Είναι φανερό σε όλους ότι το καθεστώς ουδέποτε χάρηκε με την διακυβέρνηση της χώρας από αριστερούς. Ακόμα κι όταν εκείνοι υποχρεώνονται να πάρουν τα πλέον φιλελεύθερα μέτρα, ακόμα κι αν υποτάσσονται στις απαιτήσεις άλλων φορέων εξουσίας (Εκκλησία) ή παραεξουσίας (τρόικα), στόχος παραμένει η πτώση τους. Τα αίτια γνωστά (επιστροφή στην εξουσία που τους την “απαλλοτρίωσαν”, πιο βίαια και σαφώς κανιβαλιστικά μέτρα όπως του 2012-2014, προστασία από οικονομικά σκάνδαλα και προστασία των ταξικών συμφερόντων που τόσα χρόνια με μίζες και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος υπηρετούσαν). Ο τρόπος μένει να φανεί.

Μέχρι τώρα βέβαια δοκιμάστηκαν όλοι οι γνωστοί τρόποι. Είδαμε αποτυχημένες/γελοίες απόπειρες λαϊκών κινητοποιήσεων, συκοφαντικά δημοσιεύματα στον τύπο κι αήθεις επιθέσεις κατά προσώπων, προπαγάνδα κάθε είδους. Μα δεν δοκιμάστηκαν όλοι οι τρόποι… Προ λίγο καιρό μάθαμε ότι υπάρχουν και τα τανκς.

Τους τελευταίους μήνες διαβάζουμε, όλο και συχνότερα, άρθρα που προβάλλουν την αναγκαιότητα μία βίαιης ανατροπής. Αν κι εδώ κρύβεται η λεπτή διαφορά μεταξύ καθαρόαιμου φιλελευθερισμού και δεξιού αυταρχισμού με φιλοχουντικά ένστικτα, οι αντιδράσεις όλους αυτούς τους μήνες από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν από χλιαρά έως ανύπαρκτα.

Το ΠΑΣΟΚ σιωπά, το ΚΚΕ ποιεί την νήσσαν, η ΝΔ βλέπει μόνο αριστερή βία και μία περιθωριοποιημένη Χρυσή Αυγή και άβατα αναρχικών. Μόνο η Χρυσή Αυγή τρίβει τα χέρια της βλέποντας δικές της θέσεις, από δεκαετίες, να γίνονται επίσημη γραμμή αρθογράφων σε συστημικές εφημερίδες.

Από «την τελευταία σοβιετία της Ευρώπης» που έβλεπε κάποτε ο Στόχος και υιοθέτησαν ως φράση όλοι οι φιλελεύθεροι απολογητές, φτάσαμε στη χούντα που άφησε εξαίσια οικονομικά και προήγαγε τις τέχνες (δεν είχαμε λογοκρισία προφανώς) για να μας πει ο ακαδημαϊκός (!) κ. Καλύβας ότι η χούντα μας οδήγησε στη… δημοκρατία.

Ένα δύο χρόνια πριν μία δημοσιογράφος παρακαλούσε (κυριολεκτικά) τον τότε στρατηγό ΓΕΕΘΑ να κάνει πραξικόπημα επειδή δεν ήταν αμόρφωτος σαν τους Συνταγματάρχες, αλλά είχε επίπεδο (sic).

Προ λίγων εβδομάδων στην “Καθημερινή» διαβάζαμε πως «μια αριστερή κυβέρνηση δεν παραδίδει ποτέ την εξουσία που κατέκτησε έστω και με κοινοβουλευτικά μέσα. Τη χάνει, όπως την έχασε ο Αλιέντε και δεν την έχασε ο Τσάβες ή ο Κάστρο» κι ότι μία αριστερή κυβέρνηση είναι αντιδημοκρατική αδιαφορώντας για το Κοινοβούλιο…

Προχτές ακόμα ο Νίκος Δήμου προέτρεπε σε μία… αστική επανάσταση. Δεν αρκούν οι εκλογές για να ανατραπεί μία εκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά χρειάζεται βία και επανάσταση για να προστατεύσουν το πολίτευμα (προφανώς). Βέβαια πιο πριν ο Κ. Μητσοτάκης αθώωσε την ακροδεξιά βία (τα πογκρόμ, τις δολοφονικές απόπειρες ή δολοφονίες) και την ακροδεξιάς έμπνευσης βία του καθεστώτος (13 χρόνια φυλάκιση σε μία κοπέλα χωρίς τεκμήριο ενοχής, 4 χαμένα χρόνια που ποτέ δεν θα αποζημιωθούν ηθικά ή υλικά στον Θεοφίλου, πογκρόμ του Δένδια σε μετανάστες ή ακόμα και σε τουρίστες, βασανιστήρια σε φυλακές κι εξευτελισμός ανθρώπων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων κλπ).

Με άλλα λόγια όλο και συχνότερα κάποιοι λακέδες του συστήματος (παρα)καλούν να γίνει ένα πραξικόπημα που να προασπιστεί την… δημοκρατία τους. Βέβαια για το ρόλο της Εκκλησίας, τη λογοκρισία στην τέχνη από τα κόμματα (βλ. ΝΔ για Εθνικό Θέατρο), για τις συνεχείς παρεμβάσεις στο δημοσιογραφικό έργο της ΕΡΤ ή την ίδια τη διάλυση της δημόσιας τηλεόρασης, δεν υπάρχει καμία αποτυχία. Η μόνη αποτυχία της δημοκρατίας εντοπίζεται στο ότι ψήφισαν λάθος, όπως κάποτε δήλωσε η κα Λυμπεροπούλου πως «οι φτωχοί κάνουν λάθος επιλογές» (χωρίς το πλαίσιο διαλόγου να περιστρέφεται γύρω από νεοΝΑΖΙ).

Με την υποστήριξη -ως μέσο δημόσιου βήματος- των εφημερίδων ορισμένοι βλέπουν ως μόνη λύση της διαμόρφωση ενός κλίματος απενοχοποίησης της χούντας των Συνταγματαρχών. Αν αυτό το συνδέσουμε με τη θέση περί «ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς», τότε ο στρατοκρατούμενος αυταρχισμός αθωώνεται και συσπειρώνει τη δεξιά και την ακροδεξιά στο κοινό όραμα ανατροπής των αριστερών που έκατσαν σε θέσεις που τους ανήκουν δικαιωματικά ως υπηρέτες του αστικού κεφαλαίου.

Όλο και συχνότερα, λοιπόν, ωραιοποιούν τη χούντα και τον αντιδημοκρατικό αυταρχισμό ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν άλλα μέσα ανατροπής. Κι αφού αυτή η κυβέρνηση δεν υπηρετεί όπως θέλουν το κεφάλαιο, τότε πρέπει να ανατραπεί βιαίως. Αφού δεν ανατρέπεται μόνη της (λες και εκλέχθηκε για να αυτοαναιρεθεί ή τάχα καταπάτησε κάποιο Κοινωνικό Συμβόλαιο με τους πολίτες), όλο και περισσότεροι υπερασπιστές του προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος βρίσκουν βήμα ωραιοποίησης του αυταρχισμού ζητώντας έμμεσα την αντιδημοκρατική οδό προστασίας του προηγούμενου φαύλου καθεστώτος.