Πέρασε από τη Βενετία… Έπλευσε προς την Κοπεγχάγη, εγκαταστάθηκε για λίγο στην Ουπσάλα της Σουηδίας. Ο «φουσκωτός πρόσφυγας» που δημιούργησαν δύο Βέλγοι καλλιτέχνες, περιοδεύει στην Ευρώπη με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους  ευρωπαίους  όσον αφορά το προσφυγικό.

Μεγάλο επίτευγμα για έναν πρόσφυγα σε μια εποχή που τα σύνορα από χώρα σε χώρα, είναι κλειστά με φράκτες και συρματοπλέγματα…

Οι καλλιτέχνες Schellekens & Peleman επέλεξαν για τον 6 μέτρων φουσκωτό τους πρόσφυγα, το ίδιο υλικό με το οποίο κατασκευάζονται και οι βάρκες [τα φουσκωτά] που χρησιμοποιούν οι διακινητές για να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Οι δύο δημιουργοί του υποστηρίζουν ότι περνώντας από τις ευρωπαϊκές πόλεις, ο «φουσκωτός πρόσφυγας» φέρνει ένα μήνυμα. Η σουρεαλιστική παρουσία του δεν περνά απαρατήρητη… Οι ευρωπαίοι πολίτες δεν μπορούν παρά να προσέξουν ότι κάτι νέο έχει έρθει στη ζωή τους, ότι οι πρόσφυγες θα είναι οι νέοι συμπολίτες τους για κάποιο χρονικό διάστημα.

Πλέοντας  από το  Helsingør  προς την Κοπεγχάγη…

Λέγοντας ένα «γεια» στη Γοργόνα της Κοπεγχάγης…

Ξαποσταίνοντας στην Ουπσάλα της Σουηδίας…

Οι δύο Βέλγοι καλλιτέχνες εξηγούν πώς βλέπουν τον ρόλο της Τέχνης αλλά και τον δικό τους: «Η Τέχνη ερευνά το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο, μπορεί να μας δώσει οδούς διαφυγής και να πάρει το ρόλο μιας ιδιότυπης πυξίδας.

Εμείς, ως εικαστικοί καλλιτέχνες, παρατηρούμε την κοινωνία, κρατάμε στοιχεία από την παρατήρησή μας και με αυτά, δημιουργούμε, επιστρέφουμε και παρουσιάζουμε τις παρατηρήσεις μας. Επίσης, νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε – μέσω της τέχνης  – κρίσιμες παρατηρήσεις σχετικά με το τι συμβαίνει στις μέρες μας. Ως καλλιτέχνες, πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε στο επίκεντρο της συζήτησης, αντί να δίνουμε απαντήσεις ή απόψεις, χωρίς ποτέ να πατρονάρουμε,  πάντα με τη χαρακτηριστική βελγική αίσθηση του χιούμορ και του σουρεαλισμού, με ποίηση και συμπόνια.»

[Άσχετο από τον «φουσκωτό πρόσφυγα»: Ακούγονται λίγο σαν τον Φαμπρ ή όχι; ]

Με αυτά και με αυτά, ο «φουσκωτός πρόσφυγας» ταξιδεύει…

Από δω δεν πέρασε πάντως. Στην Ελλάδα δεν τον είδαμε… Δεν ήταν κι απαραίτητο… Βλέπουμε αληθινούς πρόσφυγες. Με σάρκα και οστά.