Ακούγεται ωραία: Να μην υποταχθούμε στους δανειστές, να μην ακυρωθούν προεκλογικές δεσμεύσεις, να μην παραβιαστούν κόκκινες γραμμές. Και μετά; Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ενθαρρύνουν τη ρήξη με τους εταίρους-πιστωτές στη μεγάλη πλειοψηφία τους αποφεύγουν να περιγράψουν την επόμενη μέρα. Ο βουλευτής Κ. Λαπαβίτσας που μιλά ανοιχτά για επιστροφή στη δραχμή είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, με την έννοια ότι καταθέτει μια συγκεκριμένη πρόταση, χωρίς όμως ούτε αυτός να την εξειδικεύει. Δεν εξηγεί πώς ακριβώς υποθέτει ότι θα γίνει η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, τι θα σημαίνει αυτό για μισθούς, συντάξεις, καταθέσεις, κόστος ζωής, βιοτικό επίπεδο. Αλλοι σύντροφοί του υπαινίσσονται πως κοιτάζουν προς τον ίδιο δρόμο, αλλά δεν το λένε καθαρά και έτσι αποφεύγουν τη συζήτηση για την ουσία, δηλαδή για τις πραγματικές επιπτώσεις ενδεχόμενης οριστικής σύγκρουσης με τους πιστωτές.

Με βάση τα προφανή, ακόμη και η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη, προκειμένου να μετριαστούν όσο γίνεται οι δραματικές συνέπειες, θα πρέπει να γίνει σε συνεννόηση και με τη βοήθεια των εταίρων. Επομένως, η θεωρία για Κούγκι ή για Ζάλογγο είναι έτσι κι αλλιώς ανεδαφική, γιατί ασφαλώς δεν δεν έχει δοθεί τέτοια λαϊκή εντολή στην κυβέρνηση ούτε υπάρχει συλλογική διάθεση για εθνική αυτοκαταστροφή.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που πιστεύουν σε λύσεις εκτός κοινού νομίσματος έχουν την πολιτική και ηθική υποχρέωση να πουν την αλήθεια, να εξηγήσουν τι ακριβώς προτείνουν, ποια κατεύθυνση επιλέγουν για τη χώρα, να υποστηρίξουν με οικονομικούς και γεωπολιτικούς όρους τη θέση τους και να κριθούν γι αυτή. Δεν είναι δίκαιο να καλλιεργούν ατμόσφαιρα πολέμου και να διαφημίζουν ηρωισμό τηλεοπτικής κατανάλωσης την ώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να καταλήξει σε μια όσο το δυνατόν καλύτερη συμφωνία με τους πιστωτές, ακριβώς επειδή δεν βλέπει άλλον ασφαλή δρόμο για τη χώρα.

Στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα έχουν λόγους να προσβλέπουν όσοι βρίσκονται με μεγάλες καταθέσεις έξω και μεγάλα χρέη μέσα. Μια βίαιη αποχώρηση της χώρας από την ευρωζώνη θα οδηγήσει σε μια εφιαλτική περιπέτεια κυρίως τους οικονομικά ασθενέστερους και θα σημαίνει ανεξέλεγκτη οπισθοδρόμηση -οικονομική και πολιτισμική.

Δεν σημαίνει ότι έχει σκοτεινά κίνητρα όποιος θέλει ρήξη και δραχμή. Μπορεί απλώς να βλέπει διαφορετικά τα πράγματα. Ας μας πει, όμως, τι βλέπει. Πώς και τι θα εισάγουμε, πώς θα επιβιώσει το τραπεζικό σύστημα, πώς θα χρηματοδοτείται το κοινωνικό κράτος, πώς θα καλύπτονται οι ανάγκες του Δημοσίου, ποιοι θα είναι οι πόροι και ποιες οι συμμαχίες στο διεθνές επίπεδο.  Ανεξάρτητα από τι θα σημαίνει αυτό για την ευρωζώνη και την ΕΕ, ας μας πει τι θα σημαίνει για τη δική μας ζωή, ώστε να μετρηθούν πόσοι είναι πραγματικά έτοιμοι για ρήξη και πόσοι θέλουν ρήξη αλλά χωρίς να διακοπεί η χρηματοδότηση από τους θεσμικούς πιστωτές, δηλαδή τον τετραγωνισμό του κύκλου.