Είναι σαφές πλέον πως σε λίγο η αριστερή πλατφόρμα μαζί με τα στελέχη που δεν συμφωνούν με τις επιλογές Τσίπρα, θα κάνουν κόμμα. Μάλιστα, δεδομένων των συνθηκών, είναι πολύ πιθανόν αυτό να γίνει άμεσα, πριν το έκτακτο συνέδριο, το οποίο απλώς θα επιβεβαιώσει τις αποφάσεις του πρωθυπουργού.

Διότι, τι νόημα έχει να πας σε ένα συνέδριο, εφόσον η στρατηγική σου είναι ριζικά διαφορετική και δεν προβλέπεται δυνατότητα σύνθεσης; Ένα συνέδριο θα πάρει αποφάσεις. Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές. Εάν επικρατήσει ο Τσίπρας, θα πρέπει ο Λαφαζάνης να ψηφίζει μνημόνια. Εάν επικρατήσει η πλατφόρμα, θα πρέπει ο Τσίπρας να παραιτηθεί ή να μας πάει στη δραχμή. Γίνεται κάτι από τα δύο; Όχι. Οι στρατηγικές είναι ασύμβατες.

Άρα δεν έχει κανένα νόημα το συνέδριο για τον Λαφαζάνη. Η πιο λογική κίνηση είναι η καταψήφιση του μνημονίου, η ανεξαρτητοποίηση των βουλευτών και η ίδρυση του κόμματος. Αυτό λέει η λογική.
Η κίνηση όμως αυτή οδηγεί αυτομάτως σε παραίτηση της κυβέρνησης και σε εκλογές μέσα στον Σεπτέμβριο. Είναι μια καλή λύση και για τον Τσίπρα, καθώς του λύνει τα χέρια και δεν θα έχει ο ίδιος την ευθύνη των πρόωρων εκλογών. Το θέμα είναι τι πρόκειται να γίνει μετά.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν μεγάλα ποσοστά στην αριστερή πλατφόρμα και μάλιστα πριν καν ανακοινωθεί η ίδρυση του κόμματος και πριν οριστεί ο επικεφαλής του. Θα είναι ο Λαφαζάνης; Η Ζωή; Ένας από τους δύο. Όποιος και να είναι, το κόμμα αυτό έχει τις δυνατότητες να εκφράσει μια πολύ μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του Συριζα, σχεδόν τους μισούς, ενώ στη νεολαία η απήχησή του θα είναι πολύ μεγάλη.

Αλλά όχι μόνον. Μπορεί να εισπράξει και μεγάλη μερίδα όλων των αντιμνημονιακών κομμάτων, καθώς τόσο το ΚΚΕ όσο και οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ έχουν ψηφοφόρους που δεν συμφωνούν απολύτως με τη φυσιογνωμία και τις επιλογές αυτών των κομμάτων και πιθανόν να βρουν στο νέο κόμμα τη στέγη τους. Τα πράγματα γίνονται αρκετά ρευστά.

Βεβαίως ο Τσίπρας θα έχει την πρώτη θέση. Αυτό δύσκολα αμφισβητείται. Αλλά θα βγεί από τις εκλογές σημαντικά τραυματισμένος. Το πιθανότερο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα είναι η μη αυτοδυναμία του Συριζα και επομένως μια νέα συμμαχική κυβέρνηση Συριζα- Ποτάμι και πιθανόν ΠΑΣΟΚ, εφόσον βέβαια η Φωφη καταφέρει να μπει στη Βουλή.

Το συμπέρασμα είναι πως θα σχηματιστεί μάλλον μια κεντροαριστερή, φιλελεύθερη κυβέρνηση, στη γραμμή του φιλελεύθερου σοσιαλισμού, που είναι μια υπαρκτή πολιτική τάση μέσα στην ευρωπαϊκή αριστερά. Η κυβέρνηση αυτή θα έχει πολιτική συνοχή για να εφαρμόσει τα φιλελεύθερα μέτρα που προβλέπει το νέο μνημόνιο, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς, τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος.
Η τύχη της θα κριθεί από την τύχη του προγράμματος. Εάν το πρόγραμμα βγει, μετά από γενναίο κούρεμα του χρέους και μετά από την στήριξη της κομισιόν για επενδύσεις, έχει καλώς. Εάν δεν βγεί, τότε δεν θα υπάρχει πλέον άλλη λύση από την έξοδο από την ευρωζώνη. Και τότε το κόμμα Λαφαζάνη θα έχει τον πρώτο λόγο.

Έτσι έχουν τα πράγματα νομίζω. Από το παζλ λείπει βέβαια η ΝΔ. Η νέα ηγεσία που θα εκλεγεί, μετά την παραίτηση Μεϊμαράκη, που πρέπει να θεωρείται βέβαιη μετά το κακό εκλογικό αποτέλεσμα, θα προσπαθήσει να λειτουργήσει ως εναλλακτική συστημική λύση.Θα τα καταφέρει; Άγνωστο.

Αλλά ακόμα και αν η ΝΔ είναι η εναλλακτική λύση, είναι πιθανόν μια αποτυχία του προγράμματος να την συμπαρασύρει, μαζί με τον Συριζα και το Ποτάμι. Μόνον εάν η νέα ηγεσία της καταφέρει να διατυπώσει ένα νέο πολιτικό σχέδιο, όχι νεοφιλελεύθερο, αλλά στη γραμμή ενός ήπιου κοινωνικού φιλελευθερισμού, που θα ενδυναμώνει το κράτος και τη δημόσια σφαίρα, ίσως αποτελέσει ελκυστική προοπτική. Διαφορετικά, σε περίπτωση αποτυχίας του προγράμματος, τον πρώτο λόγο θα τον έχει η αριστερή πλατφόρμα.

Είμαστε στο μακρύ καυτό καλοκαίρι.