Δυστυχώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βρισκόμαστε πάλι στο σημείο να παλεύουμε για τα αυτονότητα: Μια μέρα λοιπόν μετά την υπερψήφιση από τη Βουλή ενός τρίτου πολύ σκληρού Μνημονίου, το οποίο μάλιστα αυτή τη φορά εισηγήθηκε κυβέρνηση Αριστεράς,  μάθαμε, μέσω διαρροών για μια ακόμη φορά, ότι ο πρωθυπουργός σε χθεσινή σύσκεψη «άστραψε και βροντηξε» εναντίον όσων διαχώρισαν τη θέση τους, ψηφίζοντας «όχι». Απ’ οσα πληροφορούμαστε, τους κατηγόρησε για «επιλογή που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης», ενώ πρόσθεσε πως δεν επιτρέπει σε κανέναν  «να θεωρεί ότι έχει ισχυρότερο δίλημμα συνείδησης έναντι των κοινών μας αρχών, αξιών, θέσεων και ιδεολογικών αναφορών».

Φοβάμαι πως πλησιάζει η ώρα να ξαναγνωριστούμε όλοι στο πολιτικό στερέωμα της χώρας μας. Αναρωτιέμαι ειλικρινά όμως σε ποιο σημείο της συλλογικής πορείας (των τελευταίων 5 χρόνων) του μεγαλύτερου συγκυβερνώντος κόμματος είχε τεθεί, έστω και ως ενδεχόμενο, το προαπαιτούμενο της ψήφισης Μνημονίου για να στηριχθεί η κυβέρνηση της Αριστεράς και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Μιλάμε για εκείνες τις πολιτικές «ακραίας λιτότητας» που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε απορρίψει με σαφήνεια με επίσημες συνεδριακές αποφάσεις του, εκείνες τις πολιτικές που ο ελληνικός λαός αμφισβήτησε στην πράξη με τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές κινητοποιήσεις, τις ίδιες πολιτικές που στάλθηκαν «στον κάλαθο των αχρήστων» τόσο με τις εκλογές της 25ης Γενάρη όσο και με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.    

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να αμφισβητήσω το μέγεθος των πιέσεων που αντιμετώπισε ο Αλέξης Τσίπρας τους τελευταίους μήνες κι ιδιαίτερα στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής. Απ’ ότι πληροφορούμαστε άλλωστε δεν πρέπει να έχει βρεθεί ποτέ στο παρελθόν άλλος ευρωπαίος ηγέτης μπροστά σε ανάλογο κλοιό εκβιασμών, κάτι που, ας μην κρυβόμαστε, αποδεικνύει πόσο βαθιά αντιδημοκρατική είναι η λεγόμενη «ενωμένη Ευρώπη». Διερωτώμαι όμως αν κάτι τέτοιο του δίνει το δικαίωμα να αναπαράγει επιχειρήματα απέναντι στους διαφωνούντες εντός του κόμματός του, τα οποια χρησιμοποιούσαν κατά κόρον προηγούμενοι πρωθυπουργοί, οι οποίοι υπηρέτησαν πιστά και άνευ αντιρρήσεως την πολιτική των Μνημονίων.

Όπως καλό θα είναι να διερωτηθούν στην ηγεσία της κυβέρνησης κατά πόσο τους εξυπηρετεί πραγματικά ο τρόπος που διαμορφώνοναι τα πράγματα στο δημόσιο διάλογο, όσον αφορά εκείνα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που διαφώνησαν με την μνημονιακή συμφωνία που ήρθε στη Βουλή. Είδαμε μάλιστα τα «όρνια» των συστημικών ΜΜΕ, τα ίδια ακριβώς που είχαν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα όλο το προηγούμενο διάστημα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, να επιτίθενται, επιλεκτικά πλέον, στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Νάντια Βαλαβάνη, με ιδιαίτερη έμφαση πάντως στον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τα υπόλοιπα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας. Ακούσαμε λοιπόν την Ντόρα Μπακογιάννη να κατηγορεί τον Γιάνη Βαρουφάκη για «πολιτικό δόλο», είδαμε τον Βαγγέλη Βενιζέλο να ζητάει από την Πρόεδρο της Βουλής «να μην ξεχάσει να παραιτηθεί» από τον θεσμικό της αξίωμα. Ακούσαμε επίσης το Σταύρο Θεοδωράκη αλλά κι άλλους βουλευτές του Ποταμιού να αποκαλούν τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας ως «πραξικοπηματίες της δραχμής». Κι όλα αυτά χωρίς να υπάρξει καμιά επίσημη αντίδραση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, το τελευταίο διάστημα κάνουν την εμφάνισή τους διάφοροι «αλεξιπτωτιστές» στο κυβερνητικό σχήμα του Αλέξη Τσίπρα, που επιτίθενται κατά κόρον σε όποιον επιχειρεί να ξεφύγει από το «Δόγμα του Ευρώ».  Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν δεν μπορώ να αδικήσω εκείνους που διαβλέπουν «απόπειρα ριζικής μετάλλαξης του κυβερνώντος κόμματος».

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι στην παρούσα συγκυρία απαιτείται υπομονή και ψυχραιμία. Πρώτον, γιατί η τελική συμφωνία δεν έχει κλείσει ακόμη, ιδιαίτερα στο βαθμό που όλο και περισσότεροι στο κυβερνητικό στρατόπεδο αντιλαμβάνονται πως «ο λογαριασμός δε βγαίνει». Επισημαίνουν μάλιστα τον κίνδυνο με αυτή την πολιτική η χώρα να αντιμετωπίσει σύντομα νέο κίνδυνο Grexit, αυτή τη φορά υπό ακόμη χειρότερες συνθήκες, δηλαδή με κυριολεκτικά κατεστραμμένη οικονομία, με μια κοινωνία σε ακόμη βαθύτερη ανθρωπιστική κρίση, αλλά και με τη δημόσια περιοσία της κατ’ ουσίαν εκποιημένη.  Και δεύτερον, γιατί μου φαίνεται πως η πλειοψηφία της κοινωνίας μάλλον θα αρνηθεί στην πράξη να αποδεχτεί αυτό που είδε προχθές: Ότι δηλαδή μπορεί και να πρόκειται για μια ακόμη κυβέρνηση, η οποία μέσα στη Βουλή θα ψηφίζει Μνημόνια, ενώ έξω απ’ αυτή θα στέλνει τα ΜΑΤ για να «πνίξουν στα χημικά» όσους αντιδρούν…