Προσπαθώντας να στριμώξω την υπουργοποίηση Πλεύρη στο μυαλό και το στομάχι μου, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με σοκάρει περισσότερο: το ίδιο το γεγονός της υπουργοποίησης (και μάλιστα στην Υγεία, εν μέσω πανδημίας) ενός ανθρώπου από τα πιο βαθιά σκοτάδια του ακροδεξιού χώρου, ή η χλιαρή αποδοχή του γεγονότος από τους υπόλοιπους εταίρους/συμμάχους του μορφώματος που κυβερνάει; Πού είναι οι φιλελεύθεροι; Πού είναι οι “κεντρώοι μεταρρυθμιστές” που συμμετέχουν και στηρίζουν το μόρφωμα Μητσοτάκη; Αυτοί που δεν σηκώναν μύγα στο σπαθί τους σε ζητήματα θεσμών, δικαιωμάτων, πολιτικής ορθότητας και καλού γούστου;

Μία απόπειρα ερμηνείας επιβάλλει πριν απ’ όλα να κατανοήσουμε τις βαθύτερες πολιτικές κινήσεις στο εσωτερικό της Δεξιάς. Μεγάλη συζήτηση. Εδώ να πω απλώς το σχεδόν πρόδηλο, ότι η ανασυγκρότηση του αστισμού έχει ως κύριο στόχο τη μεταφορά πόρων από το δημόσιο και τους πολλούς στον ιδιωτικό τομέα και την ελίτ, με όχημα το νέο δεξιό (επιτελικό) κράτος και κινητήρα τη συμμαχία που προέκυψε στα χρόνια των μνημονίων μεταξύ κλασικής Δεξιάς (από τη φιλελεύθερη μερίδα ως τους ακραιφνείς εθνικιστές)  και Κέντρου.

Παράλληλα όμως, συνέβαιναν δύο μεταλλάξεις: της Δεξιάς σε altright (παραπέμπω, για την οικονομία του λόγου και μόνο στο www.facebook.com/nikitas.mylopoulos/posts/317790623348849) και του Κέντρου σε Ακραίο Κέντρο. Για την πρώτη, όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα, η διολίσθηση της κυβέρνησης προς την ακροδεξιά γίνεται πλέον εντυπωσιακή.  Στους πόσους υπουργούς με αναφορές στη χούντα και τον ακραίο εθνικισμό/ρατσισμό/αντισημιτισμό (παρά τις υποκριτικές συγνώμες) και στις πόσες καταγγελίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ακραίο Ορμπανισμό στα σύνορα -και όχι μόνο, θα συνειδητοποιήσουν ορισμένοι την ιδεολογική ηγεμονία της Ακροδεξιάς στον συντηρητικό χώρο και τη σταδιακή μετάλλαξή του σε  μετα-φασιστική Αltright; Παρεμπιπτόντως, στη Θεσσαλονίκη, όλος ο τοπικός θίασος (όταν λέμε όλος, από δήμαρχο μέχρι κλητήρα) στριμώχθηκε στην ουρά για να φιλήσει το χέρι του “άξιου” νονού Μπογδάνου, δύο μόλις μέρες μετά τη δημοσίευση των παιδικών ονομάτων!

Για τη δεύτερη μετάλλαξη, του Κέντρου σε Ακραίο Κέντρο, πρέπει φυσικά να πάμε πολύ πιο πίσω, στη μετάλλαξη της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας από κεϋνσιανή σε σοσιαλ-νεοφιλελεύθερη. Πρόκειται για τον χώρο που αυτοπροσδιορίζεται ως μετριοπαθές, μεταρρυθμιστικό Κέντρο, με σημαία τον “εκσυγχρονισμό”, την “κοινή λογική”  και τη “χρηστή, τεχνοκρατική διαχείριση”. Αντίπαλος είναι μονίμως ο “λαϊκισμός”, στη βάση μίας μετα-πολιτικής ιδεολογίας που υπερβαίνει τη ντεμοντέ διελκυστίνδα Αριστεράς-Δεξιάς. Για να μην το κουράζω, ο ωραιότερος χαρακτηρισμός του Ακραίου Κέντρου έρχεται από το στόμα της Θάτσερ που όταν τη ρώτησαν ποιό θεωρεί το μεγαλύτερο κατόρθωμα της διακυβέρνησής της, απάντησε: “μα τον Τόνι Μπλερ φυσικά…”
Το Ακραίο Κέντρο είναι πλέον κυρίαρχη ιδεολογία σε μία Ευρώπη όπου έχει καταρρεύσει ο παραδοσιακός δικομματισμός. Το πολιτικό πεδίο αναδιαμορφώνεται, ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, με το αφήγημα του Ακραίου Κέντρου να ξορκίζει την ανάδυση των δύο άλλων άκρων: της παλιάς εθνικιστικής και ρατσιστικής Δεξιάς και (κατά τόπους) μίας ισχυρής ριζοσπαστικής Αριστεράς, δυνάμεις δηλαδή της θεωρίας των 2 άκρων που τάχα συγκλίνουν και χαρακτηρίζονται συλλήβδην «λαϊκιστικές». Σε πολλές χώρες πάντως, το ακροκεντρώο αφήγημα λειτουργεί και τηρεί εν πολλοίς τις κόκκινες γραμμές και προς τους δύο κινδύνους των 2 άκρων. Στη Γαλλία για παράδειγμα, ο ακροκεντρώος Μακρόν είναι το αντίπαλο δέος της Λεπέν.

Στην Ελλάδα; Οι Σημιτικοί, Ποταμίσιοι και λοιποί εχέφρονες δημοκράτες που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, συνυπογράφουν ΚΥΑ με τον Πλεύρη και τον Βορίδη χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, ενώ κάτι Διαμαντοπούλου και κάτι Λοβέρδοι που βρίσκονται συγκυριακά εκτός, καραδοκούν για μία θέση στο υπουργικό τραπέζι. Και ο κόσμος τους; Οι ψηφοφόροι τους;

Το ερώτημα του τίτλου, χάσκει αιωρούμενο μεταξύ αστείου και σοβαρού, δυστοπικής πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας. Ναι, η ανιστόρητη θεωρία των 2 άκρων που φτιάχτηκε για να χτυπήσει την Αριστερά, εξομοιώνοντάς την με τον φασισμό και την ακροδεξιά, δείχνει να βρίσκει εφαρμογή αλλιώς, μέσα σε ένα περίεργο πολιτικό πεδίο, πρόσφορο για πανευρωπαϊκά ή και παγκόσμια πειράματα. Τα δύο άκρα που εδώ και τώρα συγκλίνουν είναι η Ακροδεξιά με το “μετριοπαθές” Ακραίο Κέντρο, που κάνει τα στραβά μάτια στις εξαλλοσύνες της και στρώνει το χαλί για την επικράτησή της. Αρκεί να πληγεί ο ένας, μεγάλος και μοναδικός εχθρός του λαού και του έθνους, η Αριστερά, και να αποφευχθεί πάση θυσία το ατύχημα του ’15 για δεύτερη φορά.
Τα πειράματα βέβαια συχνά αποτυγχάνουν, κάποιες φορές με θυμηδία. Να θυμίσω απλώς πως η νέα θεωρία των άκρων επιχειρείται εδώ υπό το σπινθηροβόλο βλέμμα του Ραν ταν πλάν, που για άλλη μία φορά κυνηγάει ανέμελος το δικό του άκρο -την ουρά του!