Είχε μια ομορφιά η χθεσινή μέρα. Μακριά από τις αγωνίες για το Eurogroup και το μάλλον χλιαρό του αποτέλεσμα, στην Αθήνα γιορτάζαμε κάποιες μικρές-μεγάλες νίκες με αντίκτυπο και μηνύματα που ξεπερνούν τα ελληνικά σύνορα. Χθες, οι 595 καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών γιόρταζαν την επιστροφή τους στη δουλειά ύστερα από 571 ημέρες αγώνα. Παράλληλα, οι απολυμένοι της ΕΡΤ διάβηκαν ξανά την πύλη του ραδιομεγάρου 1 χρόνο και 11 μήνες ακριβώς μετά την ταφόπλακα που έριξαν Σαμαράς – Βενιζέλος.

Χαρήκαμε και συγκινηθήκαμε κι εμείς μαζί τους. Οσοι τουλάχιστον περάσαμε έστω και μια φορά έξω από το ΥΠΟΟΙΚ για να δούμε τις απολυμένες καθαρίστριες με τα πανό τους να διεκδικούν πίσω το αυτονόητο. Οσοι είδαμε φωτογραφίες με τα ΜΑΤ να τις σπρώχνουν, να τις χτυπούν και να στέλνουν κάποιες από αυτές στο νοσοκομείο. Οσοι βρεθήκαμε στο προαύλιο της ΕΡΤ το βράδυ της 11ης Ιουνίου 2013 που έπεσε το «μαύρο». Οσοι εκείνο το καλοκαίρι κάναμε την ΕΡΤ «στέκι» μας, συμπαραστεκόμενοι στους εργαζόμενους που προσπαθούσαν να την κρατήσουν ανοιχτή και δημόσια. Οσοι βρεθήκαμε έξω από τα κάγκελα πια τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, τότε που η κυβέρνηση Σαμαρά έστειλε τα ΜΑΤ για να εκκενώσουν και τους τελευταίους «καταληψίες» από το κτήριο.

Καθαρίστριες και ΕΡΤ. Δυο περιπτώσεις που, άθελά τους, έγιναν σύμβολα της απόλυτης αναλγησίας και αντιδημοκρατικότητας που σημάδεψαν τα δυόμιση χρόνια των Σαμαροβενιζέλων οι οποίοι, με τη σειρά τους, μετέτρεψαν σε ύψιστη τέχνη την αποδόμηση όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας και της ίδιας της δημοκρατίας που εγκαινιάστηκε το 2010 με τα μνημόνια.
Σε ό,τι αφορά το ζήτημα των καθαριστριών, ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν θα ένιωθε πολύ υπερήφανος με τους εν Ελλάδι μαθητές του. Είπε να κάνει οικονομία ο τότε υπουργός οικονομικών Στουρνάρας και ξεκίνησε από τις καθαρίστριες: τον πιο αδύναμο κρίκο της αλυσίδας. Όχι από υψηλόβαθμα και παχυλά αμειβόμενα στελέχη, συμβούλους, κλπ. Μια επιλογή με καθαρά ταξικό πρόσημο, που είχε ως στόχο να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις για μια κάποια εργασιακή ασφάλεια έστω και στο δημόσιο: «σήμερα οι καθαρίστριες, αύριο η σειρά σας».

Για την περίπτωση της ΕΡΤ θα πρέπει ίσως να ανατρέξουμε σε παραδείγματα Βόρειας Κορέας, που κι αυτό πάλι είναι αμφίβολο. Γιατί, ακόμα και η χούντα του Παπαδόπουλου μπορεί να έλεγχε ασφυκτικά την κρατική τηλεόραση, τη μόνη που υπήρχε εκείνη την εποχή, πάντως, μαύρο δεν έριξε στην οθόνη. Ούτε καν ο ναζιστικός στρατός κατοχής δεν είχε τη φαεινή ιδέα να φιμώσει το κρατικό ραδιόφωνο. Όλα αυτά όμως τα σκέφτηκε και τα υλοποίησε ένας δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός. Κλείνοντας την ΕΡΤ, πετύχαινε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: από τη μια μεριά προσέφερε θυσία στο βωμό της τρόικας γύρω στους 2.000 απολυμένους από το δημόσιο, ενώ από την άλλη ξεφορτωνόταν ένα ενοχλητικό μέσο ενημέρωσης που, σε αντίθεση με τα περισσότερα ιδιωτικά, δεν είχε, παραδόξως, καταφέρει να ελέγξει απόλυτα. Το πέτυχε με το εξάμβλωμα της ΔΤ και της μετέπειτα ΝΕΡΙΤ με τους πολύ λιγότερους εργαζόμενους και το απαράδεκτο – για δημόσια τηλεόραση τουλάχιστον – ενημερωτικό πρόγραμμα. Θα μείνει δε στην ιστορία για τη συνέντευξη-παρωδία (ουσιαστικά μονόλογο) που έδωσε τον περασμένο Δεκέμβρη, με τους δημοσιογράφους Γιάννη Τρουπή και Γιώργου Ευθυμίου σε ρόλους βουβών κομπάρσων.

Για αυτό χαρήκαμε. Γιατί αυτές οι μικρές-μεγάλες νίκες με τις καθαρίστριες και τη δημόσια ραδιοτηλεόραση σηματοδοτούν την αρχή της επιστροφής στην ομαλότητα. Για να γίνουν τα πράγματα πιο δίκαια, πιο ανθρώπινα, πιο αυτονόητα, στο κάτω-κάτω της γραφής.

Χαρήκαμε έγραψα; Ε, όχι κι όλοι. Οι συνήθεις ύποπτοι άδραξαν την ευκαιρία να ξεβράσουν τη χολή τους. «Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επέστρεψαν, οι καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ επίσης και εμείς ετοιμαζόμαστε να πληρώσουμε τον λογαριασμό με 3-6 δις φόρους!», έγραψε στο τουίτερ ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος λίγο αργότερα στο ίδιο μέσο ειρωνευόταν ένα καρκινοπαθή. Ξέρασαν τόνους μισανθρωπισμού διάφοροι ομοϊδεάτες του και αυτοαποκαλούμενοι «φιλελεύθεροι» στα  μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τις «προνομιούχες» καθαρίστριες του ΥΠΟΟΙΚ και τους «κηφήνες» της ΕΡΤ που επιστρέφουν στα πόστα τους. Αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους άνεργους και τους εργαζόμενους του ιδιωτικό τομέα, αλλά δεν έδιναν δεκάρα όταν ψηφίζονταν νόμοι που διέλυαν τις εργασιακές σχέσεις, επέτρεπαν τις ομαδικές απολύσεις και άνοιγαν το δρόμο ώστε σήμερα να έχουμε σε πολλές περιπτώσεις μισθούς των 300 και των 200 ευρώ.

Δεν πειράζει, καλό είναι από μια άποψη. Για να μην ξεχνάμε τι ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια και τι θα ζούσαμε ακόμα αν ο Αδωνις και οι όμοιοί του παρέμεναν στις θέσεις τους. Για να μην ξεχνάμε  που στέκεται ο καθένας από εμάς, τι είδους κοινωνία οραματίζεται και για ποιες αξίες παλεύει.

Και με αφορμή μια μέρα σαν τη χθεσινή, δεν μπορείς παρά να θυμηθείς το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: «Ναι αγαπημένη μου… Εμείς για αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε για να μπορούμε να`χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ… Για να`χουμε έναν έρωτα που να μην μας τον λερώνουν ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε».