Με ένα καυστικό σκετς που ξεκινάει χιουμοριστικά και καταλήγει με μία πικρή υπενθύμιση, οι παρουσιαστές της γερμανικής σατιρικής εκπομπής Die Anstalt του ZDF, δείχνουν παραστατικά την αλήθεια στους Γερμανούς πολίτες για τον παραλογισμό της επιβολής και της εφαρμογής της λιτότητας στην Ελλάδα, αλλά και την παράλογη επιχειρηματολογία κι αντίφαση για το «όχι» στην αποζημίωση των θυμάτων του ναζισμού στη χώρα.

Την αυλαία κλείνει με συγκίνηση ένα μικρό αγόρι, που ηλικιωμένος άντρας πια εμφανίζεται στο πλατό και υπενθυμίζει τόσο στη γερμανική κυβέρνηση όσο και στους πολίτες της χώρας τι έκαναν οι ναζί στο χωριό του, τον Ιούνιο του 1944. Μπορεί κάποιοι στη Γερμανία να θέλουν να ξεχάσουν, αλλά στο Δίστομο κανένας δεν ξέχασε είναι το μήνυμα. Πρόκειται για τον Αργύρη Σφουντούρη, που στη σφαγή έχασε την μητέρα του, τον πατέρα του αλλά και περισσότερα από 30 μέλη της οικογένειας του.

Ταβέρνα… η χρεωμένη Ελλάδα

Η ιστορία διαδραματίζεται σε μία ελληνική ταβέρνα. Η ταμπέλα έξω από την ταβέρνα προειδοποιεί πως η τροϊκανοί «δυστυχώς πρέπει να μείνουν έξω»… Παρόλ’ αυτά η τρόικα μπαίνει στο μαγαζί, στρογγυλοκάθεται σε ένα τραπέζι κι όταν ο ταβερνιάρης αρχίζει να τους προτείνει ελληνικές… συνταγές, εκείνοι τις «κόβουν», δίνοντας του έναν συντεταγμένο και κοστολογημένο από τους ίδιους κατάλογο.

Όταν ο ταβερνιάρης λέει στην τρόικα ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα και πως η ταβέρνα του ονομάζεται Διόνυσος, εκ του θεού του γλεντιού και της χαράς, εκείνοι του ανακοινώνουν πως ακόμα και η ονομασία έχει αλλάξει. Ο ταβερνιάρης βλέπει έκπληκτος τη νέα ταμπέλα στο μαγαζί του αλλά και τη νέα ονομασία, που είναι «Ο Λιτός», αντλώντας έμπνευση από τη γνωστή στους Έλληνες λιτότητα…

Απηυδισμένος ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας που προβλέπει πως κανένας δε θα έρχεται σε μία ταβέρνα – χώρα όπου οι συνθήκες θα είναι τόσο δύσκολες, δέχεται την απειλή των τριών θεσμικών ότι θα αποχωρήσουν και θα σταματήσουν να τον βοηθούν, για να λάβουν την απάντηση ότι η μέχρι στιγμής βοήθεια τους, έκανε την κατάσταση χειρότερη.

Ο ταβερνιάρης αρχίζει να παραπονιέται για όλες τις περικοπές που μέχρι τώρα του έχουν κάνει στον κατάλογο του, αναρωτούμενος πως θα κάνει τώρα τζίρο, μα εκείνοι είναι αμετακίνητοι υποστηρίζοντας ότι τώρα έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και πως αυτά θα έπρεπε να τα είχε σκεφτεί πριν χρεωθεί. Όταν εκείνος τους λέει ότι κληρονόμησε τα χρέη του από τον πατέρα του, η τρόικα της ταβέρνας του απαντά ευθαρσώς ότι θα έπρεπε να το είχε σκεφτεί αυτό πριν διαλέξει… πατέρα.

Η συζήτηση που παραπέμπει με χιούμορ στις σχέσεις της Ελλάδας με τους Ευρωπαίους εταίρους της συνεχίζεται με τον ταβερνιάρη να αναρωτιέται πως θα βγει από το τέλμα και να προτείνει μέτρα ανάπτυξης και τους τεχνοκράτες να του ανταπαντούν προτείνοντας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αποπληρωμή χρεών, απολύσεις και να του παρουσιάζουν τέλος των πίνακα του «μενού» τους στον οποίο αναγράφονται «τα πιάτα» που σερβίρουν: 1. Οι κανόνες είναι κανόνες, 2. Τα χρέη πρέπει να πληρώνονται, 3. Όχι κόλπα.

Δείτε το βίντεο:

Οι κανόνες είναι κανόνες και για τις πολεμικές αποζημιώσεις

Στο πλάνο μπαίνουν τότε οι πολεμικές αποζημιώσεις. Ο ένας εκ των παρουσιαστών, που στο σκετς είναι απόγονος των ναζί,  πάει στην ταβέρνα να πιεί ένα ούζο, αλλά όταν ρωτάει πόσα χρωστάει το ποσό αντιστοιχεί σε αυτό των γερμανικών κατοχικών οφειλών προς την Ελλάδα.

Ο Γερμανός πολίτης τότε σπεύδει στο υπουργείο Εξωτερικών καθώς δεν έχει τόσα μετρητά πάνω του, ενημερώνοντας τον υπέυθυνο πως οι Γερμανοί είναι χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό επειδή λεηλάτησαν την Ελλάδα κατά τον πόλεμο, με τον υπεύθυνο – υπουργό Εξωτερικών να του απαντά πως το Γ’Ράιχ λήστεψε 39 χώρες στον Β’Παγκόσμιο και πως μπορεί να ξέχασε να αποζημιώσει και καμία… Ο Γερμανός πολίτης τότε του τονίζει ότι δεν διέπραξαν ληστεία αλλά δολοφονία και πως αυτό είναι ένα χρέος ηθικό πολύ πιο μεγάλο από  το οικονομικό.

Ο δεύτερος παρουσιαστής τότε, που παριστάνει τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών, αφού υποστηρίξει ότι η Γερμανία είναι φίλη της Ελλάδας γιατί μπορεί μεν να μην αποζημίωσε τα θύματα των ναζί, αλλά καταθέτει κάθε χρόνο στεφάνια στη μνήμη τους, τον παραπέμπει στην επίσημη θέση του Βερολίνου. «Το ζήτημα έχει κλείσει νομικά και δεν υφίσταται καμία οφειλή», λέει.

Ο πολίτης τότε εξοργίζεται και λέει ότι το Γ’ Ράιχ είχε αναγνωρίσει το κατοχικό δάνειο επιστρέφοντας μία δόση, και κατηγορεί τη δημοκρατική Γερμανία ότι μεταφέροντας το ζήτημα από τη συνθήκη του Λονδίνου για αργότερα κι αργότερα, τελικά ηθελημένα άργησε να αποκαταστήσει το δίκαιο.

Τότε στο πλάνο μπαίνει το Δίστομο. Ο πολίτης δίνει στον υπουργό του μία φωτογραφία ενός αγοριού από το Δίστομο, που την 10η Ιουνίου του 1944, την ημέρα που μία από τις πλέον φρικιαστικές ναζιστικές θηριωδίες συντελέστηκε στο μικρό χωριό της Βοιωτίας, έχασε μάνα, πατέρα αλλά και 30 συγγενείς του.

Ο υπουργός τότε ταράζεται. Είναι η πρώτη φορά που μιλά για ένα χρέος που δεν ξεπληρώνεται με χρήματα. Ανοίγει τότε τους σκονισμένους του φακέλους κι επειμένει στα νομικά επιχειρήματα που απορρίπτουν τις αξιώσεις των θυμάτων του Διστόμου, ενώ η κάμερα ζουμάρει στο πρόσωπο του παιδιού.

Τη συζήτηση διακόπτει τότε ο ταβερνιάρης που φέρνει ένα ποτήρι ούζο στον Γερμανό αξιωματούχο. Ο εκπρόσωπος του υπουργείου τον ευχαριστεί, αλλά λέει ότι δεν το παρήγγειλε και τότε εκείνος του απαντά πως είναι κερασμένο από έναν ηλικιωμένο κύριο που έχει καθίσει στην ταβέρνα. «Ευχαριστώ» του λέει, και τον ρωτάει αν γνωρίζονται.

«Ναι, γνωριζόμαστε» του απαντά εκείνος. Λέγομαι Αργύρης Σφουντούρης και είμαι το αγόρι σε αυτή την φωτογραφία από το Δίστομο» λέει, με το κοινό να τον καταχειροκροτά συγκινημένο, και τον ίδιο συγκινημένο να λέει πως τα Ες-Ες δολοφόνησαν ολόκληρη την οικογένεια του.

Οι παρουσιαστές τότε βγαίνοντας από τους ρόλους τους αναλαμβάνουν τον πραγματικό τους ρόλο, αυτόν του δημοσιογράφου, και πίνοντας μαζί του ένα ούζο τον ρωτούν αν αποζημιώθηκε ποτέ κάποιο από τα θύματα του Διστόμου. «Όχι, και έγιναν τα πάντα ώστε να μην μας καταβληθούν αποζημιώσεις, η Γερμανία έφτασε μέχρι και στο δικαστήριο της Χάγης», απαντά ο Αργύρης Σφουντούρης. Στην ερώτηση εάν υπήρξε ποτέ συγγνώμη, ο κ. Σφουντούρης παραπέμπει στην επίσκεψη του Γερμανού προέδρου Γκάουκ το 2014 στην Ελλάδα, λέγοντας πως «μετά από εβδομήντα χρόνια, ο πρόεδρος ζήτησε συγγνώμη, ένα συγγνώμη όμως προσωπικό κι όχι εκξ ονόματος της Γερμανίας».

Στην ερώτηση των παρουσιαστών «τι πρέπει τώρα να κάνουμε ως Γερμανοί», ο Αργύρης Σφουντούρης τους απαντά με την ερώτηση «πως θα σας φαινόταν αν και οι Γερμανοί τηρούσαν τους κανόνες» και δείχνει τον πίνακα… της τρόικας που λέει: «Οι κανόνες είναι κανόνες, τα χρέη πρέπει να πληρώνονται, όχι κόλπα».

Δείτε επίσης, το ντοκιμαντέρ του Stefan Haupt για τον Αργύρη Σφουντούρη:
Ένα τραγούδι για τον Αργύρη