Μαζί με τα πρωτοβρόχια και τις μέρες που μικραίνουν επικίνδυνα, προαναγγέλοντας τον ερχομό του χειμώνα, άρχισαν και τα πολιτικά «ευτράπελα», όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο. Μέσα στη γενική μελαγχολία που προκαλεί πάντα το τέλος του καλοκαιριού – κάποια σχεδόν αταβιστική αντίδραση παιδιόθεν – έρχεται και η σκληρή υπενθύμιση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, αποτέλεσμα της κρίσης και της εφαρμογής του μνημονίου που παρά τις παραπλανητικά αισιόδοξες και προσχηματικές εξαγγελίες του κ. Σαμαρά δεν μοιάζει να έχει τελειωμό, να μας δώσει την χαριστική βολή.

Ads

Ούτε δέκα μέρες δεν έχει που μπήκε ο Σεπτέμβρης και μια ματιά στις εφημερίδες ή τα ειδησεογραφικά σαιτς είναι αρκετή για να επιβεβαιώσει την αλήθεια των λόγων όλων εκείνων που, πριν αφεθούμε στην σαγήνη του καλοκαιριού, προειδοποιούσαν ότι η όποια χαλάρωση και οι όποιες ελπιδοφόρες δηλώσεις περί τέλους των μνημονίων και αρχής της οικονομικής ανάπτυξης ήταν απλά – και χωρίς άλλες περιστροφές ή υπονοούμενα – ψέμματα. Αν, για παράδειγμα, κάποιος ήρωας σε μυθιστόρημα είχε την απρόσμενη τύχη να αποκοπεί από την καθημερινότητα τους τελευταίους δύο μήνες – γιατί είχε απομονωθεί σε κάποιο ερημο νησί χωρίς τηλεόραση, εφημερίδες και ιντέρνετ ας πούμε – θα επέστρεφε στο εδώ και τώρα και θα προσγειωνόταν ανώμαλα σε μια συγκεχυμένη και αλλοπρόσαλλη πραγματικότητα που όσο και να ήταν φυσικό επακόλουθο όλων όσων έχουν προηγηθεί δεν θα έπαυε να αποτελεί το σοκαριστικό περιεχομένο μιας μαύρης  – πολύ μαυρης – φαρσοκωμωδίας.

Σε τι να πρωτοαναφερθώ άραγε… ποιο από όλα όσα συμβαίνουν «στις αρχές του φθινοπώρου» αυτούοφείλει να ανοίξει την αυλαία του θεάτρου αυτού του παραλόγου που θα ζήλευε ακόμα και ο Ιονέσκο; Έχει πολλές πράξεις το έργο και δεν ξερω από που να αρχίσω… Από το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ που τώρα όλοι τρέχουν και δεν φτάνουν να «διορθώνουν» και που πάλι επιβαρύνουν με ένα σωρό αδιανόητες γραφειοκρατικές διαδικασίες τον πολίτη που θέλει να διαμαρτυρηθεί για τα τραγικά λάθη που έχουν γίνει;Ή μήπως από τη συνάντηση της κυβέρνησης με την Τρόικα στο Παρίσι; Που οι δικοί μας πήγαν σαν τους λακέδες με σκυμένο το κεφάλι και γύρισανγλείφοντας επιπλέον τις πληγές τους και με αδεια χέρια καθώς οι δανειστές και επόπτες μας μέσω τρόικας διεμήνυσαν σαφώς ότι ούτε φοροαπαλλαγές ούτε τίποτα χωρίς τα απαραίτητα ισοδύναμα μέτρα…

Με λίγα λόγια δεν  βοηθήσαν οι σκληροί και άτεγκτοι τροϊκανοί τον πιστό σε εκείνους πρωθυπουργό να μας κοροιδέψει και άλλο στην ΔΕΘ εξαγγέλοντας αισιόδοξα μηνύματα για όσους, λίγους ακόμα,  τον ακούνε ή τον πιστεύουν. Ή μήπως να αρχίσω από το πετσοκομμένο και ακροδεξιών αποχρώσεων (σε ορισμένα έστω σημεία του) «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο που τελικά άφησε απέξω την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά και περιόρισε την ελευθερία του λόγου γύρω από την ιστορική μνήμη, το Ολοκαυτωμα και τις γενοκτονίες που αναφέρονται στο άρθρο 2 του νόμου; Μήπως να μιλήσω για τα νέα μέτρα που έρχονται ή για την αύξηση των αυτοκτονιών, της ανεργίας, της ρατσιστικής και ομοφοβικής βίας παρά τις αναγγελίες της κυβέρνησης περί τέλους των μνημονίων και εξόδου από την κρίση; Πώς να παραλείψει κανείς τις ΠΑΣΟΚικές επετείους τόσο στο Ιδρυμα Παπανδρεου όσο και στο Ζάππειο για την ίδρυση του κόμματος που κατέληξαν σε εμφύλια σύρραξη και σε ισχυρές αντιπαραθέσεις των «Βενιζελικών» με τους «Παπανδρεϊκούς» προκαλώντας ασταθεια και στους κόλπους της κυβερνητικής συμμαχίας;

Ads

«Δυο γάιδαροι τσακώνονταν σε ξένο αχερώνα» μου θύμισε εμένα αυτή η τραγελαφική κατάσταση αλλά και το σχεδόν λυπηρό θέαμα που παρουσιάζουν όταν κονταροχτυπιούνται για την εξουσία χωρίς να υπολογίζουν πόσο πια ο ελληνικός λαός δεν ανέχεται ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπει..Τι να πει κανείς για τις καταπληκτικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Αμφίπολη που ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης και ο κ. Σαμαρας προσωπικά μετέτρεψε σε πολιτική εθνικοπατριωτική προπαγάνδα με λαϊκιστικες εξάρσεις για την τέρψιν των πιθανών ψηφοφόρων του; Και κυρίως να μην ξεχάσω την συνεχιζόμενη «προεδρολογία», το καταπληκτικότερο δείγμα παραλογισμού και γελοιότητας των ημερών, που παραπέμπει σε κάτι ασπρόμαυρες κωμωδίες του ιταλικού και ελληνικού νεορρεαλισμου, με μια αλλόφρωνα κυβέρνηση να προσπαθεί να μαζέψει τις απαιτούμενες 180 ψηφους μέχρι τις προεδρικές εκλογές ώστε να μην αναγκαστεί να πάει στις εθνικές εκλογές που τόσο φοβάται.

Στην προσπάθεια αυτή έχουν πέσει στο τραπέζι προτάσεις για πιθανούς υποψηφίους προέδρους που σε κάποιες μεν περιπτώσεις απλά αποδεικνύουν περίτρανα τον κυβερνητικό πανικό σε άλλες δε προδίδουν ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει εντελώς από τα όρια της απλής λογικής. Όταν, μάλιστα, μετά τα σενάρια Κουβέλη, Μεϊμαράκη (!!!), Δαμανάκη και άλλων, άκουσα ότι και ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναρωτιέται γιατί κανείς δεν τον έχει προτείνει για Πρόεδρο και ότι δεν θα ήταν ευπρεπές να προτείνει ο ίδιος τον εαυτό του, σήκωσα τα χέρια ψηλά.

«Να με παίρνανε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα…να με πάνε σε ένα έρημο νησι» σιγοτραγούδησα απελπισμένη όπως τον φανταστικό μυθιστορηματικό μου ήρωα. Και είναι μόνο αρχές Σεπτέμβρη… Και μη χειρότερα δηλαδη…