Μία ιστορική μέρα ξεκινά τη Δευτέρα. Μία μέρα νίκης για τη δημοκρατία.

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και την τελική ετυμηγορία των πολιτών -που αντιστάθηκαν απέναντι σε τόσης έκτασης προπαγάνδα- η μεγάλη νίκη είναι ακριβώς η υλοποίηση τούτου του δημοψηφίσματος. Και αυτό είναι μία ένδειξη του πώς βλέπει το λαό η αριστερά και πώς την έβλεπαν όσοι διόριζαν κηπουρούς -τραπεζίτες- ως πρωθυπουργούς. Είναι η εικόνα της πλουραλιστικής αριστεράς, που θέλει το λαό ερωτώμενο και στήριγμα και σύμμαχο σε δύσκολες συγκρούσεις.
Μία άποψη που βρήκε πολέμιους σε όλη την ήπειρο με ψεύτικες κινδυνολογίες και αντιδημοκρατικές κορώνες. Και έχει σημασία, να υπογραμμίσουμε πως τούτη την εβδομάδα, καταρρίφθηκαν βασικές απάτες που καρποφόρησαν με τη βοήθεια των συστημικών μίντια (δικαιολογώντας εν τέλει και την κατακόρυφη πτώση της αξιοπιστίας τους).

Τρομοκρατούσαν ότι ο λαός θα διχαστεί. Κι όμως διχασμός δεν υπήρξε. Επρόκειτο για μία συνειδητή κινδυνολογία που άνθρωποι των γραμμάτων και πολιτικοί καλλιεργούσαν για να αποφύγουν μία απλή εκλογική διαδικασία. Επί έτη δίδασκαν ως κακή επιλογή τα δημοψηφίσματα επειδή τάχα διχάζουν. Βέβαια, είναι οι ίδιοι που θεωρούσαν ότι οι φτωχοί αδυνατούν να αποφασίσουν, ότι ο λαός ενεργεί με το θυμικό, ότι έχουμε βουλευτές για να αποφασίζουν για όλα. Τελικά κανένας διχασμός δεν υπήρξε και όπως πάντα είχαμε μία προεκλογική διαδικασία ίδια με κάθε άλλη φορά (ηπιότερη ουσιαστικά, αλλά με μικρή διάρκεια). Η κοινωνία είναι πολωμένη, αλλά όχι στο εσωτερικό της, μα απέναντι σε όσους παίρνουν αποφάσεις και διαμορφώνουν συνειδήσεις. Και ήταν εχθρική απέναντί τους, επειδή δε ρωτήθηκε ποτέ, επειδή πάντα οι πολίτες ευθύνονταν για τις αποφάσεις των άλλων κι οι ίδιοι την τιμωρούνταν.

Στην ουσία, με το δημοψήφισμα αυτό άλλαξε  η ιστορία της Ευρώπης. Γιατί ταυτόχρονα με το αποτέλεσμα βγήκε ένας φως δημοκρατίας μέσα στα ασφυκτικά αντιλαϊκά προγράμματα της μονόπλευρης λιτότητας και της δολοφονικής δημοσιονομικής προσαρμογής. Ας μην παραβλέπουμε ως κέρδος ότι αποκαλύφθηκε το άλλο, το κρυμμένο, πρόσωπο της σύγχρονης ΕΕ. Οι Έλληνες αποκαλύφθηκε ότι το γνωρίζουν πλέον, χωρίς να έχουν αυταπάτες.

Αναλόγως δόθηκαν φτερά σε όλα τα κινήματα κατά της λιτότητας και του προτεσταντικού νεοφιλελευθερισμού… Αποκαλύφθηκε σε όλους τους λαούς και πώς βλέπουν τη δημοκρατία οι Ευρωπαίοι πολιτικοί… Ταυτόχρονα όμως είναι και ήττα όλου του παλιού πολιτικού κόσμου και των συστημικών μίντια που ξεπέρασαν τον εαυτό τους…

Έτσι, λοιπόν, η νίκη δεν ανήκει σε κανέναν. Ακόμα κι αν δεχτούμε την ενίσχυση της αριστεράς και του Τσίπρα ως αδιαφιλονίκητου επικεφαλής της αριστεράς που πολεμά και πάντα αντιστέκεται, η νίκη είναι της δημοκρατίας. Είναι νίκη του λαού κατά της μονόπλευρης λιτότητας της εσωτερικής υποτίμησης που φωτίζει τους μικρούς και μεγάλους αγώνες σε όλη την Ένωση. Και τούτο αναφάνηκε σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις μέσα στα κινήματα αλληλεγγύης, που λειτουργούν ως μοχλοί πιέσεις στις κυβερνήσεις των χωρών τους. Εκεί άλλωστε είναι και οι αληθινοί φίλοι των Ελλήνων, κι όχι σε θεσμικά πρόσωπα (βλ. Γιούνκερ).

Ωστόσο, αξίζει να θυμόμαστε ότι αυτοί ακριβώς οι θεσμοί είναι που δε θέλουν να αλλάξουν πολιτική και ούτως ή άλλως δε σέβονται τη δημοκρατία (το βιώναμε άλλωστε τόσα χρόνια). Είναι άλλωστε οι ίδιοι που ενώ είχαν την έκθεση του ΔΝΤ, την απέκρυπταν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Προτίμησαν να ρισκάρουν μία κρίση προκειμένου να διατηρηθεί ο προτεσταντικός νεοφιλελευθερισμός και η νεοφιλελεύθερη προοπτική της ευρωζώνης.

Ο Τσίπρας το πάλεψε γιατί το υποσχέθηκε και αυτή ήταν η εντολή που πήρε. Ουδείς -στην Ελλάδα και το εξωτερικό- σεβάστηκε τις εκλογές και όλοι έλπιζαν στην αριστερή παρένθεση καταστρώνοντας σχέδια για μη αριστερή κυβέρνηση.

Αλλά η αριστερά δεν μπαίνει σε παρενθέσεις, επειδή ακριβώς σέβεται το λαό, τις ανάγκες του και τη δημοκρατία. Αντίθετα, η αντιπολίτευση καταβαραθρώθηκε σε εκλογικά προπύργιά της, ακριβώς λόγω της αποχής της από τις ανάγκες και τα προβλήματα των πολιτών. Είναι οι ίδιοι που χρειάζονται αστυνομική προστασία, ώστε να απορεί ο Πορτοσάλτε γιατί δεν λοιδορούνται ή προπηλακίζονται οι πολιτικοί της κυβέρνησης από πολίτες (όπως το 2011). Και η απορία του ακριβώς αποδεικνύει πόσο απέχουν οι υπερασπιστές του συστήματος από τους πολίτες.