Η Φαίη και η Ελπίδα φίλες από πάντα. Δύο νέοι άνθρωποι στην Αθήνα του 2022.Και περίπου όπως όλοι οι άνθρωποι στην Αθήνα του 2022 έχουν σχέδια, φόβους, όνειρα ματαιωμένα, όνειρα που παραμένουν όνειρα, χιούμορ, μεγάλα μυστικά, μικρά μυστικά, αυτοσαρκασμό, αναζητήσεις και έντονη ανάγκη για εκτόνωση. Μια αναγκαστική συγκατοίκηση τις φέρνει ακόμη πιο κοντά και πυροδοτεί συγκρούσεις, ενδοσκόπηση και οριακές συμπεριφορές.

Το Χάος και Τάξη (Ένας Φαύλος Κύκλος) είναι ένα έργο για μια γενιά που είχε περίπου τα πάντα και τα έχασε σχεδόν όλα. Που δεν σταματά να ονειρεύεται, να ελπίζει, να σπάει πλάκα, αλλά και να γκρεμίζει ότι έχτισε αφού πλέον δε φοβάται να χάσει. Για μια γενιά που τα έχει ζήσει όλα. Ή και τίποτα.

Μέσα από την σύντομη συγκατοίκηση των δύο κεντρικών ηρωίδων της ιστορίας παρακολουθούμε τους σύγχρονους προβληματισμούς που μαστίζουν τις νεότερες γενιές. Άνθρωποι που βιώνουν δυσκολίες αλλά έχουν την δυνατότητα την ίδια στιγμή να πάρουν μια ασφαλή απόσταση από αυτά που τους απασχολούν και να αντιμετωπίσουν την ζωή με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Άνθρωποι που ενώ παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά την επόμενη στιγμή δεν διστάζουν να τον αποδομήσουν μπροστά στο κοινό που παρακολουθεί σαν το τρίτο μάτι στην ιστορία. Οι ηρωίδες του έργου χτίζουν γκρεμίζοντας, σπάνε πλάκα και στο τέλος τα σπάνε γενικώς. Κι αυτό δημιουργεί την ταύτιση.

Ο Γιώργος Τριανταφύλλου απαντά σε ερωτήσεις για το έργο

Πως προέκυψε η ιδέα του έργου;

Με την Μαρία Στέλλα Γκότση γράψαμε το κείμενο έχοντας ως πρωταρχική σκέψη να δώσουμε φωνή σε δυο γυναίκες ηρωίδες ενός έργου σύγχρονου με σημερινή γλώσσα και προβληματισμούς που απασχολούν τις γενιές των 25 με 40 του τώρα. Φυσικό επακόλουθο η πηγή έμπνευσης να είναι οι δικές μας ιστορίες και των δυο ηθοποιών που πρωταγωνιστούν. Γεννήθηκε έτσι η κεντρική ιδέα του έργου ένα πρωτότυπο προϊόν μυθοπλασίας διανθισμένο με μια ανοιχτή ζωντανή ματιά που αντιλαμβάνεται, παρατηρεί και αισθάνεται αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Η παράσταση «Χάος και Τάξη – ένας φαύλος κύκλος» συνεχίζεται με νέο κύκλο παραστάσεων, που πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία;

Ήταν και για μας έκπληξη να βλέπουμε σε κάθε παράσταση τις θέσεις του κοινού γεμάτες με νέα πρόσωπα που άκουσαν καλά λόγια για την δουλειά μας και ήρθαν να δουν και οι ίδιοι αυτό που παρουσιάζουμε. Επί της ουσίας ο πρώτος κύκλος έτρεξε από στόμα σε στόμα. Νομίζω σε αυτό συντέλεσε η δυναμική του κειμένου που θίγει ζητήματα σύγχρονα με απλό και κατανοητό τρόπο και η ιστορία που ξετυλίγεται κομμάτι κομμάτι. Τόσο απλά όσο και στη ζωή. Όπως όταν γινόμαστε αποδέκτες ενεργειών προσπαθώντας να προσαρμόσουμε τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις μας σε κάθε συνθήκη. Κι αυτό προκαλεί τις έντονες εναλλαγές θερμοκρασιών. Το γέλιο διαδέχεται το κλάμα και ύστερα από μια τραγική είδηση ίσως προκύψει η ανάγκη για αποσυμφόρηση. Αυτό επιχειρήσαμε να φέρουμε και στην σκηνή σε ένα κατά τα αλλά λιτό σκηνικό με ξεκάθαρες γραμμές. Ότι συμβαίνει έχει νόημα ακόμη και το παραμικρό αντικείμενο έχει λόγο που χρησιμοποιείται. Αυτό φωτίζει ακόμη περισσότερο τις ενέργειες των δυο ηρωίδων του έργου και αφήνει χώρο στον θεατή να ταυτιστεί με ότι εκτιλίσσεται μπροστά στα μάτια του.

Ποια είναι τα θέματα που θίγονται στην παράσταση;

Το πρώτο και κύριο είναι η δύναμη και τα όρια των ανθρωπίνων σχέσεων και εν προκειμένω των φιλικών σχέσεων καθώς μιλάμε για δυο φίλες. Θίγονται επίσης θέματα αποδοχής εαυτού και ταυτότητας, θέματα για την σεξουαλικότητα, η καθημερινή τριβή στο εργασιακό περιβάλλον, ο εκφοβισμός και θέματα που αφορούν στο κίνημα metoo.

Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η γενιά που «τα έχει ζήσει όλα ή και τίποτα»;

Μεγαλώσαμε με την πεποίθηση ότι αν τα κάνουμε όλα όπως πρέπει και με την σωστή σειρά η ζωή μας θα είναι εξασφαλισμένη. Ένα είδος εγχειριδίου για τον τρόπο χρήσης της ζωής που όμως δεν είχε καμία πρόβλεψη για το απρόβλεπτο. Βρεθήκαμε λοιπόν σε αυτή την συνθήκη. Ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι έρχεται μετά. Η δυσκολία έγκειται στο ότι η γενιά αυτή αντιμετώπισε την συνειδητοποίηση κατά πρόσωπο και έπρεπε να προσαρμοστεί σε αυτό μην έχοντας πάρει έγκαιρα την πληροφορία. Ήταν ένας απότομος επαναπροσδιορισμός στην φθαρτή πραγματικότητα.

Έχετε τελειώσει τη Δραματική Σχολή «Αρχή», ποια είναι η θέση σας σχετικά με το προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία ανώτερων δραματικών σχολών και σχολών χορού και κινηματογράφου με τα απολυτήρια λυκείου;

Εδώ και δεκαετίες υπάρχουν κενά και παραλήψεις στο σύστημα είτε από αστοχίες των κυβερνήσεων είτε ηθελημένα γιατί κάποιοι αποσκοπούν κερδοσκοπικά από την ύπαρξη των ιδιωτικών κολλεγίων. Οι δικές μας σπουδές τους είναι εμπόδιο. Και πάνε να κάνουν για άλλη μια φορά αυτό που σε αυτόν τον τόπο είναι ο άτυπος κανόνας. Γκρέμισμα και χτίσιμο επάνω σε ερείπια. Δεν θα τους περάσει όμως αυτή την φορά γιατί δεν περίμεναν τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις. Η τέχνη σε αυτή την χώρα απαξιώνεται κατ’ εξακολούθηση. Νομίζουν ότι 3 χρόνια απλά μαθαίνουμε 5 σκηνές απ’ έξω και σηκωνόμαστε να πούμε τα λόγια μας. Δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει αυτή η σπουδή και πόση νοητική, σωματική, συναισθηματική και πνευματική συγκέντρωση, μελέτη και έρευνα απαιτείται. Δεν μας επιτρέπεται καν να ανέβουμε βαθμίδα συνεχίζοντας τις σπουδές μας. Φερειπείν ένας απόφοιτος δραματικής σχολής της χώρας μας δεν μπορεί να καταθέσει φάκελο για συμμετοχή σε μεταπτυχιακό που αφορά τις παραστατικές τέχνες. Στο εξωτερικό ο ίδιος σπουδαστής ενδεχομένως να γίνει δεκτός! Το σύστημα αυτό είναι γεμάτο από παράλογες αστοχίες. Και δεν εννοώ ότι όλα είναι ρόδινα. Σαφώς και στις σχολές υπάρχουν παραλείψεις και λάθος χειρισμοί. Και που δεν συμβαίνει αυτό. Αλλά για αυτό λέγεσαι κράτος. Φτιάξε ένα καταστατικό και μια επιτροπή να ελέγχει και να πιστοποιεί τις σχολές αυτές που είναι «Ανώτερες». Όταν υπάρχουν όρια και κανόνες το μόνο που μένει είναι να ακολουθηθούν. Αρκεί να έχουν οριστεί. Διαφορετικά δεν νοείται να πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης στον σπουδαστή και τον απόφοιτο.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τον Απρίλιο ανεβαίνει το έργο που γράφουμε με τον Νικόλα Φραγκιουδάκη με τίτλο «Μούσια», σε σκηνοθεσία δική μου.

Δουλεύω παράλληλα την σκηνοθεσία ενός θρίλερ για το θέατρο που θα ανέβει από Ιούνιο.

Τέλος συμμετέχω ως ηθοποιός στην παράσταση «Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Πέτερ Στάιν που κάνει πρεμιέρα στις 19 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Γιώργος Τριανταφύλλου / Μαρία – Στέλλα Γκότση
Σκηνοθεσία: Γιώργος Τριανταφύλλου
Πρωτότυπη Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι Τραγουδιού: Γιώργος Τριανταφύλλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Τριανταφύλλου
Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Σωτηροπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Στέβη Κουτσοθανάση
Φωτογραφίες: Νιρέτα Γκόνου
Video: Χρήστος Γκίνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία – Στέλλα Γκότση
Δραματουργική Επεξεργασία: Δημήτρης Τριανταφύλλου
Κατασκευή Σκηνικού: archlabyrinth
Φιλική Συμμετοχή: Νέλλη Μποφίλιου
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Διανομή:  Ελένη Θεοδοσοπούλου, Φανή Κουλούρη

Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Παρασκευή στις 21:15

Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 12€
Μειωμένο (φοιτητών- ανέργων): 8€

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr