή, στην έρημο Ατακάμα, σε τρεις χιλιάδες πόδια υψόμετρο, αστρονόμοι από όλον τον κόσμο συγκεντρώνονται για να παρατηρήσουν τα αστέρια. Ο ουρανός της ερήμου είναι τόσο διαφανής ώστε τους επιτρέπει να βλέπουν τα όρια του σύμπαντος. Πρόκειται, επίσης, για ένα μέρος που η σκληρή θερμότητα του ήλιου «πέφτει» πάνω στην ανθρώπινη υπόσταση, η οποία παραμένει άθικτη: στις μούμιες, τους ανθρακωρύχους και τους εξερευνητές. Όπως και στους πολιτικούς κρατουμένους της δικτατορίας… Κι ενώ οι αστρονόμοι εξετάζουν τους πιο μακρινούς γαλαξίες σε αναζήτηση εξωγήινης ζωής, ελάχιστα πιο κάτω από τα παρατηρητήρια, οι γυναίκες σκάβουν μες στην έρημο σε αναζήτηση αγνοούμενων συγγενών τους.

Ένα πολιτικό σχόλιο για τα φαντάσματα που κληρονόμησε στη Χιλή το καθεστώς Πινοσέτ, το «Νοσταλγώντας το Φως», ταξιδεύει στο χώρο – στην έρημο Ατακάμα – και τον χρόνο, συνδέοντας τις αρχές της αστρονομίας και της αρχαιολογίας με κοινό παρονομαστή την ανθρώπινη ύπαρξη. Ειδική Μνεία και Επίσημη Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών το 2010.

«Η ανάμνηση μας εγγυάται ζωή όπως και η ζεστασιά του ήλιου. Οι άνθρωποι δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τη μνήμη, θα ήταν χωρίς αρχή και χωρίς μέλλον. Μετά από 18 χρόνια δικτατορίας, η Χιλή έχει και πάλι δημοκρατία. Αλλά με τι κόστος… Πολλοί έχουν χάσει φίλους, συγγενείς, σπίτια, σχολεία, πανεπιστήμια. Κι άλλοι έχουν χάσει τη μνήμη τους, ίσως για πάντα…» – Πατρίσιο Γκουζμάν

«Η Τελευταία Παραλία» (L’ultima spiaggia / The Last Resort – 2016) των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε ντελ Ντέγκαν
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 6 Οκτωβρίου

Στην «Τελευταία Παραλία», ένας  τοίχος χωρίζει τους άντρες από τις γυναίκες στην παραλιακή εγκατάσταση της Τεργέστης με την λαϊκή ονομασία “Pedocin”. Μια παραλία μοναδική στην Ευρώπη. Ένας χώρος χαμένος σαν νησί, ανάμεσα σε παρκαρισμένες τουρκικές νταλίκες  που περιμένουν να περάσουν το τελωνείο του λιμανιού για να μπουν στην Ευρώπη. Εδώ η θάλασσα ενώνει και χωρίζει, διευρύνει τα σύνορα, τα συγχέει και τα επανακαθορίζει.

Η «Τελευταία Παραλία», αποτελεί ένα πρωτότυπο ντοκιμαντέρ ανθρωπολογικής παρατήρησης. Οι συνήθεις χειρονομίες, οι κινήσεις, τα λόγια και η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, μας διηγούνται πράγματα που πιστεύαμε ότι ξέρουμε, τα οποία αντίθετα θα αποκαλυφθούν πιο πολύπλοκα. Γεγονότα και εμπειρίες που ανήκουν στη συλλογική μας μνήμη. Το ντοκιμαντέρ, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του τον Μάιο, στο 69ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, ενώ τον Σεπτέμβριο είχαμε την ευκαιρία να το παρακολουθήσουμε και στο 22ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.

Διαβάστε επίσης:
Από τις Κάννες στην Αθήνα: «Η Τελευταία Παραλία»

«Gimme Danger» (2016) του Τζιμ Τζάρμους
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 24 Νοεμβρίου

Το εκρηκτικό ντοκιμαντέρ «Gimme Danger», είναι αφιερωμένο στους θρυλικούς Stooges και στον μοναδικό frontman τους, Ίγκι Ποπ. Φανατικός θαυμαστής τους και προσωπικός φίλος του Ίγκι, ο Τζιμ Τζάρμους συνθέτει το πορτρέτο της μπάντας αλλά και μιας ολόκληρης εποχής. Η ενέργεια του αγέραστου Ίγκι Ποπ διαποτίζει το ντοκιμαντέρ και μας παρασύρει σ’ έναν κόσμο αυθεντικό, όπως και τα είδωλά του.

Ο Τζιμ Τζάρμους – το τρομερό παιδί του ανεξάρτητου κινηματογράφου – μπορεί να μεγάλωσε, αλλά το σινεμά του παραμένει πρωτότυπο και αναζωογονητικό. Τρία χρόνια μετά το φιλμ «Μόνο Οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» (2013), ο Αμερικανός σκηνοθέτης επέστρεψε φέτος δριμύτερος με την ταινία μυθοπλασίας «Paterson» και το ντοκιμαντέρ «Gimme Danger», αφιερωμένο στον Ίγκυ Ποπ και το συγκρότημα Stooges. Η ελληνική του πρεμιέρα, πραγματοποιήθηκε στο 57ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, όπου και είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, όπου με οδηγό τον Ίγκι Ποπ, ταξιδεύουμε στην ιστορία της ροκ μουσικής.

«Μου αρέσουν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Η μουσική είναι το ισχυρότερο εκφραστικό μέσο των ανθρώπων. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να εκφράσω το νέο ψυχεδελικό μουσικό κίνημα, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που αγαπώ και ανήκουν σε αυτό, αλλά μου αρέσουν επίσης η τρανς μουσική, διαφορετικές κατηγορίες του μέταλ όπως το στόουνερ και το ντουμ, η underground hip hop, το βαρύ ροκ εν ρολ και πολλά άλλα. Ωστόσο, με ενθουσιάζει η αναβίωση της ψυχεδελικής μουσικής η οποία σε αφήνει να περιπλανάσαι.» – Τζιμ Τζάρμους

Διαβάστε επίσης:
O Τζιμ Τζάρμους σκηνοθετεί τον Ίγκυ Ποπ και τους Stooges

«Citizenfour» (2014) της Λόρα Πόιτρας
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου

Αν κι είχαν περάσει δύο χρόνια από την επίσημη κυκλοφορία του, το «Citizenfour» της Λόρα Πόιτρας, βρήκε ευτυχώς τον δρόμο του και προς τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ – ένα από τα σημαντικότερα της τελευταίας πενταετίας – που με εμπεριστατωμένο τρόπο μας παρουσιάζει τον άνθρωπο, ο οποίος θέτοντας ουσιαστικά τη ζωή του σε κίνδυνο, δε δίστασε να αποκαλύψει τα σχέδια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, καθώς και τον παράνομο τρόπο που αυτές λειτουργούν όλα αυτά τα χρόνια, εις βάρος των ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών.

Διαβάστε επίσης:
Citizenfour: Το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ για τον Σνόουντεν
«Σνόουντεν» του Όλιβερ Στόουν: Ποιες ελευθερίες είμαστε διατεθειμένοι να εγκαταλείψουμε ως πολίτες;

«90 χρόνια ΠΑΟΚ – Νοσταλγώντας το Μέλλον» (2016) του Νίκου Τριανταφυλλίδη
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 8 Δεκεμβρίου

Το πάθος και η αυθεντικότητα του Νίκου Τριανταφυλλίδη βρίσκονται στην καρδιά της ταινίας, την οποία ολοκλήρωσε η σύντροφός του, επίσης σκηνοθέτις, Μαρίνα Δανέζη, μετά τον θάνατό του τον περασμένο Ιούνιο. Οι μεγάλοι σταθμοί της ομάδας, η χαμένη πατρίδα και ο ξεριζωμός, το ιστορικό και κοινωνικό φόντο, ξετυλίγονται στον φακό σαν ένα ζωντανό κινηματογραφικό ημερολόγιο, μέσα από τις εξομολογήσεις παλαίμαχων και νέων ποδοσφαιριστών, προπονητών, παραγόντων και πιστών φίλων του ΠΑΟΚ, όπως οι Νότης Τσίντογλου, Γιώργος Κούδας, Κλάους, Ιβάν Σαββίδης, Ευκλείδης Τσακαλώτος κ.α. Από το γήπεδο της Τούμπας στο Σύνδεσμο Φίλων ΠΑΟΚ του Ντίσελντορφ, από την Κωνσταντινούπολη στην Λισαβόνα, η κάμερα αποτυπώνει την ιστορία μίας ομάδας που γράφεται αδιάλειπτα στις κερκίδες, στο γήπεδο, στους δρόμους των ταξιδιών της και στις αναμετρήσεις με τους μεγάλους της αντιπάλους, αλλά πρωτίστως με τον εαυτό της.

Διαβάστε επίσης:
«90 χρόνια ΠΑΟΚ – Νοσταλγώντας το Μέλλον» του Νίκου Τριανταφυλλίδη