Η κεντρική ιδέα της ομιλίας του κ. Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, αλλά και του «προγράμματος» που παρουσίασε, ήταν μία: «Θα μειώσω τους φόρους. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει το πρωτογενές πλεόνασμα από το 3,5% για τα επόμενα τέσσερα χρόνια να πέσει στο 2%, ώστε να δημιουργηθεί ο κατάλληλος δημοσιονομικός χώρος. Για να γίνει αυτό, θα πείσω τους δανειστές, προτείνοντάς τους ένα δικό μου μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μείωσης των δαπανών του Δημοσίου».

Το «μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα» δεν το αποκάλυψε στην ολότητά του, το υπαινίχθη όμως ευδιάκριτα. Κυρίως μέσω της εκτεταμένης ιδιωτικοποίησης του δημόσιου τομέα και της παραχώρησης τμημάτων του στην ιδιωτική οικονομία. Στην υγεία (πρωτοβάθμια υγεία με ιδιώτες γιατρούς), στην παιδεία (ιδίως με το «άνοιγμα» στον ιδιωτικό τομέα του δημόσιου πανεπιστημίου κ.λπ.), στις υπηρεσίες (από τις καθαρίστριες μέχρι τη… μισθοδοσία), μέσω του περιορισμού των δημοσίων δαπανών αλλά και της έκτασης του δημόσιου τομέα (αριθμός αλλά και δραστηριότητες).

Στην ουσία εξήγγελλε το πιο σκληρό και ολοκληρωμένο πρόγραμμα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που υπερβαίνει όχι μόνο τις απαιτήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά και του ΔΝΤ… Τύφλα να ’χει το «τέταρτο μνημόνιο» του ΣΥΡΙΖΑ! Τέτοιο μοντέλο και τόσο νεοφιλελεύθερα χρωματισμένο δεν υπάρχει σε καμία από τις βασικές ευρωπαϊκές χώρες. Ιδίως, μάλιστα, σε αυτές όπου τα θατσερικά μοντέλα δοκιμάστηκαν, απέτυχαν και σήμερα υπάρχουν σοβαρές αναδιπλώσεις και πολιτικοί προβληματισμοί, που συνδέονται με την ανάπτυξη του ακροδεξιού λαϊκισμού και την ευρύτερη κοινωνική αμφισβήτηση της ΕΕ.

Ολα αυτά, μάλιστα, τα εξαγγέλλει ο κ. Μητσοτάκης έπειτα από επτά χρόνια κρίσης, που το «μέγεθος» και η «ποιότητα» του Ελληνικού Δημοσίου έχουν μειωθεί δραστικά με βάση τους ευρωπαϊκούς δείκτες και το αιτούμενο είναι η οικονομική αναβάθμιση σε νοσοκομεία, παιδεία, δημόσια ασφάλεια κ.λπ., όπου δεν υπάρχουν ούτε στοιχειώδη αναλώσιμα και ανταλλακτικά, λείπουν υποδομές μέχρι και προσωπικό.

Το παράδοξο είναι ότι η αντιπολίτευση από τη μια φωνάζει για τις… κραυγαλέες ελλείψεις στο Δημόσιο κι από την άλλη θέλει την ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωσή του! Η λύση που υποδεικνύει είναι προφανώς η ιδιωτικοποίηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων και των αναγκών και η μετακύλιση του κόστους στους πολίτες, γιατί έτσι θα «στοιχίζουν» (σύμφωνα με το αποδεδειγμένα ψευδές στερεότυπο) φθηνότερα στο Δημόσιο και την κοινωνία!

Ας δούμε ορισμένα πολιτικά συμπεράσματα.

Πρώτον, η κριτική ότι η ΝΔ δεν έχει… πολιτική είναι λάθος. Οχι μόνο έχει, αλλά ο κ. Μητσοτάκης την έχει χρωματίσει με… «πρωτόγονα» νεοφιλελεύθερα στοιχεία.

Δεύτερον, είναι λάθος ότι και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης λένε τα ίδια. Κάθε άλλο… Μπορεί πολιτικά να διεκδικούν και οι δύο τον πολιτικό χώρο του Κέντρου, αλλά με διαφορετικές «συνταγές». Μπορεί να μην είναι τόσο καθαρές οι διαφορές εν μέσω μνημονιακών δεσμεύσεων, όμως οι τακτικές και στρατηγικές κατευθύνσεις είναι διαφορετικές και έχουν, σε τελική ανάλυση, αντίπαλο «ταξικό πρόσημο».

Ο Τσίπρας θέλει αγορά και επενδύσεις, αλλά με ισχυρό ρυθμιστικό ρόλο του Δημοσίου και μεγαλύτερη αναδιανεμητική λειτουργία.

Αντίθετα, ο Μητσοτάκης προσελκύει επενδυτές και «μιλάει» στην αγορά με «θατσερικά σήματα» και προτάγματα. Το «δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες», που είπε στη Θεσσαλονίκη, προδίδει τις… ταξικές προτιμήσεις του.

Η αναφορά του στην «κοινωνική αλληλεγγύη» κινείται από μια ευγενή «φιλόπτωχη διάθεση» ανακούφισης και δεν έχει τον κοινωνικά αναδιανεμητικό χαρακτήρα μιας πολιτικής μείωσης των ανισοτήτων.

Οι μνημονιακοί φορολογικοί συντελεστές είναι προφανώς άδικοι και δημιούργημα μιας «έκτακτης συγκυρίας». Την ευθύνη έχουν αποκλειστικά αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα. Η μείωσή τους θα γίνει σταδιακά σε μια πορεία ανάπτυξης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.

Αυτά που εξαγγέλλει ο κ. Μητσοτάκης προϋποθέτουν «αίμα» στον δημόσιο τομέα. Που στην πραγματικότητα σημαίνει δύσκολες μέρες για τους πιο αδύναμους κοινωνικά πολίτες.

ΠΗΓΗ: Νέα Σελίδα