«Ήμουν 14 ετών και το άφησα να συμβεί (…). Ήμουν 14 ετών, ήξερα και δεν μίλησα». Η Καμίλ Κουσνέρ είναι λέκτορας νομικής και έχει δημοσιεύσει μόνο νομικά άρθρα και συγγράμματα. Στην ηλικία των 45 ετών, αισθάνθηκε την ανάγκη να εξηγήσει τη μηχανική αυτού του υπερβολικά κοινότυπου εγκλήματος και ακόμα θεωρούμενου ως ταμπού: την αιμομιξία. Ο δίδυμος αδελφός της την υπέστη, και αυτός που κατέδειξε ως υπεύθυνο για τη σεξουαλική κακοποίηση -ο δεύτερος σύζυγος της μητέρας τους, ο πολιτικός επιστήμονας Ολιβιέ Ντιαμέλ- είναι ένοχος, σύμφωνα με την ίδια, και που την έκανε συνεργό.

Το να μιλάς για αιμομιξία είναι κλωτσιά στη μυρμηγκοφωλιά της οικογένειας. Είναι διάλυση του κοινωνικού συμφώνου. Θεωρείσαι προδότης, ακόμη και εάν έχει νομικά παραγραφεί το έγκλημα. Η Καμίλ Κουσνέρ αναλαμβάνει τα ρίσκα, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει έκθεση του αδελφού της, που ανυπομονεί για την ηρεμία του. «Για το γεγονός ότι μου επέτρεψε να γράψω αυτό το βιβλίο, ενώ θέλει μόνο την ηρεμία του, τον ευχαριστώ», έγραψε.

«Μαμά, ήμασταν τα παιδιά σου»

Επί είκοσι χρόνια, η κόρη της ακαδημαϊκού Εβελίν Πιζιέ και του πρώην υπουργού Μπερνάρ Κουσνέρ, ιδρυτή  των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και των Γιατρών του Κόσμου, τήρησε την υπόσχεσή της και κράτησε το μυστικό του διδύμου αδελφού της. Στα τέλη της δεκαετίας 2000, τον έπεισε, ωστόσο, να το αποκαλύψει στη μητέρα τους. Νέος εφιάλτης: Η Εβελίν κατηγόρησε την κόρη της ότι καθυστέρησε να της μιλήσει. «Θα είχα πιθανώς αφήσει τον πατριό σου. Τώρα είναι υπερβολικά αργά», την επέπληξε η ακαδημαϊκός. Αυτή η αντισυμβατική γυναίκα, η τόσο γενναιόδωρη και -στο πνεύμα του Μάη του 1968- φεμινίστρια, συνετάγη με το  σύζυγό της, Ολιβιέ Ντιαμέλ. Μέχρι το θάνατο της Εβελίν, το 2017, μητέρα και κόρη συναντήθηκαν μόνο από μακριά. «Μαμά, ήμασταν  παιδιά », οδύρεται η Καμίλ Κουσνέρ, όταν η μητέρας της την κατηγορεί ότι δεν μίλησε έγκαιρα. 

Η αιμομιξία ευδοκιμεί μόνο στο έμπιστο περιβάλλον και κεκλεισμένων των θυρών. Η Καμίλ Κουσνέρ στο βιβλίο, όπως και οι ψυχοτραυματολόγοι, μελετά τους μηχανισμούς των σεξουαλικών αρπακτικών: εξετάζει το φιλικό και γονικό περιβάλλον, στήνει το σκηνικό (τα χρόνια μετά το 68, τις επταετίες του Μιτεράν), απαριθμεί τις συνήθειες. Κάθε καλοκαίρι, στο εξοχικό του , ο πατριός των διδύμων προσκαλεί τους καλύτερους φίλους του. Μία «πολύ δεμένη παρέα», ένα είδος φιλίας διανοούμενων και αστών, που φέρει «την αριστερή σημαία», και στην οποία ο διακεκριμένος συνταγματολόγος διανέμει από την άνοιξη δωμάτια και εβδομάδες διακοπών. Η μεγάλη οικογένεια.

Διαβάστε επίσης:  Η Μπεκατώρου είναι whistleblower     

Αδύναμα σήματα

Παιχνίδια σκραμπλ και πόκερ, υψηλού επιπέδου συζητήσεις γύρω από τα τσιγάρα και τα ροζέ κρασιά, αργές κουβέντες στη βεράντα πριν από τις βουτιές τα μεσάνυχτα στην πισίνα… «Η Μεγάλη Οικογένεια», ο τίτλος του βιβλίου της Κουσνέρ, θα μπορούσε να είναι αυτός μιας τρυφερής και έγχρωμης ισπανικής κωμωδίας, με χαρούμενους ενήλικες και παιδιά. Ο αναγνώστης, συνεπαρμένος από την έντονη αίσθηση της λεπτομέρειας και τα ανέκδοτα της συγγραφέως, δεν προσέχει αμέσως τα αδύναμα σήματα. Παραδείγματος χάριν, αυτές τις φωτογραφίες με τον ποπό και τα στήθη της Καμίλ ή μεγαλύτερων σε ηλικία γυναικών που τραβήχτηκαν από τον οικοδεσπότη και είναι κρεμασμένες στους τοίχους.

«Ούτε ο δίδυμος αδελφός μου, ούτε εγώ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πόσο χρονών ήμασταν (…), 14 ετών, νομίζω». Ξαφνικά, καθόλου πλέον δεν διασκεδάζουμε. Γύρω στο 1988, η σκέψη για το βιβλίο . Τόσο το χειρότερο, εάν οι εφηβικές αναμνήσεις είναι θολές: Η Καμίλ Κουσνέρ τελικά αποδέχθηκε ότι αυτά τα κενά μνήμης δεν είναι παρά μία τυπική αυτού του τραύματος παθολογία, η οποία «πνίγει τη μνήμη και διαγράφει τις ημερομηνίες, για να αφήσει το θήραμά του στο σκοτάδι».

Στο μυστικό ενός δωματίου συμβαίνει το ανείπωτο. Επί «δύο ή τρία» χρόνια, ο πατριός παρέμενε το βράδυ στο δωμάτιο του δίδυμου αδελφού της Καμίλ. Μία επίσκεψη στο «δωμάτιο διοδίων», που θεωρούσε ως μία πραγματική κατάσταση ομηρίας. «Με την τρυφερότητά του και την οικειότητά μας, με την εμπιστοσύνη που είχα σε αυτόν, αργά και ήρεμα μέσα μου ρίζωσε το κακό».

Τα λόγια του αντηχούν σαν σφαίρες

Οι περιπτώσεις αιμομιξίας είναι καρκινογόνες . Το σπίτι της ευτυχίας μετατρέπεται σε σπίτι τρόμου, η «μεγάλη οικογένεια», σε πέτρινο άγαλμα, όταν, είκοσι χρόνια μετά, μαθαίνει τελικά την αλήθεια. «Δεν τους είδα να αναρωτιούνται για τις αποτυχίες τους», θρηνεί η συγγραφέας. Αυτό, επίσης, οι ειδικοί σε θέματα αιμομιξίας το γνωρίζουν: όταν η αλήθεια εκρήγνυται, συχνά μία ψεύτικη οικογένεια αναδύεται και παίρνει σάρκα και οστά, για να αντικαταστήσει την πραγματική.

Η Καμίλ Κουσνέρ δεν μπαίνει στη θέση του δίδυμου αδελφού της. Θέλει μόνο να ακουστεί μία παράλληλη φωνή. Τα λόγια του αντηχούν σαν σφαίρες, οι προτάσεις τεμαχίζονται σε εσωτερικές ομοιοκαταληξίες. Προχωρώντας στις σελίδες, ο «λατρεμένος πατριός» γίνεται «ο άλλος», μετά, αυτός ο «διαταραγμένος σύζυγος», από τον οποίο η Καμίλ προσπαθεί να αρπάξει την Εβελίν. «Σ’αγαπώ παρόλα αυτά, μαμά», καταλήγει η Καμίλ Κουσνέρ. Πριν από τρία χρόνια, έβαλε ένα κλωνάρι μιμόζας πάνω στο φέρετρο της μητέρας της. Στον τάφο των Ντιαμέλ, όπου ενταφιάστηκε, πετάει σήμερα αυτό το βιβλίο -αυτήν την κάθαρση, αυτήν τη βόμβα.

Πήγή: Le Monde