Ο υποψήφιος για Όσκαρ ηθοποιός, Άντονι Πέρκινς (Anthony Perkins: 4 Απριλίου 1932 – 12 Σεπτεμβρίου 1992), μέσα από την πλούσια φιλμογραφία έχει γράψει τη δική του πορεία στην Ιστορία της Έβδομης Τέχνης. Με αφορμή την επέτειο από τη γέννησή του, θυμόμαστε δύο εμβληματικές ερμηνείες του, στο «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ και στη «Δίκη» του Όρσον Γουέλς.

Ο Άντονι Πέρκινς πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 1953 στην ταινία «Η Ηθοποιός» (The Actress) και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Σφαίρα ως πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός. Για τη δεύτερη ταινία του, «Ο Άνθρωπος Δίχως Όπλα» (Friendly Persuasion – 1956), προτάθηκε για Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου. Το 1958 πρωταγωνίστησε με τη Σίρλεϊ Μπουθ και τη Σίρλεϊ Μακλέιν στην ταινία «Έτοιμοι για Γάμο» (The Matchmaker). Συμπρωταγωνίστησε επίσης στην ταινία «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» (Desire Under the Elms – 1958) με τη Σοφία Λόρεν, ενώ στη ρομαντική κωμωδία «Οι Γυναίκες Τρελαίνονται για τους Ψηλούς» (Tall Story – 1960), συνεργάστηκε με την Τζέιν Φόντα.

Το 1960 έγινε παγκόσμια γνωστός ως Νόρμαν Μπέιτς, ο ανθρωποκτόνος ιδιοκτήτης του Μπέιτς Μοτέλ στην ταινία «Ψυχώ» (Psycho – 1960), που σκηνοθέτησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Το 1961 έπαιξε στην ταινία «Αγαπάτε τον Μπραμς;» (Goodbye Again) με συμπρωταγωνίστρια την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.

Το 1962 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Φαίδρα» (Phaedra), σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν, με συμπρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη. Η ταινία βασίζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη, Ιππόλυτος. Την ίδια χρονιά έπαιξε το ρόλο του Τζόζεφ Κ. στη μεταφορά από τον Όρσον Γουέλς της Δίκης του Κάφκα (Le Procès / The Trial – 1962).

Μετά την τεράστια επιτυχία του «Ψυχώ», ο Πέρκινς κλήθηκε να ενσαρκώσει και άλλους ρόλους σκοτεινών χαρακτήρων όπως στις ταινίες «Ο Τρελός Δολοφόνος» (1965), «Το Σκάνδαλο» (1967) του Κλοντ Σαμπρόλ, «Γλυκό Δηλητήριο» (1968) κ.ά. Το 1974 πραγματοποίησε δύο ταινίες με σκηνοθέτη τον Σίντνεϊ Λουμέτ: «Το Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές» και το «Lovin’ Molly». Το 1979 έπαιξε στην ταινία της Ντίσνεϋ, «Η Μαύρη Τρύπα», τη μοναδική ταινία επιστημονικής φαντασίας στην οποία συμμετείχε στην πλούσια καριέρα του.

«Ψυχώ» (Psycho – 1960) του Άλφρεντ Χίτσκοκ

Μεταφερόμαστε στο Φοίνιξ, της Αριζόνα. Δύο εραστές, η Μάριον Κρέιν (Τζάνετ Λι) και ο Σαμ Λούμις (Τζον Γκέιβιν) βρίσκονται σ’ ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης και συζητούν για τα προβλήματά τους. Τα οικονομικά του Σαμ δεν τους επιτρέπουν να παντρευτούν. Δυστυχισμένη και απεγνωσμένη να βελτιώσει την κατάσταση, η Μάριον κλέβει 40.000 δολάρια μετρητά από το γραφείο στο οποίο εργάζεται. Στην συνέχεια, μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει από την πόλη, αλλά η συμπεριφορά της κινεί υποψίες στους υπόλοιπους.

Η Μάριον οδηγεί όλη τη νύχτα στην βροχή. Εξαντλημένη, παρκάρει σε μια γωνιά του δρόμου και αποκοιμιέται μέσα στο αυτοκίνητο. Το επόμενο πρωί, συνεχίζει τον δρόμο της, αλλά ένα περιπολικό την ακολουθεί. Εκείνη θα αλλάξει αυτοκίνητο και στο τέλος οι αστυνομικοί θα την χάσουν. Το βράδυ εντοπίζει ένα μικρό μοτέλ που μοιάζει απομονωμένο και αποφασίζει να σταματήσει εκεί.

Ο ιδιοκτήτης του μοτέλ, ο Νόρμαν Μπέητς (Άντονι Πέρκινς) είναι ένας φαινομενικά συμπαθητικός και εξυπηρετικός νέος, που ζει μοναχικά στο απέναντι σπίτι μαζί με την άρρωστη μητέρα του. Η Μάριον δέχεται να δειπνήσει μαζί του, παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του – την ακούει να τον μαλώνει στο σπίτι τους – και αργότερα, αποκαμωμένη, πηγαίνει στο δωμάτιό της για να κάνει ντους, χωρίς όμως να ξέρει ότι ο Νόρμαν την παρακολουθεί από μια τρύπα στον τοίχο…

Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Μπλοτς «Ψύχωση», το διαχρονικό «Ψυχώ» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, αν και αρχικά συνάντησε αντιδράσεις από τους πουριτανούς της εποχής, ωστόσο εξελίχθηκε σε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του σκηνοθέτη. Η Τζάνετ Λι βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ προτάθηκε για Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από το Σωματείο των Αμερικανών συναδέλφων του. Το φιλμ απέσπασε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ, αλλά δεν κατάφερε τελικά να αποσπάσει κάποιο από τα χρυσά αγαλματίδια.

Η Τζάνετ Λι που ήταν υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου έχασε το βραβείο από από τη Σίρλεϊ Τζόουνς – για την ταινία του Ρίτσαρντ Μπρουκς, “Είμαστε Διεφθαρμένοι;” (Elmer Gantry) – ενώ ο Χίτσκοκ έχασε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας από τον επίσης σπουδαίο δημιουργό, Μπίλι Γουάιλντερ για την ταινία “Η Γκαρσονιέρα” (The Apartment), που κέρδισε επίσης και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι το γεγονός ότι ενώ διαδραματίζονται σκηνές άγριων δολοφονιών, είναι κινηματογραφημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να μην παρουσιάζεται στον θεατή ως ωμή βία, αλλά προκαλώντας του μόνο τρόμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2006 η ταινία ψηφίστηκε από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου του Σικάγου ως η πιο τρομακτική ταινία όλων των εποχών, ενώ το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει συμπεριλάβει στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Ο Άντονι Πέρκινς ως Νόρμαν Μπέιτς στο «Ψυχώ» (Psycho – 1960) του Άλφρεντ Χίτσκοκ, απέσπασε το Βραβείο καλύτερου ηθοποιού από το International Board of Motion Picture Reviewers. Ο Πέρκινς συνέχισε την ερμηνεία του ως Νόρμαν Μπέιτς στις ταινίες «Ψυχώ ΙΙ» (1983) και «Ψυχώ ΙΙΙ» (1986), την οποία και σκηνοθέτησε.

Διαβάστε επίσης:
Άλφρεντ Χίτσκοκ: Ο διαχρονικός μετρ του σασπένς

«Η Δίκη» (Le Procès / The Trial – 1962) του Όρσον Γουέλς

Ο Γιόζεφ Κ. (Άντονι Πέρκινς) ξυπνάει ένα πρωί και βρίσκει δύο άγνωστους άντρες να έχουν μπει στο δωμάτιό του, με την πρόθεση να τον συλλάβουν. Τελικά όμως του δίνουν την άδεια να πάει στο γραφείο του αφήνοντας τον να νομίζει ότι πρόκειται για κάτι ασήμαντο.

Ωστόσο ο Κ. είναι νευρικός και μετά από διαδοχικές συνομιλίες με τη σπιτονοικοκυρά του καθώς και με τη γειτόνισσα (Ζαν Μορό) – με την οποία είναι μυστικά ερωτευμένος – νιώθει πραγματικά ένοχος, χωρίς να ξέρει τον λόγο. Ακόμα και στο γραφείο του, έχει την εντύπωση ότι τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία και σκοτεινούς υπαινιγμούς.

Βρισκόμαστε πλέον στο 1962 και ο Όρσον Γουέλς σκηνοθετεί άλλη μία αξιόλογη ταινία. Πρόκειται για τη «Δίκη» (Le Procès / The Trial – 1962), η οποία βέβαια βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του σπουδαίου Φραντς Κάφκα (Franz Kafka, 3 Ιουλίου του 1883 – 3 Ιουνίου του 1924).

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, συναντάμε τον Άντονι Πέρκινς πλαισιωμένο από ένα υπέροχο cast, με ηθοποιούς όπως, η Ζαν Μορό, ο Ακίμ Ταμίροφ, η Ρόμι Σνάιντερ και φυσικά ο ίδιος ο Όρσον Γουέλς. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Γουέλς, καταφέρνει να μας παραδώσει ίσως την καλύτερη ταινία που βασίστηκε σε βιβλίο του σπουδαίου λογοτέχνη από την Τσεχία.

Η «Δίκη» του Φραντς Κάφκα, αποτελεί ένα εμβληματικό βιβλίο στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το 1962, ο Όρσον Γουέλς – ο κορυφαίος Αμερικανός σκηνοθέτης όλων των εποχών – επιχειρεί να μεταφέρει το έργο στην μεγάλη οθόνη. Στο δύσκολο αυτό εγχείρημα έχει σύμμαχους του ένα μοναδικό σύνολο ηθοποιών, από τον Άντονι Πέρκινς και την Ζαν Μορό, μέχρι τον Ακίμ Ταμίροφ και την αγαπημένη Ρόμι Σνάιντερ.

Έχοντας επιστρέψει πια ο Όρσον Γουέλς στην Ευρώπη, του προτείνεται το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς μιας ιστορίας του Κάφκα, στην μεγάλη οθόνη. Παρ’ όλο τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει, ο σκηνοθέτης θα καταφέρει μέσα από τη «Δίκη» να φωτίσει με μια νέα οπτική γωνία κάποια από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει και σε παλαιότερες δημιουργίες του.

Ενώ λοιπόν μέχρι τώρα, η πανταχού παρουσία των δυνατών (Κέιν, Αρκάντιν) εκφραζόταν μέσα από ένα και μόνο παντοδύναμο πρόσωπο, εδώ εκπορεύεται μέσα από το αμείλικτο και ανελαστικό δικαστήριο της «Δίκη» του Κάφκα. Ένα δικαστήριο που αντιπροσωπεύει το απρόσωπο σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο αυτό αφομοιώνει τους πάντες, από το αλλοτριωμένο άτομο μέχρι την ολοκληρωτική κοινωνία. Ένα σύστημα που βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από το προσωπείο της ανωνυμίας, καταδυναστεύοντας απόλυτα, όχι μόνο τα θύματα αλλά και τους θύτες…

Διαβάστε επίσης:
Όταν ο Όρσον Γουέλς μετέφερε στην μεγάλη οθόνη τη «Δίκη» του Κάφκα
Όρσον Γουέλς: Η τέχνη είναι ένα ψέμα που πραγματώνει την αλήθεια