Σε αυτές τις σελίδες έχουμε επισημάνει από νωρίς, ότι όσο θα φανερώνονται τα πολιτικά αδιέξοδα και οι διαχειριστικές αδυναμίες της κυβέρνησης, τόσο θα σκληραίνει ο λόγος της, θα γίνεται επιθετικός και εριστικός, διχαστικός. Όχι μόνο τακτικά, αλλά στρατηγικά, από τις πρώτες ημέρες της νεοδεξιάς διακυβέρνησης, επιχειρήθηκε η κατασκευή εσωτερικών εχθρών, με κάθε αφορμή, υπαρκτή ή επίπλαστη.

Βασικός στόχος, η διασπορά φόβου και ηθικού πανικού, το αντάριασμα του μέσου τηλεθεατή, να τον βάλει να φοβάται, να ζαρώνει και να μισεί.

Έχουμε επισημάνει επίσης ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης θα πάει σε εκλογές κραδαίνοντας τον εθνικό κίνδυνο, αφενός, για να παραχώσει την αλυσιτελή εξωτερική του πολιτική, αφετέρου, για να μπορεί να συσπειρώσει στο δεξιό μαντρί τα φοβισμένα εκλογικά ακροατήρια, όσους δικαίως δεν επιθυμούν συρράξεις. Αλλά κυρίως για να φέρει τη συζήτηση σε ένα πεδίο που θα του επιτρέψει να εξαπολύει κατηγορίες για μειωμένο πατριωτισμό, αντί να επιχειρηματολογεί.

Λίγους μήνες προ των εκλογών, με το εθνικό περιβάλλον ερειπιώδες και το διεθνές περιβάλλον τα μάλα ανησυχητικό, η κυβέρνηση κορυφώνει αυτή την άκρως επικίνδυνη συμπεριφορά. Κατασκευάζει εχθρούς.  

Ο Ισπανός κατηγορεί τον Ανδρουλάκη!

Χθες στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Επιτροπή PEGA για τις παρακολουθήσεις, ο Νίκος Ανδρουλάκης κατηγορήθηκε για αντεθνική δράση από Ισπανό ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος του είπε: «Θέλετε να αμαυρώσετε την Ελληνική Δημοκρατία. Αυτό γίνεται ουσιαστικά από εσάς και άλλα κόμματα της Αριστεράς». Ο Ισπανός! Σαν να μιλούσε ο Έλληνας κυβερνητικός εκπρόσωπος· ούτε καν: σαν να μιλούσε κάποιο τρολ της Ομάδας Αλήθειας στο Τουίτερ.

Βεβαίως, δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε ότι η Νέα Δημοκρατία έχει οικογενειακούς δεσμούς με την πνιγμένη στα σκάνδαλα μεταφρανκική Ισπανική Δεξιά, ίσως την πιο διεφθαρμένη συντηρητική παράταξη στην Ευρώπη: ο μεν γιος του πρωθυπουργού εργάζεται σε γραφείο Ισπανού ευρωβουλευτή του ΕΛΚ, ο δε επίτροπος Μαργ. Σχοινάς είναι γαμπρός ηγετικού στελέχους του ισπανικού Λαϊκού Κόμματος, μάλιστα οι κακές γλώσσες στις Βρυξέλες λένε ότι αυτή η συγγένεια συνετέλεσε αποφασιστικά στην ευρωκαριέρα του.

Η γραμμή της «αντεθνικής δράσης» ακολουθείται πιστά για μεγάλο διάστημα. Όσο δυσκολεύουν τα πράγματα και όσο τελειώνει ο πολιτικός χρόνος, η Δεξιά καταφεύγει στα προσφιλή της όπλα: όποιος δεν συμφωνεί με τις μεθοδεύσεις της, όποιος επικρίνει θεσμικά ατοπήματα, όποιος στηλιτεύει φαινόμενα λεηλασίας και διαφθοράς, όποιος κρίνει αντιδημοκρατικές πρακτικές, δρα αντεθνικά. Είναι τσιράκι του Ερντογάν, πουτινάκι, μειοδότης. Και ευρωλιγούρης: Ακους εκεί να εγκαλούν την κυβέρνηση τα όργανα του Ευρωκοινοβουλίου… Στη λίστα των μειοδοτών έχουν μπει μεγάλα ξένα ΜΜΕ, Ελληνες και ξένοι δημοσιογράφοι, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί, ευρωβουλευτές, και φυσικά οι πολιτικοί αντίπαλοι. Πού ακούστηκε να διαμαρτύρεται ο Νίκος Ανδρουλάκης και να εκθέτει τη χώρα, για κατ’ εξακολούθηση διπλή παγίδευση και εκβιασμό εις βάρος πολιτικού αρχηγού και ευρωβουλευτή; Αφού η χειραγωγούμενη Εξεταστική δεν βρήκε τίποτε αξιόμεμπτο.

Απο την Κόκκινη Προβιά έως τη Συμφωνία των Πρεσπών

Ας επαναλάβουμε:

Η ελληνική Δεξιά γνωρίζει πολύ καλά πώς να κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς, μιάσματα και συνοδοιπόρους ― τουλάχιστον οι ακροδεξιοί συγκάτοικοι της πολυκατοικίας, όσοι εκινούντο περιθωριακά στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αλλά και όλοι όσοι ποτέ δεν λησμόνησαν την καταγωγή τους από το κράτος του μετεμφυλίου, του ψυχρού πολέμου, της βίας και νοθείας, το κράτος της Κόκκινης Προβιάς και του Σχεδίου Περικλής.

Μα η μεταπολίτευση έχει τελειώσει με κρότο και πόνο, με μια οδυνηρή χρεοκοπία, με μια ιστορική καμπή. Η Δεξιά φαίνεται να αφήνει πίσω της τα κεντρώα ανοίγματά της και τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της μεταπολίτευσης, και να θέλει να επαναλάβει την στρατιωτική και πολιτική κατίσχυση του μετεμφυλίου, με άλλους όρους και για άλλους σκοπούς. Σπείρει διχόνοια και επινοεί εχθρούς, για να κρύψει την βαριά συνενοχή της στο ναυάγιο της χώρας, ναυάγιο οικονομικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό, πνευματικό· και για να συνεχίσει το προσφιλές της αγώνισμα, τη νομή της εξουσίας και τη λαφυραγωγία ερειπίων και ανθρώπων.

Η στρατηγική της συντηρητικής παράταξης ήταν πάντα η κατασκευή εσωτερικού εχθρού: να ποτιστεί με φόβο η κοινωνία, να προσκυνήσει απροϋπόθετα μια υπόσχεση ασφάλειας και να απεμπολήσει ελευθερίες. Πότε; Την ώρα που η κοινωνία της κρίσης κείτεται βυθισμένη στην επισφάλεια, την απαισιοδοξία, την αυτοϋποτίμηση, σε μια ενδόρρηξη εν εξελίξει. Και μάλιστα, την ώρα που ο υπαρκτός κίνδυνος είναι ο εξωτερικός εχθρός, που θα μπορούσε να συνενώσει και να συνεγείρει. Μα όλοι οι Ελληνες είδαμε πόσο συναινετικά και ώριμα η Δεξιά ως αντιπολίτευση χειρίστηκε μια γόνιμη ειρηνική πράξη εξωτερικής πολιτικής, στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Είδαμε περικεφαλαίες στους δρόμους, ακούσαμε κρωγμούς καπηλείας και εχθροπάθειας στο Κοινοβούλιο.

Και φυσικά θυμόμαστε, το βιώσαμε, ότι πάνω στο ξέσπασμα της τρομερής κρίσης, μετά το 2010, είχαμε πολλαπλές συμπτώσεις: αποθρασύνονται οι αναθεωρητές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και οι κληρονόμοι της χούντας καθίστανται ρυθμιστές της δεξιάς πολυκατοικίας μέσω ΛΑΟΣ· η πολιτική κρίση ερμηνεύεται με την θεωρία των δύο άκρων, που ταυτίζει μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση με την Αριστερά· το ακραίο κέντρο κατακεραυνώνει τον λαϊκιστή λαό και τον οχληρό πληβείο εν ονόματι μιας εξωϊστορικής (και τόσο πέτσινης) αριστείας· η ολιγαρχία των πλουσίων ενοχοποιεί το πλήθος των φτωχών για τη φτώχεια τους κ.ο.κ.

Επειδή θυμόμαστε λοιπόν τη μακρά μεταπολίτευση, και βιώσαμε και βιώνουμε τη Μεγάλη Υφεση και τη μακρά κρίση, και επειδή οι εξωθεν απειλές είναι υπαρκτές, υποχρεούμαστε να πούμε ότι η λαβωμένη Ελλάδα δεν αντέχει και δεν χρειάζεται κατασκευή εσωτερικού εχθρού. Εχει εξωτερικό εχθρό, κι έχει τα ερείπια των αλλεπάλληλων κρίσεων να ανορθώσει.