Ο κύβος ερρίφθη: οι Γάλλοι στράφηκαν προς το Εθνικό Μέτωπο, το οποίο σήμερα είναι η πρώτη πολιτική δύναμη. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι συγκυριακή, ούτε οφείλεται μόνον στις επιθέσεις των ισλαμιστών, όπως πρόχειρα συμπεραίνουν αρκετοί αναλυτές. Διότι, ο σοσιαλιστής πρόεδρος πήρε όσα μέτρα χρειαζόταν, ενεργοποίησε όλες τις δυνάμεις καταστολής, έψαλε τον εθνικό ύμνο σε κάθε ευκαιρία, βροντοφώναξε ζήτω η Γαλλία, έβγαλε και τις σημαίες στα μπαλκόνια, άρχισε να κλείνει τζαμιά και να συλλαμβάνει μουσουλμάνους και γενικώς, υιοθέτησε την πολιτική αντζέντα του Εθνικού Μετώπου, που είναι μια αντζέντα προσήλωσης στους νόμους της rébublique, δηλαδή στους θεσμούς του εθνικού κράτους.

Και παρότι τάκανε όλα αυτά ο Ολάντ, βλέπει το Σοσιαλιστικό Κόμμα τρίτο. Η κεντροδεξιά επίσης, παρότι ακόμη κοντύτερα από τον Ολάντ στην αντζέντα του Εθνικού Μετώπου, έχασε κι αυτή και πέρασε δεύτερη, πίσω από την Λεπέν, πράγμα πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της Γαλλίας. Επομένως, δεν είναι η σφαγή στο Παρίσι που προκαλεί αυτήν την πολιτική μεταστροφή. Οπωσδήποτε έπαιξε το ρόλο της, αλλά η πραγματική αιτία δεν είναι το Bataclan, είναι μια γενικευμένη πολιτική κρίση, διαρκής, εμβαθυμένη και αυξανόμενη, η οποία προκύπτει από την βασική πολιτική αντίθεση σήμερα, ανάμεσα στην κυρίαρχη χρηματοπιστωτική ελίτ των Βρυξελλών και τα λαϊκά συμφέροντα στις επιμέρους χώρες της ΕΕ.

Η ίδρυση της ευρωζώνης οδήγησε στην εκχώρηση θεμελιωδών εθνικών ελευθεριών σε μια τραπεζική και πολιτική ελίτ, που αποφασίζει ερήμην των λαών της Ευρώπης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκάλυψε ταυτόχρονα τις σοβαρότατες πολιτικές αντιθέσεις ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη και οδήγησε στην έκρηξη ενός ριζοσπαστικού ευρωσκεπτικισμού, επικεφαλής του οποίου είναι φυσικά η Γαλλία.

Οι Γάλλοι, πρώτοι απ’ όλους, απέρριψαν το αίτημα των φεντεραλιστών, των οπαδών της κατάργησης των εθνικών κρατών, οι οποίοι προσπάθησαν το 2005 να περάσουν το περίφημο ευρωσύνταγμα, το οποίο οδηγούσε στην πολιτική ενοποίηση της ΕΕ, δηλαδή στην τυπική κατάργηση των εθνικών κοινοβουλίων. Μετά την απόρριψη αυτή η ΕΕ παρέμεινε μια οικονομική και όχι πολιτική ένωση. Αλλά κοινό νόμισμα σε μια περιοχή που δεν είναι ενιαία πολιτικά, δεν μπορεί να σταθεί. Και αυτός είναι ο λόγος που το ευρώ οδεύει σταθερά προς την κατάργησή του.

Γιατί οι Γάλλοι ψηφίζουν το Εθνικό Μέτωπο; Διότι δεν ανέχονται να αποφασίζουν οι Γερμανοί για λογαριασμό τους. Και διότι δεν δέχονται να μεταφέρονται δικαιώματα σε σώματα που δεν έχουν τη δική τους έγκριση. Δεν είναι δυνατόν να βλέπει ο Γάλλος αγρότης τον Ντάϊσενμπλουμ να αποφασίζει για λογαριασμό του. Επομένως, η νίκη του Εθνικού Μετώπου ταυτίζεται με το ριζοσπαστικό αίτημα απακατάστασης των ρεπουμπλικανικών θεσμών. Οι Γάλλοι ζητάνε να πάρουν στα χέρια τους τις αποφάσεις που τους αφορούν.

Αυτή είναι η αιτία της νίκης του Εθνικού Μετώπου, το οποίο σημειωτέον έχει ως πρώτο μέτρο στο πρόγραμμά του την έξοδο της Γαλλίας από την ευρωζώνη, δηλαδή την κατάργηση του ευρώ. Φυσικά, η δράση των φανατικών μουσουλμάνων ευνοεί ακόμη περισσότερο το Εθνικό Μέτωπο, το οποίο ως εθνικιστικό κόμμα προτάσσει ως πρώτιστο καθήκον του την κυριαρχία των εθνικών νόμων, πάνω σε όλες τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες στη Γαλλία. Ο εμφανής ρατσισμός του όμως καλύπτεται εύκολα πίσω από το ριζοσπαστικό του αίτημα για αποκατάσταση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, για την ενίσχυση του γαλλικού κράτους, για την ανάκτηση της γαλλικής εθνικής κυριαρχίας. Όλα αυτά επικροτούνται πλέον από την συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων και επομένως έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την εκλογή της Μαρίν Λεπέν στην προεδρία της Γαλλίας.

Βεβαίως, είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει πολιτικό μέτωπο εναντίον της. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εάν μια πολιτική δύναμη πάρει την δυναμική με το μέρος της, εάν βρεθεί στην πρώτη θέση, εάν επιπλέον έχει επιβάλει την αντζέντα της στα άλλα κόμματα, τότε είναι δύσκολο να χάσει τις προεδρικές εκλογές. Καμιά συμμαχία κορυφής δεν είναι ικανή να αλλάξει τη φορά των πραγμάτων.

Η φορά αυτή θα μπορούσε να αλλάξει, μόνον στην περίπτωση που η ευρωζώνη έβγαινε οριστικά από την κρίση, από την ανεργία και την περιωθωριοποίηση της μεσαίας τάξης και εάν επιπλέον η ΕΕ μπορούσε να λύσει ως δια μαγείας τα τρομερά κοινωνικά προβλήματα που προκαλεί η μαζική εισροή μουσουλμανικών πληθυσμών.

Επειδή όλα αυτά δεν προβλέπεται να αλλάξουν στους επόμενους μήνες, αλλά αντιθέτως προβλέπεται μετά βεβαιότητος επιδείνωση σε όλα τα επίπεδα, η νίκη της Λεπέν στις προεδρικές εκλογές του 2017 θα πρέπει να πιθανολογείται βάσιμα.

Και αν αυτό συμβεί, η ΕΕ θα αλλάξει ριζικά- πιθανότατα θα πάψει να υφίσταται. Θα πρόκειται δηλαδή για μια νέα γαλλική επανάσταση, άλλης μορφής αυτή τη φορά, αλλά το ίδιο εθνικιστική με την παλιά.