Έχω πολλούς πολιτικούς λόγους να ψηφίσω «Όχι». Ο πιο σημαντικός λόγος όμως δεν είναι πολιτικός. Είναι προσωπικός και εθνικός ταυτόχρονα. Εξηγούμαι. Πέρα από το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης (νεοφιλελεύθερη υφεσιακή λιτότητα έναντι κοινωνικής  οικονομικής ανάπτυξης), εντύπωση προκαλεί ο τρόπος. Ή, για την ακρίβεια, η μη διαπραγμάτευση εκ μέρους των δανειστών. Επί 4 μήνες οι δανειστές έκαναν δήθεν πως διαπραγματεύονται. Και, στο «παρά πέντε», επανέφεραν εκβιαστικά και απειλητικά το αρχικό τους δόγμα. Διευκρινίζοντας μάλιστα με κυνικό χαμόγελο: «the game is over». Αυτή η μεθόδευση έχει όνομα. Λέγεται: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το περιεχόμενο της όποιας πρότασης των δανειστών ατονεί μπροστά στην βαναυσότητα και την αλαζονεία της συμπεριφοράς τους. Στην συμπεριφορά αυτή, ως Έλληνας και ως Οδυσσέας Βουδούρης, λέω νηφάλια και αποφασιστικά: Όχι! Γιατί;
Για δυο λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι, αν υπέκυπτα από φόβο σε τέτοιο εκβιασμό, δεν θα μπορούσα να κοιτάξω τα παιδιά μου στα μάτια. Όταν δέχεσαι κάτι, όχι από επιλογή, αλλά από τρόμο, απεμπολείς την αξιοπρέπειά σου. Παύεις να είσαι ένας ελεύθερος αυτόβουλος άνθρωπος και γίνεσαι εθελούσια ένα υποταγμένο υποκείμενο στον εκβιαστή. Και βέβαια, ότι ισχύει για έναν άνθρωπο, ισχύει και για έναν λαό. Δεν θέλω να δώσω τέτοιο παράδειγμα και να κληροδοτήσω στα παιδιά μου, μια χώρα ραγιάδων.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως η ελπίδα ότι, αν υποχωρήσεις σε έναν εκβιασμό, θα αποφύγεις τα χειρότερα, είναι απολύτως φρούδα. Όποιος υποχωρήσει σε έναν εκβιασμό, όχι μόνο δεν εισπράττει αναγνώριση και σεβασμό από τον εκβιαστή του, αλλά αντιθέτως, προκαλεί σε αυτόν αίσθημα βαθιάς περιφρόνησης προς το άτομό του. Και προτρέπει τον εκβιαστή να συνεχίσει. Εκβιασμένος μια φορά, εκβιασμένος μια ζωή!

Βέβαια κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν ότι δεν υποκύπτουν σε εκβιασμό, αλλά εκφράζουν, με το «Ναι», την δική τους άποψη. Εδώ προκύπτει το εξής θέμα. Αφενός, ποιος νοήμον Έλληνας συμφωνεί με το να κοπούν ακόμα περισσότερο συντάξεις και μισθοί, να διαλυθεί ακόμα περισσότερο το Σύστημα Υγείας και η Εκπαίδευση, να αυξηθούν ακόμα περισσότερο οι φόροι; Και, αφετέρου, ακόμα και αν δεχτούμε ότι υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες, που ειλικρινά πιστεύουν στην ορθότητα τέτοιων μέτρων, ισχύει πάντα η αρχή σύμφωνα με την οποία, ακόμα και αν συμφωνείς σε κάτι, που όμως σου ζητείται εκβιαστικά, οφείλεις να απορρίψεις τον εκβιασμό. Διότι ο εκβιαστής αδιαφορεί για το  λόγο που θα υποκύψεις στον εκβιασμό του. Και θα συμπεριφερθεί εξίσου βάναυσα και αλαζονικά, όποιος και αν είναι αυτός ο λόγος. 

Εξάλλου, όπως εξήγησε ο Πρωθυπουργός, το δημοψήφισμα δεν είναι το τέλος της διαπραγμάτευσης, αλλά η αποφασιστική εισβολή του Ελληνικού λαού στο πεδίο αυτής της διαπραγμάτευσης. Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας, με την σεμνή αλλά στιβαρή στάση του, εκπροσωπεί συμβολικά τη νέα Ελλάδα και την συλλογική μας αξιοπρέπεια. Η σταθερή υποστήριξη στο πρόσωπό του αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της εθνικής μας επιτυχίας στην επόμενη συμφωνία.

Στο δημοψήφισμα της Κυριακής, πέρα από το πολιτικό διακύβευμα, τίθεται το ερώτημα, για τον καθένα μας προσωπικά, τι άνθρωπος θέλει να είναι και, συλλογικά, τι είδους χώρα οραματίζεται. Κάθε Έλληνας θα αποφασίσει και θα κριθεί από τα παιδιά του και από την Ιστορία.

Οδυσσέας Βουδούρης
Ιατρός Χειρουργός
Μέλος του Συντονιστικού της «Κοινωνίας Πρώτα»