Ο κ. Φίλης σωστά βάζει όρια στη διανομή συγγραμμάτων στα πανεπιστήμια. Το καθεστώς που ισχύει αυτή τη στιγμή είναι ζημιογόνο για το δημόσιο, δεν εξυπηρετεί γνωστικές ανάγκες για τους φοιτητές και το μόνο που κάνει είναι να πλουτίζει εκδότες και συγγραφείς, οι οποίοι κυριολεκτικά θησαυρίζουν από αυτό το ανεξέλεγκτο σύστημα. 

Με το πρόσχημα της δωρεάν παιδείας, ο κάθε πανεπιστημιακός εκδίδει το – συνήθως μέτριο – πόνημά του, το οποίο το μοιράζει στους φοιτητές, εισπράττει το από το κράτος μια παχυλή αμοιβή ο ίδιος αν είναι αυτό – εκδότης ή ο εκδότης και έτσι ο φοιτητής είναι υποχρεωμένος να διαβάζει αυτά τα πρόχειρα βιβλία των πανεπιστημιακών και να μην είναι σε θέση να μπει ομαλά ούτε καν στη εκμάθηση των τεχνικών συγγραφής επιστημονικών εργασιών και φυσικά να μην έχει επαφή με το επιστημονικό αντικείμενο που υποτίθεται μελετά. 

Συνεχίζει δηλαδή το ίδιο βιολί και στο πανεπιστήμιο: να διαβάζει ένα κείμενο, να το μαθαίνει και μετά να πηγαίνει να το γράφει σε εξετάσεις. Και να αγνοεί την βιβλιογραφία επί του θέματος.

Προφανώς εδώ έχουμε σπατάλη πόρων και επιπλέον έχουμε και αντιεκπαιδευτική πρακτική. Ο κ. Φίλης ορθώς επεμβαίνει θέτοντας περιοριστικούς όρους, αλλά η σωστή λύση θα ήταν η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων. Μια βιβλιογραφική αναφορά προς τους φοιτητές θα αρκούσε, ενώ θα έπρεπε να περιοριστεί δραστικά ο εξεταστικός κύκλος και να υποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από έρευνα και συγγραφή εργασιών. Όπως γίνεται και στο εξωτερικό δηλαδή. Το κράτος πρέπει να σταματήσει αμέσως να δαπανά για δωρεάν βιβλία στα ΑΕΙ.

Φυσικά κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε μεγάλες αντιδράσεις από τις φοιτητικές οργανώσεις, αλλά και από τους πανεπιστημιακούς και έτσι η κυβέρνηση – όπως και οι προηγούμενες – δεν το τόλμησε.

Αλλά ο κ. Φίλης προχώρησε και σε κατάργηση του άριστα, που ίσχυε ως προϋπόθεση για την χορήγηση υποτροφίας. Η παρέμβαση αυτή είναι εντελώς λάθος, διότι αφενός δεν δίνει κίνητρο στους φοιτητές και αφετέρου δεν μπορεί να έχει και ουσιαστική εφαρμογή, διότι ακόμη και αν πας το όριο στο 5, εφόσον οι υποτροφίες είναι περιορισμένες, στο τέλος θα την πάρει αυτός που έχει άριστα. Ποιο το όφελος λοιπόν να μπεις ως υποψήφιος για υποτροφία, έχοντας βαθμό 7, εφόσον τελικά άλλος θα την πάρει;

Στην περίπτωση αυτή ο κ. Φίλης μοιάζει να ισοψηφίζει τα πράγματα και ό,τι εισπράττει ως πολιτικό κόστος από την θεσμοθέτηση περιορισμών στα δωρεάν συγγράμματα να το καλύπτει ως όφελος από την κατάργηση της προϋπόθεσης του άριστα. Κάνει δηλαδή πολιτική.

Ωστόσο ο χώρος της παιδείας δεν χωρά πολιτική και πρέπει επιτέλους να μπει σε μια διαδικασία ορθολογικών επιλογών. Θα έπρεπε δηλαδή αυτά τα πράγματα να αποφασίζονται από μόνιμες αρχές, όχι από επιτροπές ιδεολογικής και πολιτικής στόχευσης – όπως είναι η επιτροπή Λιάκου, που συστήθηκε για να παρέμβει στην παιδεία με στόχο την αλλαγή της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων – αλλά από μόνιμες ανεξάρτητες επιτροπές εθνικού διαλόγου που θα εισηγούνται. Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο θα έπρεπε να λειτουργήσει ξανά ως ανεξάρτητος θεσμός και ίσως θα έπρεπε να εμπλακεί και η Ακαδημία Αθηνών στο ζήτημα αυτό.

Έτσι όπως πάει το πράγμα, κάθε υπουργός παιδείας νομίζει πως θα αλλάξει τα πάντα και σε μερικούς μήνες έρχεται ο επόμενος, του άλλου κόμματος, που τα αλλάζει εκ νέου. Αυτό το ράβε ξήλωνε είναι καθαρός πολιτικαντισμός και δεν ευνοεί καθόλου την εκπαίδευση, ενώ, τις περισσότερες φορές συντηρεί νοσηρές καταστάσεις που εξυπηρετούν άλλοτε ένα νοσηρό δημόσιο τομέα και άλλοτε την ιδεοληψία κάποιων που έχουν την εντύπωση πως τα ζητήματα εθνικής συνείδησης είναι κατασκευές και προϊόντα κρατικών εργαστηρίων.