Ο συναγερμός όλων όσων ένοιωσαν ότι το καθεστώς κινδύνεψε από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα κατάφερε πριν δύο χρόνια και με το παραπάνω. Σήμερα είναι μια ημέρα ντροπής γι’ αυτό που συνέβη στην χώρα πρόπερσι, ημέρα που της αρμόζουν θρήνοι. Γιατί αν τυχόν αρχίσει κανείς να συνηθίζει το τέρας, λένε ότι θα του μοιάσει!

Πράγματι, είχε κινδυνέψει τότε το «καθεστώς» αλλά όχι το αστικό, το φιλελεύθερο, το δυτικό κλπ. Πρόκειται περί θεμελιώδους παρεξήγησης. Αυτό που κινδύνεψε επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κλεπτοκρατία. Η βαλκανική χωριατιά και ο αυταρχισμός της ιθύνουσας τάξης, που παρά τις μεταμφιέσεις της, αποτελεί την κακοδαιμονία του έθνους από την εποχή του θανάτου του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Κι αυτό που ηττήθηκε τον Ιούλη του 2019 ήταν και πάλι η Ελλάδα της ανάπτυξης, της μόρφωσης, των ευκαιριών όπως έγινε και κατά την δεκαετία του 40, στον μακρύ μετεμφύλιο, στην χαμένη άνοιξη της Αποστασίας, στην Χούντα, στο βρώμικο ογδονταεννιά (1989).

Αυτός είναι ο ιστορικός διχασμός κι όχι αυτός μεταξύ εργατιάς και αστισμού, ούτε αυτός μεταξύ πατριωτών και διεθνιστών ούτε αυτός μεταξύ αριστερών και δεξιών. Και έτσι συντάχτηκαν οι άνθρωποι προ δύο ετών. Με την πρόοδο ή με την υστέρηση. Και ο κ. Μητσοτάκης, που κακώς υποτιμήθηκε, το ήξερε καλά και φρόντισε να μην πετάξει τίποτε. Τίποτε, από όσα το καθεστώς της κλεπτοκρατίας μπορούσε να προσεταιριστεί ή να εκμαυλίσει.

Υπηρέτησε δε το σκοπό του με αποτελεσματικότητα. Έντυσε τον Άδωνι φιλελεύθερο βιβλιοπώλη, δανείστηκε την περικεφαλαία του, τυμβωρύχησε πάνω στο Μάτι, άντεξε τις προσβλητικές συγκρίσεις με τον προσωπικό του αντίπαλο και απέδειξε ότι τελικώς, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Το 8% της διαφοράς των εθνικών εκλογών που κινδύνεψε να ήταν και πολύ παραπάνω, εξασφάλισε στο λήμμα ΣΥΡΙΖΑ μία περίοπτο θέση στην Wikipedia του μέλλοντος. Αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, θα γράψει: «οι άνθρωποι που χάσανε από τον Κούλη…»

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ

Ακριβώς τις ιδιότητες που διέθετε ο εκλεκτός του κατεστημένου κ Μητσοτάκης, απαιτεί και η ανατροπή του, δηλαδή τρία απλά πραγματάκια:

• Χρειάζεται κάποιον απέναντι του, που να μην πετάξει τίποτε και κανέναν. Κανέναν από όσους πατριώτες αυτός ο εθνικός εκφυλισμός θίγει, από όσους διανοούμενους ο λιγνάδειος πολιτισμός των ΜΜΕ προσβάλει, από όσους δημοκράτες ο Όρμπαν της Μεσογείου απωθεί, από όσους οικογενειάρχες τους τρομάζει η κολομβοποίηση της χώρας όπου θα ζήσουν τα παιδιά τους.
• Χρειάζεται επίσης και ένα αποφασιστικό χέρι, σαν του κ Μητσοτάκη, που παρέλαβε ένα κόμμα τρίπτυχο και του προσέδωσε πειθαρχία καταδρομικού λόχου.
• Χρειάζεται και το «κεντρώο» πνεύμα της αγωνιστικότητας του Ανένδοτου Αγώνα. Εννοώ του πρώτου, στον οποίο οι Μητσοτάκηδες συμμετείχαν, γιατί οι επόμενοι Ανένδοτοι τους περιείχαν μόνον ως «εφιάλτες». Δεν ήταν παρά μια μετεμψύχωση του δεύτερου Ανένδοτου του 65, η  πορεία προς την Αλλαγή του 81 αλλά και η απόκρουση της παρένθεσης της παρακμής την οποία είχε φέρει το βρώμικο 89.

ΣΑΜΠΟ – ΤΑΖ

Όσοι εξεπλάγησαν από την γαλατική αβρότητα με την οποία ανταπέδωσε ο κ Μητσοτάκης την στάση τους κατά την πανδημία, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για τον πιο δόλιο Μητσοτάκη από όλους και του πρέπει ο πιο Ανένδοτος από όλους.

Η ίδια η κατηγορία περί υγειονομικού sabotage, αξίζει μόνον ετυμολογικού σχολιασμού. Το ξυλοπάπουτσο (sabot) όπως πληροφορήθηκα είναι φέτος στην μόδα κι ίσως να ευθύνεται αυτό. Η γαλλική λέξη για την δολιοφθορά, sabotage, έχει όντως μια αριστερή ρίζα συνδεόμενη με τα sabot.

Κατά μίαν άποψη, προήλθε από τους πρώιμους λουδίτες των Κάτω Χωρών που πέταγαν τα ξυλοπάπουτσά τους στις πρωτόγονες μηχανές ώστε να διακοπεί η λειτουργία τους. Όμως ο αναρχοσυνδικαλιστής Εμίλ Πουζέ γράφει ότι αρχικά η λέξη sabotage είχε στην αργκό τη σημασία της τσαπατσούλικης δουλειάς, που γίνεται σαν ο εργάτης να παράτησε τα εργαλεία του και να άρχισε να κοπανάει με τα ξυλοπάπουτσά του το αντικείμενο που κατεργαζόταν. Ο εργάτης-σαμποτέρ ίσως δεν πετούσε τα τσόκαρά του μέσα στη μηχανή, αλλά έκανε (επίτηδες) τσαπατσούλικη δουλειά -και έτσι στην συνέχεια η λέξη καθιερώθηκε για κάθε είδους δολιοφθορά κι όχι μόνο στα εργοστάσια.

Δυστυχώς όμως οι πρακτικές του ΕΟΔΥ, η θνητότητα στις ΜΕΘ και τα εμβολιαστικά «θαύματα» δεν υπήρχαν ως δραστηριότητες στις αρχές του 20ου αιώνα και έτσι δεν περιλαμβάνονται.