Αναμφίβολα είναι θετικό κάθε Ευρώ που επιστρέφεται στους φτωχούς και στους μικρομεσαίους, που ξεζουμίστηκαν από την υπερφορολόγηση και υπέφεραν από βάναυσες περικοπές, όλα αυτά τα χρόνια της Κρίσης και των Μνημονίων. Ωστόσο η ελεημοσύνη δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δικαιοσύνη που δεν αποδόθηκε. Με άλλα λόγια οι πλούσιοι, εκατομμυριούχοι και δισεκατομμυριούχοι, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού δεν σήκωσαν καθόλου τα ίδια βάρη με τους υπόλοιπους κατά την περίοδο της Κρίσης. Πολλοί δε είδαν τις περιουσίες τους να μεγεθύνονται, όσο χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλειναν κι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έμεναν άνεργοι και φτωχοποιούνταν.

Τα δε “ματωμένα κέρδη” τους, αντί να τα επενδύσουν και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, τα έβγαζαν με την πρώτη ευκαιρία στο εξωτερικό ή τα πάρκαραν σε “φορολογικούς παραδείσους”. Και φυσικά η μεγάλη πλειονότητα των ζάπλουτων επιδίδεται συστηματικά στο “σπορ” της φοροδιαφυγής (offshore, “φορολογικούς παραδείσους” κλπ.) καθώς οι περισσότεροι νόμοι είναι γραμμένοι με βάση τα συμφέροντα τους, ρίχνοντας έτσι ακόμη περισσότερα βάρη στους φτωχούς. Paradise Papers, Panama papers, “Λίστα Λαγκάρντ” κι ένα σωρό παρόμοιες “λίστες” είναι γεμάτες με ονόματα χιλιάδων πλούσιων Ελλήνων, που έκλεψαν φόρους, απέφυγαν με λογιστικά τερτίπια (π.χ. ενδοομιλικές συναλλαγές κ.α) να τους πληρώσουν και γενικώς φοροδιέφευγαν αφήνοντας σε εμάς τους υπόλοιπους, στο 99% των “εθελοντών κερατάδων” επιπλέον φορολογικά βάρη, τα οποία κανονικά θα έπρεπε εκείνοι να επωμιστούν.

Και όχι μόνον αυτό. Μας εξώθησαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να αλληλοφαγωνόμαστε για τα αποφάγια τους! Αυτό φυσικά δε συμβαίνει αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ, το επίκεντρο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, όπως είχε επισημάνει και ο Αμερικανός κοινωνιολόγος και ακτιβιστής Χάουαρντ Ζιν στο βιβλίο του Η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών: “Το 1% του πληθυσμού έχει στην κατοχή του το ένα τρίτο του πλούτου. Τα υπόλοιπα δύο τρίτα κατανέμονται με τρόπο που στρέφει το 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες εναντίον των αστέγων, τους λευκούς εναντίον των μαύρων, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μία την άλλη και μάχονται μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση: ότι μοιράζονται τα αποφάγια μιας πολύ πλούσιας χώρας”.

Ο καπιταλισμός χρειάζεται όντως τις ανισότητες για να λειτουργήσει, δημιουργώντας  συνθήκες έντονου ανταγωνισμού μεταξύ ατόμων, ομάδων και κοινωνικών τάξεων. Ωστόσο οι ακραίες ανισότητες που δημιουργεί ο σημερινός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, όπως αποδείχθηκε άλλωστε και από την ιστορία, καταστρέφει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και τελικά καταστρέφει και την ίδια τη Δημοκρατία, που εξ ορισμού είναι το πολίτευμα των πολλών και ειδικά της μεσαίας τάξης. Οι χαοτικές ανισότητες και η διάλυση της κοινωνικής συνοχής έχουν πάντα καταστροφικά αποτελέσματα και οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην παράνομη ή νομιμοφανής φοροδιαφυγή ή φοροαποφυγή του 1% των πλουσίων. 

Κοντολογίς, αν συλληφθεί όλος αυτός ο πλούτος που φοροδιαφεύγει, αν οι πλούσιοι, έχοντες και κατέχοντες, πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν -αν και θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές στο 75% σε όσους βγάζουν πάνω από 500.000 ευρώ ετησίως, όπως είχε γίνει στη Γαλλία-, όχι μόνο θα είχε η Ελλάδα πολύ μεγαλύτερα δημοσιονομικά πλεονάσματα, και λιγότερη φορολογία προς τα χαμηλά στρώματα, αλλά και τα Κοινωνικά Μερίσματα που θα μοιράζονταν ετησίως θα ήταν πολύ μεγαλύτερα και θα αποκαθιστούσαν ένα μέρος έστω της τεράστιας αδικίας και των χαοτικών ανισοτήτων, του σχεδόν αβυσσαλέου χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών που επιδεινώθηκε με την Κρίση. Αυτό θα πρέπει να είναι το καθήκον κάθε δημοκρατικά εκλεγμένης από τον ελληνικό λαό κυβέρνησης, και όχι να συγκαλύπτει και να προστατεύει τους ζάπλουτους “φορολογικούς πρόσφυγες” των Offshore, επικυρώνοντας έτσι μια τεράστια αδικία. Άλλωστε, όπως είχε γράψει εύστοχα κι ο Πλούταρχος: “οι μεγάλες ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι η βασικότερη αιτία καταστροφής μιας δημοκρατίας”.

Υ.Γ.  Ακόμη και οι ίδιοι ο πλούσιοι καταλαβαίνουν ότι όλο αυτό, αυτές οι τερατώδεις ανισότητες και αδικίες, δεν είναι βιώσιμες, γι’ αυτό στις ΗΠΑ περίπου 400.000 πλούσιοι Αμερικανοί επιχειρηματίες κ.α. (Ρεπουμπλικάνοι μάλιστα οι περισσότεροι) συγκέντρωσαν  ήδη υπογραφές ζητώντας από τον “δικό τους” πρόεδρο Τράμπ όχι να μειώσει κι άλλο τους φόρους προς το μεγάλο πλούτο αλλά αντίθετα να τους αυξήσει! Αν μη τι άλλο θέλουν να αυτοπροστατευτούν από την κοινωνική οργή του

* Ο Γιώργος Στάμκος ([email protected]) είναι συγγραφέας και δημιουργός του Ζενίθ