Όταν μάθαμε ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε πάνω στα γυρίσματα της νέας του ταινίας μέσα στη θλίψη σκεφτήκαμε «Ε, πως αλλιώς;». Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ολοκλήρωσε τη διαδρομή της ζωής του χτες Τρίτη μετά από γύρισμα επίσης. Μέσα σε βαθιά θλίψη πάλι σκέφτομαι «Ε, πως αλλιώς;».

Τον χαρακτήριζαν  εμβληματικό, ανατρεπτικό, γοητευτικό σκηνοθέτη. Σίγουρα ήταν όλα αυτά αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη το επίθετο που χαρακτηρίζει αυτόν τον σπάνιο σκηνοθέτη είναι το  ουσιαστικός.. Ο Παναγιωτόπουλος ήταν βαθιά ουσιαστικός Τόσο στην τέχνη του όσο και στον δημόσιο λόγο του έμενε στην ουσία και πετούσε τα προσχήματα στα σκουπίδια συχνά κάνοντας κρότο και μέσα από τη λεπτή και συχνά ακατέργαστη όμως ειρωνεία που χαρακτήριζε και τις ταινίες του.

Δεν θυμάμαι άλλον Έλληνα σκηνοθέτη να καταφέρνει να στριμώξει σε δυο πλάνα το μεγαλείο και την ανοησία της ανθρώπινης ύπαρξης  χωρίς να χάνει τον ευθύβολο τρόπο έκφρασης και την ποιήτικότητά του.

Τον θυμάμαι στο Κόκκινο να περιγράφει με μια εξαιρετική απλότητα τα πιο δύσκολα. Να αποδομεί με τη στάση του σώματός του και με τον λόγο του κάθε μύθο που σχετίζεται με τον άνθρωπο. Να δηλώνει κάθε στιγμή πάθος για ζωή.

«Αυτοί που πλήττουν στις ταινίες έχουν μια πληκτική ζωή», έλεγε πριν μερικά χρόνια στο flix, σε μια μεγάλη συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης κι ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ πληκτικός ούτε στην οθόνη ούτε στην ζωή του.

Ο Παναγιωτόπουλος προκαλούσε και ερέθιζε τον θεατή, δεν τον άφηνε λεπτό να εφησυχάσει. Τον ξάφνιαζε και συχνά τον «ενοχλούσε» τοποθετώντας τον καθρέφτη απέναντι σε κάθε του ταινία.

«Είμαι ακραίος άνθρωπος», έλεγε στην «Καθημερινή». «Απορώ μερικές φορές πώς δεν έχω καταλήξει κλοσάρ. Ευτύχησα στη ζωή μου να κάνω αυτό που ήθελα». «Συμφιλιωμένος με τον εαυτό του» θα καγχάσει: «Δεν έχεις και άλλη λύση εδώ που τα λέμε, αν δεν θέλεις να γίνεις γελοίος»

Ο συγγραφέας και συνεργάτης μας  στο Κόκκινο Βαγγέλης Ραπτόπουλος πάντως που διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις μαζί του λέει πως ο Παναγιωτόπουλος παρέμενε έως χθες ένα παιδί. Ενώ ένας άλλος αγαπημένος συνεργάτης ο Δημήτρης Πουλικάκος έλεγε πως μόνο τη συμμετοχή του στου «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας»  απόλαυσε τόσο στον κινηματογράφο «Τη φχαριστήθηκα, γιατί είχε μία πληρότητα, κάτι».

Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε αναφορά στην ιδιαίτερα στενή  η σχέση του Λευτέρη Βογιατζή είχε εμφανιστεί σε 7 ταινίες του: «Μελόδραμα» (1980), «Βαριετέ» (1985), «Η Γυναίκα Που Έβλεπε Τα Όνειρα» (1987), «Ονειρεύομαι τους Φίλους Μου» (1991 – βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Σαν Ρέμο), «Beautiful People» (2001), «Αθήνα – Κωνσταντινούπολη» (2008) και «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας» (2010).

Έφυγε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Ένας ροκ μάστορας της εικόνας και του λόγου. Που αγαπούσε να γράφει. Είχε γράψει και βιβλία  έκανε ταινίες που  βασίζονταν σε βιβλία ( «ο Εργένης», τα «Οπωροφόρα της Αθήνας»). Που τον απασχολούσε η επόμενη ταινία. Που μεγάλωνε χωρίς να γερνάει που θεωρούσε τα γηρατειά κακό πράγμα άλλωστε και την ομορφιά ένα αίνιγμα. Που έμπηγε το μαχαίρι βαθιά. 

Ο Παναγιωτόπουλος της αλληγορίας, της υπερβολής , του παράδοξου. της παραβολικής μυθοπλασίας. Που επιθυμούσε να κάνει ταινίες «από το τίποτα για το τίποτα» όπως έλεγε που  δεν φοβήθηκε τις αντιθέσεις, που δεν δίστασε να πει τη γνώμη του. Ο μανιακός της τελειότητας της εικόνας, που θεωρούσε τον φθόνο αμάρτημα «Είναι ένα προπατορικό αμάρτημα ο φθόνος κι ένα αίσθημα που μπορεί να σε εμποδίσει από το να κάνεις οτιδήποτε» (Το ποντίκι) και την ευκολία παγίδα. 

Που ντρεπόταν να βλέπει τηλεόραση γιατί  «Αν το χρήμα είναι αξία, τότε φοβάμαι ότι όλα επιτρέπονται». Που τον έφεραν στην τέχνη και τη ζωή μας τα υπόγεια «Το υπόγειο του κινηματογράφου Άστυ, όπου γίνονταν οι προβολές της ταινιοθήκης της Ελλάδας και το υπόγειο του Κουν. Ήταν δυο χώροι που αισθανόσουν μια ιερότητα κατεβαίνοντας σε αυτούς» και τώρα μας γνέφει από τους ουρανούς.

stokokkino.gr