Στη πρώτη τάξη του δημοτικού, στο τελευταίο θρανίο, κάθεται ένα μικρό κοριτσάκι. Φοράει ένα τεράστιο σκελετό γυαλιών μυωπίας που δε φαίνεται να στέκει καλά στο μουτράκι της. Συνήθως, κοιτάζει έξω από το παράθυρο, αφηρημένη. Η δασκάλα του είναι προβληματισμένη. Για κανένα μάθημα δεν δείχνει ενθουσιασμό. Και το κυριότερο, το παιδί μοιάζει συνέχεια στεναχωρημένο. Τα μαθήματα ζωγραφικής έχουν αργήσει κείνη τη χρονιά κι έτσι, όταν ξεκινάνε, ξαφνιάζεται γιατί τη χάνει γρήγορα από το οπτικό της πεδίο. Την ψάχνει και την βλέπει να έχει σκύψει πάνω από το θρανίο της σε ένα μεγάλο κομμάτι λευκό χαρτί…

-Τι κάνεις εκεί; τη ρωτάει. Ποιόν ζωγραφίζεις;

Τους έχει βάλει να ζωγραφίσουν ένα πρόσωπο που ξέρουν καλά τα χαρακτηριστικά του.

-Τον Θεό, της λέει η μικρή.

-Μα πως ξέρεις τον Θεό; Κανείς δεν τον έχει δει και κανείς δε ξέρει πως μοιάζει!

Η μικρή σηκώνει το τεράστιο μυωπικό σκελετό της και κοιτάζει κατάματα τη δασκάλα. Εκείνη παρατηρεί πως τα μάτια της λάμπουν κι ένα τεράστιο χαμόγελο στολίζει πια, το πρόσωπό της.

-Σε λίγο θα ξέρουν, της λέει και κατεβάζει τα μάτια στο χαρτόνι της θέλοντας να κερδίσει και το τελευταίο λεπτό για τη ζωγραφιά της.*

Για να ολοκληρώσει κάποιος τη ζωγραφιά του θεού ή ότι άλλο θέλει να δημιουργήσει, είναι καλό να θυμάται ότι τα πράγματα χτίζονται σιγά σιγά και με μικρά βήματα. 

«Η υπομονή χτίζει δύναμη». 

Κι όπως κάθε χτίσμα έτσι και τούτο, χρειάζεται θεμέλιο ή μάλλον νέο θεμέλιο. Αν το παλιό είναι αυτό που υπαγόρευε ο γονιός, η παράδοση, η ανάγκη, το νέο μπορεί να χρειάζεται να είναι το χάρισμά μου, αυτό που μου δίνει χαρά και ικανοποίηση. Αν όμως έχει πάρει καιρό και προσπάθεια να χτιστεί μια επίπονη επιλογή, θα πάρει καιρό και προσπάθεια να χτιστεί μια νέα επιλογή, μια επιλογή με νέο θεμέλιο. Αυτό, άλλους μπορεί να τους γεμίζει άγχος για τη δουλειά που συνεπάγεται, άλλους να τους δίνει ένα βαθύ συναίσθημα ησυχίας, μια αίσθηση βεβαιότητας ότι αυτό που επιθυμούν είναι εφικτό, αρκεί να γίνουν κάποια βήματα που πολλές φορές φαίνεται ότι, για πολύ καιρό, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Αλλά μια μέρα εκεί που λιγότερο το περιμένεις, εμφανίζεται αποτέλεσμα και μάλλον εντυπωσιακό. Χρειάζεται όμως σχέδιο και γι αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά. Χρειάζεται, επίσης, υπομονή και συνεχή ευθυγράμμιση. Χρειάζεται υπενθύμιση του που στηρίχτηκαν οι επιτυχημένες μέχρι στιγμής ενέργειές μας και κεφαλαιοποίηση των όσων έχουμε μάθει. 

Και τότε θα μπορούμε να ζήσουμε το δικό μας παραμύθι, με τον τρόπο που τόσο ωραία περιγράφει ο Τσάρλι, στην ταινία: «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας».

– Ξέρεις τι έπαθε το παιδί που πραγματοποίησε το όνειρό του;

– Όχι τι έπαθε;

– Έζησε αυτό καλά και μεις καλύτερα

* Ken Robinson, Lou Aronica The Element: How Finding Your Passion Changes Everything, Penguin Books; Reprint edition (December 29, 2009)

storieumane.gr