Έγκλειστος, ρουφώντας τον Eric Burdon και τους Animals στο παλιό τραγούδι Inside looking out (εξού κι ο τίτλος) και ξεφυλλίζοντας σχόλια, κρίσεις και κριτικές της τρέχουσας συγκυρίας, στέκομαι σε 2 θέματα που συχνά συνάντησα:

• Θέμα 1ο: «Πώς τα έχει πάει η Ελλάδα με τον κορωνοϊό»
• Θέμα 2ο: «Σχετικά με την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και την ερμηνεία της» 

Θα επιχειρήσω τα εξής σχόλια:

Θέμα 1ο: Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα «πώς τα έχει πάει η Ελλάδα με τον κορωνοϊό» θα πρέπει να δει την πολυπαραμετρικότητα του προβλήματος και να συνεκτιμήσει όλα τα δεδομένα, πάντα σε σχέση, σε σύγκριση και σε αναλογία:

• με άλλα υποδείγματα χωρών και όχι με κάποιο ιδεατό πρότυπο.
• με βάση πληθυσμιακά και ηλικιακά κριτήρια
• με βάση το χρονικό σημείο έναρξης και την ένταση του φαινομένου
• με βάση το επίπεδο και βαθμό ανάπτυξης της Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα
• με βάση το επίπεδο οργάνωσης του κράτους και την γενικότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση
• με βάση ψυχογραφικά και στοιχεία συμπεριφοράς της κοινωνίας ή και τμημάτων αυτής και το επίπεδο των αντανακλαστικών της.
• με βάση το βαθμό εκτίμησης που χαίρει η πολιτική στην κοινωνία
• με βάση αστάθμητους παράγοντες όπως η συγκυρία ή ο ρόλος μιας προσωπικότητας κλπ
• με βάση γεωγραφικά κριτήρια ακόμα και εστιάζοντας, στα όρια  και τις προσδοκίες του συνόλου των πολιτών τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω,  η Ελλάδα εκτιμάται ως χώρα επιτυχημένη στην καταπολέμηση του ιού, με κυρίαρχο μέτρο και κριτήριο την αποφυγή θανάτων (αποτελεσματικότητα).

Κι αυτό, κόντρα στις λογικές προβλέψεις για μια χώρα:

• με χαμηλό επίπεδο υποδομών Δημόσιας Υγείας
• με ιδιαίτερα ανοργάνωτο κράτος
• με έναν αρκετά “χύμα και ανυπάκουο” πληθυσμό
• με μια χαμηλής πολιτικής ικανότητας κυβέρνηση
• με μια ιδιαίτερα “ανοιχτή” άρα και έκθετη κινητικότητα (τουρισμός, έλληνες διασποράς, πρόσφυγες κλπ)

ΝΑΙ λοιπόν, για μια τέτοια κοινωνία 80 ή 150 νεκροί είναι ΜΟΝΟ.

Και αυτό το πιστώνεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη από την κοινωνία σαν συνολική αίσθηση! Η απλή κοινή λογική “φτηνά τη βγάλαμε” αποτυπώνει αυθεντικά, τη λαϊκή επίγνωση και τις φυσιολογικές προτεραιότητες.

Ακούγεται ενοχλητικό και αντιφατικό; Κι όμως, αυτό συμβαίνει.

Τώρα, το γιατί συμβαίνει κι αν μου ή σου αρέσει είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.

Επιχειρώντας μια πρόχειρη ερμηνεία, νομίζω,  ότι αρχικά η  κυβέρνηση Μητσοτάκη ζούσε στην κοσμάρα της.

Οι εξελίξεις όμως στην Ιταλία την θορύβησαν. Όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά κυρίως, από ένστικτο πολιτικής επιβίωσης. Κατάλαβαν ότι αν συμβεί το ίδιο και στην Ελλάδα, γνωρίζοντας και τα χάλια των υποδομών Δημόσιας Υγείας, δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Δούναβις.

Το ιατρικό επιστημονικό προσωπικό της χώρας, επιβεβαίωσε τις ανησυχίες τους.

Έτσι επέλεξαν τον διοικητικό μονόδρομο του “να προλάβουν”, δηλαδή τον εγκλεισμό της κοινωνίας, χωρίς δαπάνες για βελτίωση των υποδομών υγείας και προσλήψεις προσωπικού.

Σκέφτηκαν ότι, αν τους “βγει” και την “καθαρίσουνε” φτηνά, άνοιγαν μπροστά τους νέες ευκαιρίες/ προοπτικές, μέσα στην κρίση.

Τόσο άμεσα, με αναθέσεις, μάσες και εκπτώσεις στους υμέτερους όσο – και κυρίως – μικρομεσοπρόθεσμα , όταν στο όνομα της νέας εποχής, την επίκληση του κόστους της κρίσης και την αξιοποίηση της “θετικής εικόνας” που πέτυχαν, επιχειρήσουν να  ανατρέψουν εργασιακά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Και βέβαια, με το επιχείρημα  “Νέες συνθήκες- νέο πολιτικό πρόγραμμα” να προχωρήσουν άμεσα σε εκλογές, αλλάζοντας δραματικά τους συσχετισμούς.

Θέμα 2ο

Σχετικά με  την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ και την ερμηνεία της, γράφονται αρκετά, κάποια επικριτικά, με τα γνωστά κλισέ “αριστεροσύνης” όπως να βγούμε “επιθετικά”, “καταγγελτικά” τί φοβόμαστε, να πούμε την αλήθεια;” κλπ

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ορισμένοι αριστεροί νομίζουν ότι τα πράγματα είναι απλά, ότι η απάντηση ανήκει στις λεγόμενες “καθαρές” λύσεις.

“Να πούμε καθαρά την αλήθεια στο λαό και πετύχαμε”. Δυστυχώς δεν είναι έτσι:

Οι καθαρές λύσεις υπάρχουν μόνο στα εργαστήρια φυσικής, σε ελεγχόμενες θερμοκρασίες, πιέσεις, υγρασίες κλπ και όχι στην πραγματική ζωή.
Στην πραγματική ζωή υπάρχουν άνθρωποι με “μικτές” αντιλήψεις και βαθμούς κατανόησης των πραγμάτων, με διαφορετικές συνειδήσεις ιεραρχήσεις και προτεραιότητες. Εδώ, αρχίζει να εμπλέκεται η – αβάσταχτα υποτιμημένη στο ΣΥΡΙΖΑ – επιστήμη της επικοινωνίας.

Και στην επικοινωνία, η λυδία λίθος της αποτελεσματικότητας βρίσκεται στην ικανότητα να είσαι σε επαφή με τις επιθυμίες και τις συνειδήσεις του κόσμου σε κάθε διαφορετική στιγμή και συνθήκη.

Βασικό αξίωμα είναι ότι το σωστό ή το λάθος, η νίκη ή η ήττα, η επιτυχία ή η αποτυχία, ορίζονται πάντα σε σχέση με τις συνθήκες. Αυτό που σήμερα είναι σωστό, αύριο μπορεί να είναι λάθος και αντιστρόφως.

Άρα έχει σημασία να μπορούμε να κατανοούμε το που, το πως και το πότε όταν θέλουμε να επικοινωνούμε.

Να πω ένα παράδειγμα, ακραίο, για να γίνει κατανοητό: Σε “μέσες” συνθήκες, αναπτύσσεις σε ένα άνθρωπο την άποψη σου, για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και σε ακούει.
Αναπτύσσεις τις ίδιες απόψεις, στον ίδιο άνθρωπο, την ώρα που έχει πεθάνει η μάνα του. Δεν ακούει τίποτα, γιατί εκείνη τη στιγμή “είναι αλλού”.

Γιατί απλά τότε – έστω προσωρινά – έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές του.

Δεν είναι αριστερή πολιτική, το να λέμε αυτό που πιστεύουμε ανεξαρτήτως συνθηκών και να χαιρόμαστε ακούγοντας την ηχώ του.

Το θέμα και η ικανότητα είναι, να είμαστε αποτελεσματικοί σε αυτό που κάνουμε. Και για να το πετύχουμε, πρέπει να “συντονιζόμαστε” να πιάνουμε το σφυγμό της κοινωνίας. Κι αυτό δεν είναι “τρικ” ή κολπάκι αλλά θέμα σεβασμού και ουσίας.

Πως να το πω; σκεφτείτε έναν πατέρα που παραπονιέται για την προβληματική πορεία του παιδιού του, λέγοντας ότι “εγώ του τα είπα 1000 φορές. Ό,τι ήταν να πω και να κάνω το έκανα”.

Θεωρεί δηλ. ότι ο ρόλος του εξαντλείται στο να πει την αλήθεια του, και ουσιαστικά, δεν αναρωτιέται πόσο “έδωσαν καρπούς” αυτά που είπε και έκανε.

Κι όμως, το ερώτημα κατά βάση, είναι το πότε τα είπε, σε ποια φάση της πορείας ενηλικίωσης , το πως τα είπε ώστε να φτάνουν, να αγγίζουν και να συντονίζονται με τις ανησυχίες του παιδιού και να “πιάνουν τόπο”.

Αυτό σημαίνει “ασκώ πολιτική”.

Και βέβαια για ένα αριστερό κόμμα, κατανόηση του μηχανισμού επικοινωνίας σημαίνει:

• να φύγουμε από τον εγωκεντρισμό “τι θέλω να επικοινωνήσω”
• να αποφύγουμε το λαϊκισμό των  “υποσχέσεων” (τι θέλει να ακούσει)
• να έρθουμε στη θέση του άλλου, κατανοώντας τις ιεραρχήσεις του, τον τρόπο του, βρίσκοντας τα “ισχυρά μηνύματα”, τα σημεία επαφής, για να επιδράσουμε, και όπου χρειαστεί να τα ανατρέψουμε.

Αυτά σκέφτομαι έγκλειστος και σας γράφω …από μέσα κοιτάζοντας έξω.

Καλή αντάμωση