Η απόφαση για τον γυναικοκτόνο Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, η απόφαση για τους δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη δείχνουν ότι οι αγώνες μας έχουν πιάσει τόπο. Αν κανείς διαβάσει το βιβλίο της Σίσσυς Βωβού «Πατριαρχική Δικαιοσύνη και Φεμινιστικές αντιστάσεις», που εξετάζει δεκαεννέα υποθέσεις βίας κατά γυναικών, που έλαβαν χώρα από το 1998 έως το 2012, και τις δικαστικές αποφάσεις που βγήκαν, θα ανατριχιάσει. Από ελαφρυντικά τύπου «εν βρασμώ ψυχής», μέχρι υπόθεση που τα παιδιά της δολοφονημένης έμεναν με τον γυναικοκτόνο αφότου αυτός βγήκε από τη φυλακή.

Στο θέμα των γυναικοκτονιών, η αντίληψη έχει αρχίσει να αλλάζει και στην διερεύνηση (το φιάσκο της επικήρυξης των «δραστών» της τάχα μου ληστείας στα Γλυκά Νερά νομίζω θα ακολουθεί το ΥΠΡΟΠΟ και την ΕΛΑΣ για πολύ καιρό) και στην χωρίς ελαφρυντικά δικαστική τιμωρία τέτοιων εγκλημάτων. Αυτό το χρωστάμε στους γονείς των δολοφονημένων κοριτσιών, το χρωστάμε στον αγώνα του φεμινιστικού κινήματος και όλων μας, το χρωστάμε όμως σε τεράστιο βαθμό στην Εισαγγελέα Δόγκα Αριστοτέλεια, που κατάφερε να ανοίξει το θέμα αυτό σε όλη την ελληνική κοινωνία και πέτυχε την πρώτη τεράστια νίκη ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα.

Μια νίκη που έφτασε ως το Εφετείο. Για όποιον δεν θυμάται, οι δολοφόνοι της Ελένης ήταν δύο: για να πέσει τα μαλακά ο ένας, αυτός από την καλή οικογένεια της Ρόδου, είχε παρέμβει δημόσια μέχρι και ο Άκης Σκέρτσος. Δεν την γνωρίζω αλλά της χρωστάμε όλοι και όλες ένα τεράστιο ευχαριστώ, ειδικά γιατί αυτό το θάρρος της το πλήρωσε ποικιλοτρόπως.

Ακόμη περισσότερο που η Εισαγγελέας στην υπόθεση δεν τεκμηρίωσε απλώς με κάθε σαφήνεια τον βιασμό και την στυγνή δολοφονία της Ελένης, αλλά ανέδειξε και την προσπάθεια συγκάλυψης που είχε ως σκοπό να προστατεύσει το «παιδί της καλής οικογένειας»: την προσπάθεια να μην προχωρήσει η έρευνα από το Λιμενικό και πολλά άλλα -παρόμοια με αυτά που ζούμε τώρα στην υπόθεση του βιασμού της Γιωργίας στη Θεσσαλονίκη- και ζήτησε να διερευνηθεί!

Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν μας χαρίζεται, ακόμη και αυτά που φαντάζουν αυτονόητα. Όπως το λέει το τραγούδι «με με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Προχωρεί όμως. Αργά αλλά προχωρεί.

Να κατοχυρώσουμε αυτό που κατακτήσαμε για τις γυναικοκτονίες και να καταφέρουμε το ίδιο για όλες τις ζωές νκαι για όλα τα σώματα: για τον Ζακ/Ζάκι, για κάθε τοξικομανή, για τους βιασμούς και τις κακοποιήσεις, για τη Γιωργία, για τα θύματα του Λιγνάδη, για τα κορίτσια και τα αγόρια της ιστιοπλοΐας και της γυμναστικής. Έχουμε δρόμο ακόμη, αλλά τουλάχιστον κινήσαμε για κει…