Παρατηρώντας όλους τους πολιτικούς που παίρνουν σειρά για να προσκυνήσουν την σωρό του κ. Κωνσταντίνο Γκλύξμπουργκ**, αναρωτιόμουν τις προάλλες, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς να τους προσδιορίσουμε και τι ακριβώς θρηνούν;

Μήπως αποδίδουν φόρο τιμής στο καθεστώς που αντιπροσώπευε ο κ. Γκλύξμπουργκ; Θα έπρεπε τότε να τους ονομάσουμε «Βασιλόφρονες»; Αλλά είμαι σίγουρη ότι σχεδόν κανείς απ’ αυτούς δεν θα δεχόταν ένα τέτοιο χαρακτηρισμό. Άρα θρηνούν τον άνθρωπο. Ποιον όμως; Τον ιστιοπλόο που βραβεύτηκε πριν 62 χρόνια; Τον δεινό καρατέκα; Σίγουρα όχι, τόσοι Έλληνες αθλητές υπάρχουν και δεν είδα ποτέ τα πρόσωπα που βλέπουμε αυτές τις μέρες στις τηλεοπτικές οθόνες, να τους τιμούν στην κηδεία τους. Άρα υποχρεωτικά τιμούν το πολιτικό πρόσωπο. Και όπως λέμε «Καραμανλικοί», «Παπανδρεϊκοί», «Μητσοτακικοί» κοκ., αυτοί είναι «Γκλυξμπουργκικοί».

Δηλώνω ρητά ότι σέβομαι το πένθος της οικογένειας Γκλύξμπουργκ, αλλά πρέπει επίσης όλοι μας να σεβαστούμε την Ελληνική Ιστορία. Το εύλογο ερώτημα λοιπόν είναι ποιο πολιτικό επίτευγμα αυτού του ανθρώπου οι Γκλυξμπουργκικοί τιμούν; Όντως, ο κ. Γκλύξμπουργκ έπαιξε κρίσιμο πολιτικό ρόλο στην Ιστορία της Ελλάδας. Έριξε με δόλιο τρόπο την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου το 1965. Αρνήθηκε την προσφυγή στις κάλπες για να εκφράσει δημοκρατικά ο Ελληνικός λαός την βούλησή του.

Επί δυο χρόνια διόριζε εγκάθετες κυβερνήσεις, οι οποίες δεν έβρισκαν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παρά την αθρόα μόχλευση αποστατών (με επιχείρημα τον «κουμουνιστικό κίνδυνο», σε συνδυασμό και με πιο… απτά επιχειρήματα). Υφάρπαζε το δικαίωμα να διορίζει πρωθυπουργό όποιον θέλει, ακόμα και τον κηπουρό του, όπως είπε τότε κάποιος που δεν μάσαγε τα λόγια του. Κλώσησε στοργικά το πραξικόπημα των Στρατηγών, αλλά δεν τα κατάφερε, και στις 21 Απριλίου 1967 του βγήκε το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών (τον πρόλαβαν για μερικές μέρες). Μετά από τόσα εξαντλητικά γεγονότα, κατέφυγε στη Ρώμη για να ξεκουραστεί, αναμένοντας υπομονετικά ο Ελληνικός λαός, αγανακτισμένος, να εκλιπαρήσει την επιστροφή του. Δυστυχώς για τον κ. Γκλύξμπουργκ, το 1974, όταν ο όντως αγανακτισμένος λαός μπόρεσε επιτέλους να εκφραστεί, απλά του σήμανε ότι μπορεί… να παραμείνει στη Ρώμη επ’ αόριστον.

Και τι έκανε τότε ο κ. Γκλύξμπουργκ; Ε! τότε άρχισε ηρωικά έναν ανένδοτο αγώνα κατά της Ελλάδας, ώστε «να του επιστραφεί η περιουσία του» (την οποία πιθανώς να μην θυμόταν καλά πως είχε βρεθεί στα χέρια των παππούδων του, ούτε πως κανένας Γκλύξμπουργκ δεν είχε ποτέ καταβάλει οποιονδήποτε φόρο ή άλλη οφειλή προς το Δημόσιο).

Στον αγώνα για τα λεφτά, ο κ. Γκλύξμπουργκ αφιερώθηκε συνεπέστατα και με μεγάλο σθένος όλο το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Έφτασε μέχρι να υπερβεί ακόμα και τον πόνο του, που στερούσε εκατομμύρια ευρώ από τον Ελληνικό λαό, του οποίου ως γνωστό, η αγάπη είναι (ήταν) η Ισχύς του. Αλλά ευτυχώς, βρήκε ισχυρούς συμμάχους και στη χώρα μας: τους τέως Βασιλόφρονες και τους νυν Γκλυξμπουργκικούς. Τελικά όμως, το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό, εφόσον  απέσπασε μόνο το εξευτελιστικό ποσό των 13,7 εκ. ευρώ, ενώ είχε αξιωθεί 161 εκ. ευρώ. Το Ελληνικό Κράτος κατέβαλε αυτό το ποσό από τον προϋπολογισμό «φυσικών καταστροφών». Από πού αλλού;

Ανασκοπώντας το «Βίο και Πολιτεία του κ. Γκλύξμπουργκ», δυσκολεύομαι ειλικρινά να κατανοήσω τι μπορεί άραγε να ωθεί κάποιον να είναι Γκλυξμπουργκικός;

Τελικά νομίζω ότι βρήκα μια πιθανή εξήγηση κοιτώντας παλιές φωτογραφίες και ακούγοντας ένα τραγούδι γαλλικό του Georges Brassens: Le Temps passé (παραθέτω πιο κάτω τα λόγια). Η μαγική έλξη που ασκεί ο κ. Γκλύξμπουργκ, ο εθνικός μας «Τέως», έγκειται σε μια ακατάσχετη και συνήθως ακατανόητη έλξη, που προκαλούν σε ορισμένους από μας οι περασμένες εποχές. Δείτε τις μαυρόασπρες ταινίες του ’60: όσο περνάνε οι δεκαετίες, τόσο περισσότερο μάς καθηλώνουν μπροστά στη τηλεόραση. Δεν πιστεύω ότι το πολιτικό πλήθος που μαζεύτηκε στη Μητρόπολη και το Τατόι τρέφει κάποια πραγματική εκτίμηση για τον κ. Γκλύξμπουργκ, αλλά σίγουρα δεν αδιαφορεί για την ψήφο (έρχονται και εκλογές) του μικρού, αλλά υπαρκτού, ποσοστού που μαγεύεται, ακόμα και σήμερα από τα Βασιλικά παραμύθια.

Ας αφήσουμε την πολιτική οπτική για μια στιγμή, και ας δούμε το «story» με ένα πιο κοινωνιολογικό μάτι. Δείτε λοιπόν στις παλιές φωτογραφίες αυτό το όμορφο Βασιλόπουλο, στολισμένο σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο (πάντα αναρωτιόμουν πως κερδίζεις τόσα μετάλλια σε αυτή την ηλικία), που με απόλυτη αυτοπεποίθηση και κάτι τι ελαφρώς υπεροπτικό, επιδεικνύει ένα λαμπερό γλυκανάλατο χαμόγελο.
Μια δυναμική μητέρα, εξαϋλώνει το παρελθόν της στη Χιτλερική Νεολαία, αφιερώνοντας την ζωή της σε ατέλειωτες αγαθοεργίες και κυρίως φροντίζει στοργικά (ίσως «too much» θα λέγαμε σήμερα) το αρρενωπό Βασιλόπουλο, το οποίο γοητεύει την εθνική μας κινηματογραφική σταρ. Αλλά θυσιάζει τον έρωτά του (έσπρωξε λίγο και η Μαμά) για να ανταποκριθεί στην πατρίδα (που του χάρισαν οι προστάτες μας – λίγο άλλαξαν από τότε). Ήρωας αλλά γκαντέμης, προσπαθεί να διώξει τους λάθος πραξικοπηματίες (άλλοι έπρεπε να κάνουν το πραξικόπημα), αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να δραπετεύσει σε ένα αεροπλάνο με την οικογένειά του.

Καταλαβαίνω, αλλά ωστόσο παραμένω με μια απορία: πόσους σοβαρούς ανθρώπους μπορεί να κινήσει ένα τόσο φτωχό αφήγημα; Οι ταινίες με τον Θανάση Βέγγο ή τον Μίμη Φωτόπουλο, διατηρούν και μια πραγματική ποιότητα!

Το μόνο ενθαρρυντικό, είναι ότι σήμερα το άρθρο που γράφω, θα μου κοστίσει το πολύ μερικές βροντές, ενώ επί εποχές Γκλύξμπουργκ, θα κέρδιζα δωρεάν εισιτήριο για υποχρεωτικό παραθερισμό σε κάποιο ερημονήσι…

Il est toujours joli, le temps passé
Une fois qu’ils ont cassé leur pipe
On pardonne à tous ceux qui nous ont offensés
Les morts sont tous des braves types

J’ai mis ma tenue la plus sombre
Et mon masque d’enterrement
Pour conduire au royaume des ombres
Un paquet de vieux ossements
La terre n’a jamais produit, certes
De canaille plus consommée
Cependant, nous pleurons sa perte
Elle est morte, elle est embaumée

* Η Αθηνά Πολίτου είναι κοινωνιολόγος με εξειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα.
** Ο κ. Γκλύξμπουργκ είναι γόνος του Οίκου του Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg (στην αυθεντική γερμανικής γραφή), ο οποίος είναι Δανό-γερμανικός κλάδος της δυναστείας των Oldenburg .