Έχω γράψει κάνα δυο φορές για τους γιατρούς και τα φακελάκια. Αλλά με αφορμή τον καρδιοχειρουγό που έπιασαν στον Ευαγγελισμό θα πω πάλι δυο κουβέντες. Μάστιγα, παρακμή, ξεφτίλα το φακελάκι. Όχι τόσο για τον χρηματισμό. Κι αυτό ξεφτίλα, αλλά καταπίνεται.

Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα είναι ότι οι 9 στους 10 γιατρούς που χρηματίζονται είναι πλούσιοι. Αυτοί τα παίρνουν. Καθηγητάδες, διευθυντάδες και διάφοροι τέτοιοι.

Εκμεταλλεύονται τη φήμη τους, τον τίτλο τους και εκβιάζουν ανθρώπους οι οποίοι μάχονται για να παραμείνουν στη ζωή. Όχι ότι αν τα έπαιρναν κάποιοι φτωχομπινέδες γιατροί θα ήταν όλα καλά. Αλλά θα υπήρχε τουλάχιστον μια κάποια δικαιολογία.

Εδώ μιλάμε για φαταουλισμό, πλεονεξία του αίσχιστου είδους. Κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι τον τίτλο τους και τη θέση τους, εκβιάζουν απροκάλυπτα ανθρώπους: «ή τα δίνεις ή ψοφάς».

Και το χειρότερο των χειρότερων δεν είναι αυτό. Αλλά ότι έτσι, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς των αλητήριων γιατρών, διαιωνίζεις τη σαπίλα, καταδικάζεις τον συμπολίτη σου ο οποίος δεν θέλει/δεν μπορεί να δώσει φακελάκι στο βασανισμό και στο θάνατο.

Κι αυτό οφείλεις να το ξέρεις. Κάθε φορά που δίνεις φακελάκι, π.χ., για να μπεις πιο γρήγορα στο χειρουργείο, και τρως τη σειρά κάποιου άλλου είσαι άμεσα υπεύθυνος για ό,τι συμβεί σ’ αυτόν τον άλλον. Η λύση είναι μια: Αφαίρεση άσκησης επαγγέλματος για όλους όσοι καταδικάζονται οριστικά και αμετάκλητα από τη δικαιοσύνη.

Παρεμπιπτόντως, μια μεταρρύθμιση που θα αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο πρόβλημα θα δούμε ποτέ; Ή οι μεταρρυθμίσεις είναι μόνο για να εξαθλιώνουν του πολίτες;

*Ο Νίκος Αραπάκης είναι συγγραφέας