Τις μέρες αυτές συνεδριάζει το ΔΝΤ και η ελληνική αγωνία είναι το αποτέλεσμα της «κόντρας» του ΔΝΤ με το Βερολίνο. Κυριακή κοντή γιορτή θα δούμε που θα «κάτσει η μπίλια» και ποιες επιπτώσεις θα επιφέρει σ’ αυτό που αποκαλώ κυλιόμενη αιχμαλωσία της χώρας και του λαού της.

Ας πάμε όμως σε μια άλλη ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ πριν από πεντέμισι χρόνια. Όχι γιατί σ’ αυτήν πάρθηκαν κάποιες άξιες λόγου αποφάσεις ή ήταν κάτι το ιδιαίτερο για τους λαούς. Άλλωστε, αν οι λαοί περιμένουν άσπρη μέρα από το ΔΝΤ και τις συνόδους του, θα πεθάνουν περιμένοντας. Αν την χαρακτηρίζω ως «επετειακή» είναι για ένα παράλληλο γεγονός που έγινε το ίδιο Σαββατοκύριακο και αποδεικνύει με τον ποιο αδιάψευστο τρόπο ποιος κρατάει τα κλειδιά.

Κατ’ αρχάς να θυμίσω πως όλοι οι παίκτες των παραγώγων χρησιμοποιούν τη μόχλευση των κεφαλαίων τους. Τα ποσά δηλαδή που τζογάρουν είναι πολλαπλάσια των πραγματικών τους κεφαλαίων. Πχ η μόχλευση στις αγορές/πωλήσεις νομισμάτων (αγορά Forex) φτάνει στο 1 προς 100 ή αλλιώς το περιθώριο εγγύησης είναι 1%.

Δηλαδή, κάποιος με δικά του χρήματα 1000 $ μπορεί να κάνει συναλλαγές αξίας 100.000 $. Με περιθώριο 2% μπορεί να κάνει συναλλαγές αξίας 50.000 $ κ.λπ. Ας υποθέσουμε τώρα πως κάποιος με 1000 $ και περιθώριο 1% αγόρασε ευρώ ή γιεν ή ελβετικά φράγκα κλπ αξίας 100.000 $ γιατί πιστεύει πως το δολάριο είναι υποτιμημένο σε σχέση με αυτά τα νομίσματα.

Ξαφνικά όμως κάτι γίνεται και το περιθώριο από 1% γίνεται 2%. Άρα του «αναλογούν» όχι 100.000 $ αλλά 50.000 $. Έχει δύο και μόνο δύο επιλογές. (1η) Να πουλήσει τόσο νόμισμα (ευρώ, γιεν κλπ) ώστε αυτά που θα μείνουν να αντιστοιχούν σε 50.000 $ (δηλαδή 2% περιθώριο). (2η) Να βάλει από την τσέπη του επιπλέον 1000 $ οπότε μαζί με τα αρχικά θα έχει 2000 $. Έτσι, και με το νέο περιθώριο 2% δικαιολογεί τα 100.000 $ που έχει χρησιμοποιήσει.

Ελπίζοντας να μην σας «πελάγωσα» ας έρθουμε στο γεγονός. Παρασκευή 23 Σεπτέμβρη 2011. Τα μάτια των απανταχού παραγωγάδων είναι στις οθόνες τους και τα αυτιά τους στην ετήσια σύνοδο του ΔΝΤ που ξεκινούσε την ίδια μέρα. Την Παρασκευή η τιμή του χρυσού ήταν 2.000 $ η ουγκιά. Το αλουμίνιο είχε x, ο χαλκός y, τόσο το στάρι, το καλαμπόκι κ.λπ.

Τη Δευτέρα ακούτε ότι η τιμή του χρυσού μειώθηκε στα 1600 $ (αντίστοιχες μειώσεις σε μέταλλα, τρόφιμα και σ’ όλα τα εμπορεύματα). Μήπως βρέθηκε κάποιο βουνό από χρυσό ή η βιογενετική μετάλλαξε τις κότες που πλέον θα γεννούν χρυσά αυγά; Φυσικά τίποτε απ’ αυτά δεν έγινε μέσα στο Σαββατοκύριακο της συνόδου του ΔΝΤ.

Αυτό που έγινε ήταν πως Παρασκευή βράδυ το χρηματιστήριο εμπορευμάτων του Σικάγο, προχώρησε αιφνιδιαστικά σε αύξηση των περιθωρίων margin κατά 21%. Αυτό με απλά ελληνικά σημαίνει ότι όποιοι ήθελαν να κρατήσουν τις θέσεις που είχαν (όπως ήδη εξήγησα), ή θα ρευστοποιούσαν συμβόλαια ή θα έβαζαν το χέρι στην τσέπη.

Σιγά μην έκαναν το πλέον μισητό, γι’ αυτούς, πράγμα στον κόσμο. Να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Κι αν ακόμα υπήρχαν κάποιοι τέτοιοι, το γεγονός πως η απόφαση του χρηματιστηρίου του Σικάγο θα προκαλούσε κύμα ρευστοποιήσεων, τους ανάγκασε να πουλήσουν. Αποτέλεσμα ο χρυσός από 2000 $ σε λίγες ώρες βρέθηκε στα 1600 $. Σημειώνω πως πτώση είχαν όλα τα εμπορεύματα (μέταλλα, τρόφιμα κ.λπ.).

Ένα ερώτημα είναι γιατί οι αρχές των ΗΠΑ προχώρησαν στην αιφνιδιαστική αυτή κίνηση που ήταν χτύπημα στα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα εμπορεύματα. Οι παίκτες, κυρίως των προθεσμιακών συμβολαίων χρυσού, είδαν το ουρανό να τους πέφτει στο κεφάλι. Ειδικά τα dealing rooms των γαλλικών τραπεζών που ειδικεύονται σ’ αυτό το trading (πχ η Societe Generale είναι ο μεγαλύτερος παίκτης παγκοσμίως). Οι τιμές στόχοι που έδιναν τα ευρωπαϊκά «σπίτια» (Societe Generale, HSBC, UBS κλπ) έφταναν μέχρι και τα 2500 $ την ουγκιά.

Πιθανόν οι ΗΠΑ ήθελαν να στείλουν μήνυμα πως έχουν τον τρόπο να ελέγξουν το παιχνίδι και πως σήμερα δεν θέλουν να εξελιχθεί σε μια ακόμα φούσκα. Πως αν το θέλουν μπορούν να τραβήξουν την πρίζα της μόχλευσης και πως τα «σπίτια» που εκμεταλλεύονται την δεσπόζουσα θέση τους πληκτρολογώντας εντολές δεν μπορούν να ενεργούν εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ.

Ανεξάρτητα αν αυτά είναι λίγο, πολύ ή καθόλου βάσιμα, υπάρχει αυτό καθαυτό το γεγονός. Κι αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως άρκεσε μια μικρή αύξηση των περιθωρίων margin κατά 21% για να καταδείξει την δράση του παγκόσμιου παρασιτικού κεφαλαίου και την τεράστια δύναμη πυρός των μοχλευμένων κεφαλαίων. Και το κυριότερο, τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που εκτοξεύουν τις τιμές των προϊόντων συμπεριλαμβανομένων των τροφίμων. Ειδικά για τα τρόφιμα η κερδοσκοπία των παραγώγων είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με θύματα που ο αριθμός τους την τελευταία δεκαετία έχει ξεπεράσει την φασιστική θηριωδία.

Το σπουδαιότερο όμως και τεράστιας σημασίας συμπέρασμα είναι πως η πολιτική εξουσία κρατάει τα κλειδιά, ελέγχει τους διακόπτες και αν θέλει μπορεί να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των κερδοσκόπων. Μπορεί τα παράγωγα να είναι όντως «όπλα μαζικής καταστροφής», αλλά είναι η πολιτική εξουσία αυτή που επιτρέπει στο παρασιτικό κεφάλαιο να τα χρησιμοποιεί αποκομίζοντας αστρονομικά κέρδη.