Έχοντας στο πρώτο μέρος του άρθρου μου δείξει γιατί η φορολόγηση του πλούτου συμβάλλει στον περιορισμό των οικολογικών προβλημάτων – καθώς ο πλούτος τόσο στην παραγωγή του όσο και συνήθως στη χρήση του δημιουργεί περιβαλλοντικό κόστος – και από την άλλη πως διαπλέκεται και πετυχαίνει ασυλίες, δεδομένου ότι οι πολιτικές λειτουργίες σχετίζονται με χρηματοδότηση, εδώ θα εξηγήσω γιατί η φορολόγηση του πλούτου είναι επωφελής για την οικονομία και την κοινωνία. Του Θανάση Μακρή

Ads

 
Η φορολόγηση του πλούτου βοηθάει την οικονομία

Η ανακατανομή του πλούτου βοηθάει στην αναζωογόνηση της οικονομίας, καθώς απεγκλωβίζει την ενεργητικότητα στην οικονομία και αναπαράγει την τοπική ζήτηση, ενισχύοντας την απασχόληση, το εισόδημα και την επιχειρηματικότητα μέσα από:

• Τη μεγαλύτερη ροπή κατανάλωσης που έχουν τα χαμηλότερα εισοδηματικά νοικοκυριά σε σχέση με τα υψηλότερα. Δηλαδή τα φτωχότερα νοικοκυριά ξοδεύουν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους σε σχέση με τα πιο εύρωστα νοικοκυριά που, ικανοποιώντας της βασικές ανάγκες έστω και με πιο πλούσιο τρόπο, έχουν περισσότερο αναλογικά περίσσευμα που αποταμιεύουν ή επενδύουν σε χρηματοοικονομικά προϊόντα.

• Τα χαμηλότερα εισοδηματικά νοικοκυριά ξοδεύουν μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους σε τοπικές συναλλαγές, τοπικές υπηρεσίες και τοπικά προϊόντα ενισχύοντας την τοπική οικονομία.

• Η ανακατανομή του εισοδήματος από τους λίγους πλούσιους στους πολλούς φτωχούς όχι μόνο αυξάνει το εισόδημα που ξοδεύεται στην οικονομία, αλλά αυξάνει και τον αριθμό των συναλλαγών του κύκλου των χρημάτων πετυχαίνοντας μεγαλύτερη συνολική αύξηση εισοδήματος για την κοινωνία ανά κάθε μονάδα χρήματος της οικονομίας. Με απλά λόγια, περισσότεροι θα αγοράσουν ψωμί από περισσότερους φούρνους οι οποίοι με την σειρά τους θα αγοράσουν φρούτα από μανάβικα και αυτοί θα κουρευτούν και οι κουρείς θα απευθυνθούν σε ηλεκτρολόγους και αυτοί σε γιατρούς και αυτοί θα πάνε σε θέατρα και οι ηθοποιοί θα αγοράσουν ρούχα.

• Η χρηματοδότηση από τη φορολόγηση δημοσίων αγαθών και υποδομών μειώνουν το κόστος παραγωγής των επιχειρήσεων και αυξάνουν τις δυνατότητές τους. Για παράδειγμα:  Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση προσφέρει φθηνότερο και περισσότερο καλά εκπαιδευμένο προσωπικό. Το δημόσιο σύστημα υγείας προσφέρει μεγαλύτερη παραγωγικότητα των εργαζομένων και μειώνει το κόστος των επιχειρήσεων στην περίθαλψη των εργαζομένων. Τα μαζικά Μέσα Μεταφοράς μειώνουν το κόστος πρόσβασης για τους πελάτες και εργαζόμενους. Οι δρόμοι, τα τηλεπικοινωνιακά κλπ δίκτυα, η ύδρευση, η αποχέτευση κ.ο.κ μειώνουν το κόστος λειτουργίας και παραγωγής των επιχειρήσεων και αυξάνουν τη δυνατότητα πρόσβασης σε πρώτες ύλες και αγορές. Η περιβαλλοντική προστασία θωρακίζει την ποιότητα των πρώτων υλών και βελτιώνει την ποιότητα και παραγωγικότητα των εργαζομένων. 

• Το αναγκαίο ελάχιστο ύψος των κεφαλαίων για επιχειρηματικότητα το συγκεντρώνουν όλο και λιγότεροι όταν διευρύνεται η ψαλίδα πλούσιων φτωχών, με αποτέλεσμα λιγότερες επιχειρηματικές προσπάθειες. Ταυτόχρονα το άνοιγμα της ψαλίδας μειώνει την προσδοκώμενη μέση απόδοση/επιτυχία της επιχειρηματικότητας μειώνοντας περαιτέρω την επιχειρηματικότητα.

• Το άνοιγμα της ψαλίδας πνίγει την οικονομική δραστηριότητα δημιουργώντας ανεργία, μείωση εισοδημάτων που δημιουργούν κοινωνικό περιβάλλον και ψυχολογία  που δυσκολεύει την  ενεργητικότητα της οικονομίας επιδεινώνοντας του όρους και προϋποθέσεις  της οικονομικής δραστηριότητας.

Έτσι, η αναδιανομή του εισοδήματος από τους λίγους πλούσιους στους πολλούς φτωχότερους είναι ευεργετική για την οικονομία και βοηθάει στην ανατροφοδότηση του οικονομικού συστήματος και στη μείωση των κρίσεων μέσα σ’ αυτό.

Η φορολόγηση του πλούτου αποτελεί σημαντική κοινωνική πολιτική συνοχής, καθώς όχι μόνο δίνει πόρους ώστε να ενισχύονται κοινωνικά αγαθά όπως η δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια, μεταφορές κλπ, αλλά και με την ανακατανομή του εισοδήματος που επιτυγχάνει, συμβάλλει στην κοινωνική δικαιοσύνη, καθώς ένα μέρος του κοινωνικού και περιβαλλοντικού κόστους παραγωγής του πλούτου επιστρέφει στην κοινωνία.
 
Η κοινωνική διάσταση της φορολόγησης του πλούτου

Η πολιτική οικολογία που έχει σαν στόχο τη βιώσιμη ευημερία των ανθρώπων, αναγνωρίζοντας την αποφασιστικότητα της συμβολής του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας σε αυτήν,  βιώνει και προτάσσει την οικολογική προτεραιότητα που συχνά μοιάζει είτε να επισκιάζει είτε να παραγνωρίζει την αφετηριακή κοινωνική διάσταση της πολιτικής οικολογίας. Δηλαδή με απλά λόγια, η κοινωνική βιωσιμότητα είναι ο πρώτος στόχος αναγκαίο μέρος της οποίας είναι και η οικολογική βιωσιμότητα. Οπότε και στην βάση της κοινωνικής βιωσιμότητας η φορολόγηση του πλούτου είναι πιο εύκολα κατανοητή πολιτική προτεραιότητα αιχμής, όχι μόνο τώρα στην εποχή της κρίσης.   

Η φορολόγηση του πλούτου και η αναδιανομή του εισοδήματος εξυπηρετεί την ενίσχυση της απασχόλησης τόσο μέσα από την οικονομία με την αναζωογόνηση της, όσο και μέσα από τις δημόσιες επενδύσεις αλλά και τις επιδοτήσεις ενίσχυσης της τοπικής οικονομίας και της απασχόλησης. Με τη στήριξη της ανεργίας και των κοινωνικά αποκλεισμένων με επιδόματα και με δημόσια αγαθά, έχουμε σαφή ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Έτσι οι δημόσιες πολιτικές για την εκπαίδευση, υγεία, οικισμό, μεταφορές, πολιτισμό, πρόνοια, δικαιοσύνη, ασφάλεια και προστασία του περιβάλλοντος είναι πολιτικές που, στο βαθμό που προσανατολίζονται αποτελεσματικά και στους πιο αδύναμους στην κοινωνία, αποτελούν τους βασικούς μηχανισμούς κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης.

Η κοινωνική συνοχή από μόνη της, αλλά και συνδυασμένα με τη περιβαλλοντική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ευημερία, ωφελεί όλους στην κοινωνία και όσο μεγαλύτερο είναι το όφελος τόσο περισσότερη δύναμη έχει κανείς να απολαμβάνει την ευημερία μιας κοινωνίας. Αυτό δείχνει και την ανταποδοτικότητα της φορολόγησης του πλούτου στους ίδιους τους πλουσίους.        

* Ο Θανάσης Μακρής είναι εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πράσινων