Ο Νίκος Δένδιας θα μείνει στην ιστορία, εκτός των υπολοίπων, και για έναν ακόμα λόγο. Είναι ο μοναδικός υπουργός Δημοσίας Τάξεως που δέχεται περισσότερες επιθέσεις από τα δεξιά παρά από τα αριστερά του: διαβάζοντας τις ανακοινώσεις της Χρυσής Αυγής, παρατηρούμε ότι η νεοναζιστική συμμορία με κάθε ευκαιρία τού «επιτίθεται» λεκτικά με ιδιαίτερη σκληρότητα.

Ads

Όμως, γιατί η ΧΑ κοντράρει έναν υπουργό που κατά κοινή ομολογία έχει επιλέξει μια σκληρή γραμμή εναντίον διαδηλωτών και νεολαίων, και παράλληλα μέχρι σήμερα είναι ιδιαίτερα ελαστικός απέναντι στην νεοναζιστική βία; Εχοντας ως αφετηρία την εκτίμηση ότι αυτές οι «επιθέσεις» αποτελούν μέρος μιας συνολικής στρατηγικής που έχει επιλέξει η ΧΑ, από την οποία προσδοκά, και ήδη καρπώνεται, πολλαπλά οφέλη, θα σταθώ σε τρία σημεία που τα θεωρώ ιδιαιτέρα σημαντικά.

H διεκδίκηση του ακροπατριωτικού χώρου

Είναι προφανές ότι η ΧΑ προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της την εικόνα μιας οποιασδήποτε συστημικής δύναμης. Για το λόγο αυτό επιδιώκει με κάθε τρόπο να ενισχύσει την «αντισυστημικότητά» της, και συγκεκριμένα αυτήν την εκδοχή που βασίζεται στην αποθέωση του τρόμου και της βίας, η οποία αποτελεί δομικό συστατικό της ιδεολογίας της. Γνωρίζει άλλωστε καλά ότι αυτό το ιδιότυπο κομμάτι των «αγανακτισμένων» που την υποστηρίζει, προσφάτως ανακάλυψε την κρυφή γοητεία του αντικοινοβουλευτισμού, και όλο αυτό το «αντί-» το έχει κάνει σημαία που την ανεμίζει απειλητικά για να «ξεβρομίσει ο τόπος» από «τους κλέφτες», «τους προδότες» και «τους προσκυνημένους».

Βάζοντας λοιπόν ως στόχο τον Δένδια, ένα από τα κατεξοχήν σύμβολα του κράτους (έστω αυτού του κράτους – μπουρδέλου, όπως συνηθίζουν να κραυγάζουν οι οπαδοί της), η ΧΑ θεωρεί πως έτσι ξεπλένεται η ίδια από την κατηγορία που της προσάπτουν ότι αποτελεί το μακρύ χέρι του συστήματος. Παράλληλα, κοντράροντας έναν υπουργό της «χαζοχαρούμενης αστικής ελαφροδεξιάς», σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του χρυσαυγίτη βουλευτή Χ. Παππά, απευθύνεται στους αδημονούντες για την επανακατάληψη των πόλεων που υποσχέθηκε προεκλογικά ο πρωθυπουργός, λέγοντάς τους ότι «ο Σαμαράς ούτε θέλει ούτε μπορεί: όμως εμείς είμαστε εδώ γιατί και θέλουμε και μπορούμε». Έτσι, ουσιαστικά διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία του ακροπατριωτικού χώρου, χρησιμοποιώντας τους τρόφιμούς του ως ασπίδα προστασίας προκειμένου να συνεχίσει εντελώς ανενόχλητη την εγκληματική της δράση.

Συγχρόνως, με κάθε τρόπο και μέσο, και κυρίως με όρους θεάματος, η ΧΑ τοποθετεί στο επίκεντρο έναν κόσμο που ο ίδιος θεωρεί ότι δεν προσαρμόζεται και δεν περιφράσσεται, και αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε, στο ενδεχόμενο που θα τεθεί εκτός νόμου ή θα αναζητηθούν ποινικές ευθύνες από στελέχη της, να έχει εξασφαλισμένη την ενεργή υποστήριξή της από όσο το δυνατόν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Η ενίσχυση της θεωρίας των άκρων

Την ίδια στιγμή, αυτοτοποθετούμενη στο στόχαστρο του Δένδια που υποτίθεται ότι την καταδιώκει, η ΧΑ αυτοβούλως θυματοποιείται για να ενισχύσει την θεωρία των «δύο άκρων». Με τις ανακοινώσεις της καλεί την κοινωνία να την προσέξει, όχι γι’ αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια εγκληματική συμμορία και μόνο, αλλά να της συμπαρασταθεί ως θύμα κρατικής καταστολής.

Συγχρόνως, αναδεικνύοντας διάφορες φανταστικές ιστορίες που η ίδια έχει επινοήσει («στην Πάτρα η αστυνομία μας άφησε απροστάτευτους από τις επιθέσεις που δεχτήκαμε από παρακρατικές συμμορίες (!), «δείτε με πόση βαρβαρότητα αντιμετωπιστήκαμε στο Χυτήριο από τα ΜΑΤ» κλπ), ουσιαστικά λέει αυτά που και ο ίδιος ο Δένδιας θα ήθελε ενδεχομένως να απαντήσει προς το «αριστερό άκρο» που διαμαρτύρεται, αλλά λόγω της θέσης του το αποφεύγει, τουλάχιστον προς το παρόν.

Βέβαια, ΧΑ και υπουργός γνωρίζουν ότι ένας βουλευτής της αριστεράς δεν θα μπορούσε ποτέ να απελευθερώσει κάποιον κρατούμενο μέσα από μια κλούβα, εκτός αν είχε βοήθεια εκ των έσω. Ξεπερνώντας όμως την παραπάνω «λεπτομέρεια», η απελευθέρωση του συγκεκριμένου «ακτιβιστή», εν προκειμένω, μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί και από τα δύο μέρη ως προσωπική μαγκιά του βουλευτή, που υλοποίησε στην πράξη το σύνθημα «κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους».

Στην πραγματικότητα, η ΧΑ δίνει στον Δένδια την ακροδεξιά άδειά της για να εντείνει την κατασταλτική πολιτική του εναντίον της αριστεράς, και συγχρόνως, φιλοτεχνεί για χάρη του το προφίλ του αδέκαστου τιμωρού: εκείνου που δεν διστάζει να τα βάζει εξίσου με τον φανατισμό των δύο «άκρων», γιατί όπως και ο ίδιος δήλωσε μετά την είσοδο των απλήρωτων εργαζομένων του Σκαραμαγκά στο Πεντάγωνο: «τα άκρα στην ελληνική κοινωνία δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο». Άλλωστε, σε μια περίοδο κρίσης νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, η ΧΑ με τη δράση της δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώνει για μια φορά ακόμα ότι ο ναζισμός αποτελεί μια μορφή του καπιταλιστικού κράτους.

Η επιβολή του κράτους εκτάκτου ανάγκης

Ωστόσο, παρόλο που ο Δένδιας συνεχώς σκληραίνει την στάση του αποκλειστικά προς το ένα «άκρο», και παράλληλα τα όρια της αστικής νομιμότητας μετατοπίζονται συνεχώς σε θέσεις ακραία αυταρχικές, η ΧΑ τού προσάπτει την «κατηγορία» ότι αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη ελαστικότητα τους «λαθρομετανάστες», τους αντιφασίστες, τους αριστερούς, κλπ.

Είναι προφανές, ότι η ΧΑ προσπαθεί να σπρώξει τα πράγματα σε μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε ένα καθεστώς «αναγκαστικής εκτροπής». Στόχος της είναι η δημιουργία ενός παρανοϊκού σχήματος που δεν χωράει σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα χρώματα, η πολυμορφία, ο ορθός λόγος. Ενδεικτικό των προθέσεών της είναι ότι ακόμα και στη σημερινή συγκυρία «επιτίθεται» στον Δένδια συχνότερα από ό,τι θα μπορούσε να κάνει, για παράδειγμα, στον Στουρνάρα, δηλαδή τον άνθρωπο που συμβολικά υλοποιεί το σκληρό πρόγραμμα της λιτότητας και των περικοπών.

Από τις ανακοινώσεις της, όμως, φαίνεται κάτι ακόμα: ότι η νεοναζιστική συμμορία, γνωρίζοντας πως ο λόγος της είναι ιδιαίτερα αρεστός σε μεγάλο τμήμα των υφισταμένων του υπουργού ΠΡΟΠΟ, τού ασκεί ένα είδος εσωτερικής αντιπολίτευσης, προτρέποντάς τον να στείλει ακόμα μεγαλύτερες δόσεις βίας απέναντι σε όποιον διαδηλώνει ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, ή απλά παρεκκλίνει από τα δικά της πρωτόγονα πρότυπα.

Συγχρόνως, κλείνει το μάτι στους ένστολους νεοναζί για να συνεχίσουν ατιμώρητοι να βασανίζουν και να ξυλοφορτώνουν, ενώ απευθυνόμενη στον Δένδια ουσιαστικά τού δίνει εγγυήσεις λέγοντάς του, συμβολικά: «οι άνθρωποί μας θα συνεχίζουν να καθαρίζουν όπως αυτοί ξέρουν, όμως πρέπει να προστατευτούν από τυχόν ΕΔΕ και άλλες τέτοιες αστειότητες». Παράλληλα, τού υπενθυμίζει το αυτονόητο: ότι δύο αλληλοσυμπληρούμενοι κατασταλτικοί μηχανισμοί μπορεί τυπικά να δρουν χωριστά, όμως όταν τα πράγματα ζορίζουν είναι αποτελεσματικότερο να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να δρουν από κοινού ως ιδιότυπο κατασταλτικό ΣΔΙΤ.

Πηγή: Red NoteBook