Ο στρουθοκαμηλισμός και η ανοησία πάντα βάδιζαν χέρι με χέρι. Τώρα αποδεικνύεται ότι και ο στρουθοκαμηλισμός δεν έχει όριο. Τείνει στο άπειρο. Οπως και η βλακεία. Η στάση της Ευρώπης σε όσα συμβαίνουν εδώ και εβδομάδες στην Παλαιστίνη το αποδεικνύει περίτρανα. Για μια ακόμα φορά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εφαρμόζουν τη διπλωματία της στρουθοκαμήλου απέναντι στο έγκλημα διαρκείας που συντελείται στην Παλαιστίνη. Μισόλογα, υπεκφυγές, ατολμία και αόριστες εκκλήσεις για «αποκλιμάκωση». Ούτε καν ίσες αποστάσεις. Πάλι «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» μπαίνει μπροστά για να δικαιολογήσει την καταπίεση, την εξαθλίωση, αλλά κυρίως τις νέες προκλήσεις με τα σχέδια για εποικισμό και τα εμπόδια που οδήγησαν σε αναβολή των Παλαιστινιακών εκλογών, που ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να ανάψει το φιτίλι του πολέμου σε μια περιοχή, που για τους Ευρωπαίους θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε. Κι αφού υπάρχει, βάζουν το κεφάλι στην άμμο. Σιγά μην μπλέξουν τώρα στο να αναζητούν τις αιτίες.

Ads

Η τακτική φυσικά δεν είναι καινούρια. Οι αμήχανες δηλώσεις του Γερμανού ΥπΕξ Χάικο Μάας, μπορεί ως ένα βαθμό να εξηγούνται από το «προπατορικό αμάρτημα» του σύγχρονου γερμανικού κράτους, που οικοδομήθηκε μαζί με τις ενοχές για τη θηριωδία του ολοκαυτώματος. Αλλά ως πότε αυτό θα μπορεί να δένει τα χέρια ολόκληρης της Ευρώπης απέναντι σε μια πολιτική του Ισραήλ, που αγνοεί αποφάσεις του ΟΗΕ, συστηματικά πλέον δημιουργεί όλο και χειρότερα δεδομένα και κυρίως οδηγεί με την προκλητικότητά της στον εξτρεμισμό ένα μεγάλο κομμάτι των Παλαιστινίων.

Ο καλύτερος τροφοδότης των ακραίων στοιχείων της Χαμάς είναι ο ίδιος ο Νετανιάχου και η πολιτική του. Μια πολιτική που ευνοεί συνολικά τις ακραίες δυνάμεις, όχι μόνο μέσα στο Ισραήλ, αλλά στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής σε μια περίοδο, που ορισμένοι έλπιζαν ότι έρχεται μια φάση συνολικότερης αποκλιμάκωσης. Δεν είναι μόνο οι απελπισμένοι έγκλειστοι της Γάζας, που βλέπουν κάθε νέα σύγκρουση ως μοναδικό τρόπο για να «θυμηθεί» η διεθνής κοινότητα ότι υπάρχουν. Είναι και οι κάθε είδους «λύκοι» της περιοχής, που χαίρονται σε κάθε αναμπουμπούλα… Είναι ο Ταγίπ Ερντογάν, που βρίσκει πάλι ευκαιρία να φορέσει το κοστούμι του ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση που κοκορεύεται για τις διεθνείς της επιτυχίες, που θέλει να μας πείσει ότι έχει κοινή εξωτερική πολιτική και ονειρεύεται να αποκτήσει το δικό της υπολογίσιμο στρατό δεν είναι συνεπώς άμοιρη ευθυνών για όσα συμβαίνουν στην Ιερουσαλήμ ή στη Γάζα. Με τη στάση της για μια ακόμα φορά αποδεικνύει ότι η μόνη της στρατηγική είναι να ελπίζει ότι η κρίση πάλι θα εκτονωθεί από… μόνη της, το ζήτημα θα εκτοπιστεί από τα πρωτοσέλιδα των παγκόσμιων ΜΜΕ και όλοι θα συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους. Mέχρι την επόμενη έκρηξη. Που, όπως έχει δείξει η εμπειρία, είναι νομοτελειακά αναπόφευκτη. Το να πιστεύεις ότι μια «παγωμένη σύγκρουση» θα παραμένει στον πάγο στο διηνεκές είναι λοιπόν ανοησία. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς. Οπως είναι υποκρισία να γυρνάς την πλάτη σε κάθε «καυτή πατάτα», που συναντάς μπροστά σου, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα «παγώσει» και αυτή.

Ads

Αν η Ευρώπη θέλει να την παίρνουν σοβαρά θα πρέπει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Αν θέλει να δηλώνει υπερασπίστρια «αξιών», θα πρέπει αυτές τις αξίες να τις σέβεται και να τις απαιτεί για όλο τον πλανήτη.

Χωρίς εκπτώσεις και διαλείμματα. Με απλά λόγια. Αν οι ακραίοι και στις δύο πλευρές δεν απομονωθούν, η πληγή θα συνεχίσει να αιμορραγεί. Αν το Ισραήλ δεν πιεστεί πολιτικά να αποδεχτεί το Διεθνές Δίκαιο και συμφωνίες, που το ίδιο σύναψε, η κάθε επόμενη αιματοχυσία θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Ολα αυτά ισχύουν φυσικά και για την πολιτική της κάθε ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά, που δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από μηρυκασμούς των Βρυξελλών. Δηλαδή και για την Ελλάδα. Αλλά τι μπορεί να προσδοκά κανείς από μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός δεν τολμά καν να αναφερθεί σε μια «γειτονική χώρα» με το επίσημο όνομά της;

Πηγή: Εποχή