Κάθε φορά που πλησιάζει η επέτειος, το ίδιο σφίξιμο. Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. Όλα τα ζητώ και τίποτα δεν έχω.

Εφτά εκατομμύρια δώσανε, λέει, για ν’ αγοράσουνε το predator. Πολλαπλάσια για ατσάλι και οπλισμό. Τόσο χρήσιμα για την άμυνα όλα αυτά, που τα δωρίζουνε, έτσι τζάμπα, στον Ζελένσκι για να δείξουνε φρόνημα. Σε πόσα γεύματα αγάπης, σε πόσα χριστουγεννιάτικα δώρα, σε πόσο πετρέλαιο για αυτούς που ξυλιάζουνε μεταφράζονται άραγε όλα αυτά;

Σωστά. Το πρόβλημα δεν λύνεται με φιλοδωρήματα κι επιδόματα. Αλλά εκτός από την Ιατρική Ακριβείας υπάρχουν κι οι πρώτες βοήθειες. Δεν μπορεί ο άλλος να αιμορραγεί σαν σφαγμένο αρνί κι εσύ να του λες «να το φροντίσεις, πήγαινε στο νοσοκομείο».

Ζήτημα που μας φέρνει στο άλλο, το ακόμα πιο δύσκολο. Αριστερά όπως την ξέραμε δεν υπάρχει. Το είπε και το εξήγησε το σοφό παιδί, ο Thomas Fazi. Το φάντασμα που πλανιόταν κάποτε πάνω απ’ την Ευρώπη πήγε σπίτι του. Πήξαμε στα σούπα-μούπες, τα κεντροαριστερά, το λίγο του λίγου.

Έχουν κι αυτοί βέβαια την αξία τους. Άμα δαγκώσει το φίδι, δεν ψάχνεις για λαβίδα και γάζα αποστειρωμένη -προφανώς δεν έχεις. Βρίσκεις ένα κουρέλι και δένεις το τραύμα σου όπως-όπως. Low tech μέθοδος, που σώζει ζωές.

Το ξέρω. Στο μάτι μας αρέσουνε οι καθαρές διαχωριστικές γραμμές. Έτσι συνήθισε. Μέρα-νύχτα, αέρας-θάλασσα, κεφάλαιο-εργασία, Αριστερά-Δεξιά. Μέχρι να ωριμάσει όμως ο υποκειμενικός παράγοντας έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην Άννα και τη Βάνα. 

Κινδυνεύει πια ό,τι νομίζαμε σίγουρο. Ακόμα κι αυτή η κουτσουρεμένη Δημοκρατία, που δέρνει τον Ινδαρέ και παραπέμπει την Τουλουπάκη. Φύγαμε κι από ‘κει και μπήκαμε με φόρα στη φάρμα των ζώων.

Το άλλο, το δικό μας, το ξεχειλώσαμε. Το τραβήξαμε απ’ τα μαλλιά, το μυθοποιήσαμε και μας προέκυψαν κάτι ξανθοί, κάτι λεβέντες α λα Παπουτσή και Δαμανάκη. Τι φοβόμαστε τώρα; Μη βραχούμε; Αφού είμαστε μούσκεμα.

Ρεαλισμός λοιπόν, μέχρι εκεί που δεν πάει. Να πω το μυστικό, το συνθηματικό, που λέει κι ο Δεληβοριάς; Τουλάχιστον εμείς της γενιάς, τα δήθεν, τα ψεύτικα, τα ορφανά του Σημίτη, δεν τα παντρευόμαστε. Ας δέσουμε τώρα πρόχειρα την πληγή και μετά όλοι και όλα θα ξαναμετρηθούνε.

Ρίξτε μια ματιά στο δελτίο. Έρχονται θύελλες, κρότοι και λάμψεις. Ποτέ δεν ήταν πιο σίγουρο. Κι αυτό που κάνει την καρδιά μας να πεταρίζει τέτοιες μέρες είν’ η εικόνα από το «Επί ασπαλάθων» κι η καθαρτήρια σκηνή από το «Νυν και Αεί»: δεμένο το θηρίο απ’ το λαιμό με μισινέζα, να του πατάνε το κεφάλι σαν οχιά.

Τόπε ο ποιητής λεπτομερώς: No country for old men.